Η χώρα μας έχει εκατοντάδες προβλήματα και ακόμα περισσότερα κακά τα οποία έπρεπε η πολιτεία να επιλύσει πριν δεκαετίες. Δυστυχώς δεν το έπραξε και σήμερα έχουν διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό που είναι ανεξέλεγκτα.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια είχαμε να λέμε ότι η κυπριακή Δικαιοσύνη είναι στο απυρόβλητο, παρά τις τεράστιες καθυστερήσεις. Τα τελευταία χρόνια έχασε κι αυτή την αξιοπιστία της. Και άντε τώρα να την ξαναβρεί. Δικαίως συζητούνται και κρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις. Τα δικαστήρια δεν είναι υπεράνω κριτικής, έστω κι αν κάποια θέματα μπορεί να είναι πολύ νομικίστικα ή τεχνικά για να γίνουν αντιληπτά από το ευρύ κοινό. Οι πολίτες μπορεί να μην γνωρίζουν το γράμμα του νόμου, αλλά μπορούν να διακρίνουν το πνεύμα του. Η κριτική ποτέ δεν έβλαψε, ούτε καν η μη αντικειμενική.
Υπάρχουν όμως κάποιοι που έχουν κάνει κυριολεκτικά το θάψιμο επάγγελμα. Κι αναφέρομαι στην ιδιαίτερη περίπτωση του τέως Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Πανίκου Δημητριάδη. Του ανθρώπου που συνέδεσε το όνομα του με την κορύφωση της κρίσης στο τραπεζικό σύστημα, την οποία κλήθηκε να διαχειριστεί και την οποία εγκατέλειψε στα μισά του δρόμου. Δεν με ενδιαφέρει ούτε αν πιέστηκε, ούτε αν δέχθηκε πόλεμο, ούτε αν έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο, ούτε αν πήρε αποζημίωση 200 χιλ. ευρώ για να φύγει. Με ενοχλεί αφάνταστα όμως που ο συγκεκριμένος κύριος με την παραμικρή αφορμή που βρίσκει αρχίζει να κατηγορεί τη χώρα, τη δική του χώρα, με χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται μόνο σε κάποια ψεύτικα προφίλ στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Με ενοχλεί αφάνταστα λοιπόν και απορώ πως δεν προσβάλλεται και ο ίδιος ως Κύπριος που για όσα χρόνια βρίσκεται στη δημόσια σφαίρα δεν βρήκε ποτέ ούτε μισή καλή κουβέντα να πει για τον τόπο του. Γιατί με τα καλά και τα κακά του, στο τέλος είναι ο τόπος μας και πρέπει να τον αγαπάμε.
