Διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες στον Τύπο για τις εργασιακές διαφορές που προκύπτουν σε διάφορους κλάδους της κυπριακής οικονομίας. Στην ΑΗΚ, στα λιμάνια, στις τράπεζες, πιο πριν στην οικοδομική και ξενοδοχειακή βιομηχανία. Αφενός δεν είναι ό,τι καλύτερο για την εικόνα της Κύπρου, αφετέρου δημιουργείται ένα τοξικό κλίμα, που δεν συμβάλλει στην κοινή προσπάθεια για δημιουργία συνθηκών μακροχρόνιας ανάπτυξης.
Το ότι οι συντεχνίες και οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα δικαιώματά τους και μαζί καλές συνθήκες εργασίας δεν είναι κάτι αρνητικό για την οικονομία. Άλλωστε, η ανάπτυξη μιας χώρας είναι πιο υγιής και σταθερή όταν συντελείται σε ένα εύρωστο κοινωνικό περιβάλλον. Εκείνο που θα πρέπει να αντιληφθούν οι συντεχνίες ωστόσο είναι πως τα δεδομένα και οι συνθήκες αλλάζουν. Κάποια πράγματα, που μπορεί να ίσχυαν πριν από κάποια χρόνια και δεκαετίες, δεν σημαίνει ότι μπορούν να ισχύουν στην κοινωνία του 2020, έξι χρόνια μετά από μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση που έχει αλλάξει τον κοινωνικό χάρτη.
Ιδιαίτερα στον τραπεζικό τομέα. Είναι ξεκάθαρο ότι κάποιοι εργαζόμενοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν προνόμια σε σχέση με άλλους εργαζομένους. Για παράδειγμα, ένας κλητήρας σε τράπεζα έχει μισθό €852 και με 32 χρόνια υπηρεσίας μπορεί να φθάσει τις €2.227, ενώ ο βασικός μισθός των τραπεζοϋπαλλήλων στη γενική κλίμακα αρχίζει από €862 ευρώ και με 34 χρόνια υπηρεσίας μπορεί να φθάσει τα €3.360. Επιπλέον, οι τραπεζικοί υπάλληλοι εξακολουθούν να έχουν χαμηλότερα επιτόκια για δάνεια σε σχέση με αυτά που ισχύουν στην αγορά. Για στεγαστικά, φοιτητικά, αυτοκινήτου, γάμου, παρατράβηγμα κ.τ.λ.
Συγγνώμη, αλλά πού αλλού ισχύουν αυτά; Ποια είναι η πραγματικότητα και η καθημερινότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα; Καλώς ή κακώς, δυστυχώς ή ευτυχώς, επιβάλλεται να προσαρμοστούμε με τα νέα δεδομένα. Υπάρχει οποιοσδήποτε που θεωρεί παράλογη την επιβράβευση των υπαλλήλων βάσει απόδοσης; Είναι λογικό να δίνονται οι ίδιες αυξήσεις σε όλους; Είναι λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις και απεργίες όταν η τράπεζα προσφέρει σταθερό ποσοστό αύξησης ετησίως 2%, ανεξαρτήτως απόδοσης και για οτιδήποτε περαιτέρω να αξιολογείται η παραγωγικότητα;
Ιδού η ρόδος για την υπουργό Εργασίας, Ζέτα Αιμιλιανίδου. Η μπάλα είναι κοντά της. Ήρθε η ώρα να παρέμβει για να αποκαταστήσει τη λογική. Η θέσπιση ενός δικαιότερου συστήματος αμοιβών είναι επιτακτική ανάγκη. Όσο καυτή κι αν φαίνεται αυτή η πατάτα, θα πρέπει να προχωρήσει. Και να θυμάται ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, που βιώνει εντελώς διαφορετικές συνθήκες, θα είναι μαζί της.
