Δεν αποδέχτηκε την προσφυγή αιτητή για κατ’ ισχυρισμό παραβίαση, από την Κυπριακή Δημοκρατία, του δικαιώματος σεβασμού της κατοικίας (Άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και τούτο διότι ο αιτητής δεν αναζήτησε αποτελεσματική θεραπεία από τα κυπριακά δικαστήρια προτού προσφύγει στο ΕΔΔΑ, αναφέρει, μεταξύ άλλων, Απόφαση του Δικαστηρίου η οποία κοινοποιήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2023.
Το ΕΔΔΑ, το οποίο εξέτασε τα γεγονότα σε σχέση με ατομική προσφυγή που καταχωρίσθηκε εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (υπόθεση Stylianou v. Cyprus) κατέληξε στην πιο πάνω Απόφαση επισημαίνοντας ότι ο αιτητής, με την μη κατάθεση ενώπιον των κυπριακών δικαστηρίων των περιστάσεων που ο ίδιος παρέθεσε ενώπιον του ΕΔΔΑ, απέτρεψε τα κυπριακά δικαστήρια από το να αξιολογήσουν τις περιστάσεις αυτές και συναφώς δεν αναζήτησε αποτελεσματική εσωτερική θεραπεία προτού καταχωρίσει στο ΕΔΔΑ την προσφυγή του. Συνακόλουθα, το ΕΔΔΑ απέρριψε την προσφυγή κρίνοντας την αίτηση απαράδεκτη βάσει του Άρθρου 35 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Σύμφωνα με τα γεγονότα της υπόθεσης, ο αιτητής, προτού προσφύγει ενώπιον του ΕΔΔΑ, είχε κριθεί ένοχος από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας σε ποινική υπόθεση για ανέγερση μίας κατοικίας, μίας βοηθητικής οικοδομής και ενός τοίχου περίφραξης χωρίς προηγουμένως να έχει λάβει άδεια οικοδομής από την αρμόδια Αρχή. Το Δικαστήριο έκρινε επίσης ότι κατείχε και χρησιμοποιούσε τα υποστατικά, και ότι διέμενε σε αυτά με την οικογένειά του χωρίς να έχει εκδοθεί πιστοποιητικό τελικής έγκρισης. Το Επαρχιακό Δικαστήριο επέβαλε στον αιτητή πρόστιμο και εξέδωσε διάταγμα κατεδάφισης και τερματισμού χρήσης των υποστατικών. Κατά την έφεση της υπόθεσης, το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς του αιτητή αναφορικά με το διάταγμα κατεδάφισης και επικύρωσε το σκεπτικό του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας.
Το ΕΔΔΑ εξετάζοντας την ατομική προσφυγή, απέρριψε τον ισχυρισμό του αιτητή ότι τα κυπριακά δικαστήρια γνώριζαν ότι η εν λόγω οικία ήταν η μοναδική κατοικία για εκείνον και την οικογένειά του και αποδέχθηκε την ένσταση της Δημοκρατίας ότι ο αιτητής δεν εξάντλησε τις εσωτερικές θεραπείες, καθώς, από τον φάκελο της υπόθεσης και τους ισχυρισμούς που παρέθεσε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας και του Ανωτάτου Δικαστηρίου, δεν προέκυψε ότι πράγματι ισχυρίστηκε ενώπιον των κυπριακών δικαστηρίων ότι η εν λόγω οικία ήταν η μοναδική του κατοικία ή ότι εκείνος και η οικογένειά του θα έμεναν άστεγοι αν κατεδαφιζόταν. Όπως το ΕΔΔΑ σημειώνει, ο αιτητής δεν μπορούσε να αναμένει από τα κυπριακά δικαστήρια να ερευνήσουν τις προσωπικές του περιστάσεις χωρίς ο ίδιος να τις επισημάνει, ενώ είχε την ευκαιρία να καταθέσει στα κυπριακά δικαστήρια ισχυρισμούς και αποδεικτικά στοιχεία ότι το διάταγμα κατεδάφισης θα επενέβαινε δυσανάλογα στο δικαίωμα σεβασμού της κατοικίας του.
Στην Απόφασή του το ΕΔΔΑ κατέληξε ότι δεν έχει λόγο να πιστεύει ότι εάν ο αιτητής παρέθετε τις περιστάσεις που παρέθεσε ενώπιον του ΕΔΔΑ τα δικαστήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν θα τις λάμβαναν υπόψη κατά την εξέταση της αναλογικότητας για σκοπούς έκδοσης του διατάγματος κατεδάφισης. Επομένως, σύμφωνα με το ΕΔΔΑ, ο αιτητής, με το να μην κοινοποιήσει στα κυπριακά δικαστήρια τις περιστάσεις που παρέθεσε ενώπιον του ΕΔΔΑ, τα απέτρεψε από το να ασχοληθούν με το θέμα και να προβούν σε αξιολόγηση της αναλογικότητας.
