Ένιωσα την ανάγκη, ύστερα από το διάταγμα της απαγόρευσης της συμμετοχής των πιστών στις Εκκλησιαστικές Ακολουθίες, όπως καταθέσω και τη δική μου ταπεινή γνώμη ως προς το θέμα αυτό.
Ως ελεύθερα σκεπτόμενος και νομοταγής πολίτης θέλω να τονίσω ότι κατανοώ πλήρως την κρισιμότητα της κατάστασης, καθώς και την αναγκαιότητα της λήψης των αυστηρών μέτρων τα οποία έχουν παρθεί.
Από την άλλη, όμως, πρέπει και η πολιτεία να καταλάβει ότι έχει στερήσει από τους πιστούς ό,τι πιο πολύτιμο αγαθό έχουν, αυτό του εκκλησιασμού και ιδιαίτερα της συμμετοχής τους στο Μυστήριο της Ζωής, της Θείας Ευχαριστίας.
Γιατί για τον πιστό χριστιανό ο οποίος γνωρίζει γιατί εκκλησιάζεται, οι ιερές Ακολουθίες είναι πηγή χαράς, ευφροσύνης και ευλογίας. Είναι αυτή η ίδια του η ζωή. Είναι το παν.
Ας μην ξεχνούμε ότι οι προσευχές των πιστών και ιδίως οι προσευχές των ποιμένων μας, καθώς επίσης και των εν τω κόσμω υπαρχόντων κρυμμένων αγίων μας, είναι αυτές που συγκρατούν την «οργή του Θεού», για το σημερινό μας κατάντημα.
Είναι τυχαίο άραγε που οι ορθόδοξες χριστιανικές χώρες μας, Κύπρος και Ελλάδα έχουν τα λιγότερα θύματα από τον κορωνοιό από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες; Ασφαλώς όχι.
Αντί, λοιπόν, να ενοχοποιούμε με ελαφρά τη καρδία τους ποιμένες μας και δη τους μητροπολίτες Λ/σού Αθανάσιο και Μόρφου Νεόφυτο, θα ήταν καλύτερα να τους ευχαριστούσαμε και να τους ευγνωμονούμε. Γιατί στέκονται στο ύψος τους ως πραγματικοί ιεράρχες και ποιμένες και ως στοργικοί πατέρες μάς σκεπάζουν με τις προσευχές και την πατρική τους αγάπη.
