Η ταλαντούχα Κύπρια χορογράφος, με σημαντική καλλιτεχνική δραστηριότητα στο εξωτερικό, πριν από κάθε παράσταση ζει μέσα σε μια φανταστική φούσκα.
– Μίλησέ μας για την προσωπική σου πηγή έμπνευσης. Τι είναι αυτό που σε παρακινεί στα έργα σου; Από τότε που μετακόμισα πίσω στην πατρίδα μου το 2019, έχω έντονη την ανάγκη να βλέπω κομμάτια, που να έχουν πραγματικό χορό με την έννοια της τεχνικής, του ιδρώτα, της δυσκολίας, του αθλητισμού και όλων των άλλων χαρακτηριστικών, που κάνουν τον χορό να διαφέρει από άλλες τέχνες του θεάματος.
– Ως χορογράφος, μπορείς να προσδιορίσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα; Θα έλεγα πως ως χορογράφος είμαι η αμαλγάμωση όλων των εμπειριών μου σε συνδυασμό με την προσωπικότητά μου. Ήμουν τυχερή, που κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μου ζωής, είχα την ευκαιρία να δουλέψω με παρά πολλούς καλλιτέχνες, που με επηρέασαν με τον τρόπο τους και που συμμετείχαν στη διαμόρφωσή μου ως χορεύτριας.
– Όσο περνούν τα χρόνια τι νιώθεις ότι έχεις δανειστεί από τους δασκάλους και καθοδηγητές σου; Είμαι άτομο που επηρεάζομαι και εμπνέομαι αρκετά από τους γύρω μου. Με εμπνέουν ιδιαίτερα τα άτομα, που έχουν ηθική εργασίας, εσωτερική δύναμη, που είναι ταπεινοί και αυθεντικοί. Προσπαθώ κι εγώ να μένω όσο πιο κοντά μπορώ σε αυτά τα ιδανικά.
– Ποιες από τις παραστάσεις σου νιώθεις ότι σε καθόρισαν; Πολλές, από διαφορετικές τεχνικές και είδη χορού, η καθεμία με τον τρόπο της. Αν έπρεπε να επιλέξω τις πιο κύριες θα έλεγα το «Chronicle» της Martha Graham, το «Minus 7» του Ohad Naharin, το «Four Schumann Pieces» του Hans van Manen, το «Approximate Sonata» του William Forsythe και το «Onegin» του John Cranko. Το πιο ουσιαστικό, όμως, ήταν το «Bolero» του Maurice Bejart, που είναι από τους πιο τιμητικούς και εικονικούς ρόλους όλων των εποχών. Νιώθω ότι αυτός ο ρόλος με ολοκλήρωσε ως καλλιτέχνη.
– Κοιτάζοντας πίσω στο ξεκίνημα, πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τον χορό; Στα τέσσερά μου χρόνια η μητέρα μου έγραψε σε μαθήματα μπαλέτου και θυμάμαι ότι από τότε γεννήθηκε η επιθυμία μου να γίνω μπαλαρίνα. Δεν θυμάμαι να ήθελα οτιδήποτε άλλο.
– Υπάρχουν πράγματα που νιώθεις ότι στερήθηκες ως παιδί και ως νεαρή ενήλικας, λόγω της ενασχόλησής σου με τον χορό; Σίγουρα δεν έζησα τα ξέγνοιαστα εφηβικά χρόνια, που είχαν άλλα κορίτσια της ηλικίας μου, γιατί πάντοτε είχα έναν στόχο πολύ απαιτητικό, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Τα Σαββατοκύριακα έβγαινα σπανίως έξω, αφού πάντοτε ήθελα να μένω συγκεντρωμένη και να ξεκουράζομαι όσο περισσότερο μπορούσα, για να ανταπεξέρχομαι στις πρόβες μου. Όταν έφυγα από Κύπρο για σπουδές και έπειτα για δουλειά, τα καλοκαίρια που επέστρεφα για διακοπές, δεν μπορούσα να χαλαρώσω και να αφεθώ εντελώς, γιατί πάντα προσπαθούσα να κρατιέμαι σε φόρμα για την επόμενη σεζόν. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα ότι στερούμουν κάτι, αφού είχα έναν απώτερο σκοπό, που με γέμιζε απόλυτα.
– Έχεις εργαστεί σε αρκετές χώρες. Με ποιο τρόπο έχουν επιδράσει στην καριέρα αλλά και στην προσωπική σου ζωή αυτές οι εμπειρίες; Οι πολλές μετακομίσεις που έκανα, μου επέτρεψαν να δουλέψω σε διάφορες χορευτικές ομάδες και να γνωρίσω διάφορες πόλεις, κουλτούρες και τρόπους ζωής, από τους οποίους προσπαθώ να κρατώ τα αγαπημένα μου στοιχεία, όπου κι αν πηγαίνω. Επίσης, μου έδωσαν τη δυνατότητα να χορέψω ένα πολύ ευρύ ρεπερτόριο, να δουλέψω με πολλούς χορευτές και χορογράφους και να δημιουργήσω ένα μεγάλο κύκλο στον κόσμο του χορού. Ήμουν τυχερή, γιατί έκανα κάποιες πολύ δυνατές φιλίες, που κρατούν ακόμα και εξ αποστάσεως.
– Πώς μπορεί ένας χορευτής να θωρακίζει τον εαυτό του (ψυχικά και σωματικά) για να ανταπεξέλθει μπροστά στο κοινό; Προσωπικά, πριν από παραστάσεις μού αρέσει να μένω μόνη, έχοντας ελάχιστη επαφή με τους γύρω μου. Πάντα προσπαθώ να δημιουργώ μια φανταστική φούσκα γύρω μου, που κλείνει έξω όλη τη βαβούρα, τις αποσπάσεις προσοχής, την αρνητικότητα και τις ενέργειες από τον περίγυρό μου. Αυτό με βοηθά να συγκεντρώνω την ενέργειά μου και να μένω πολύ κοντά στον ρόλο, που έχω να ερμηνεύσω.
– Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου μέσα από τον χορό; Πως λατρεύω τη ρουτίνα, τη δομή, τη σκληρή δουλειά, τους στόχους, τον έλεγχο, την ανάλυση. Απεχθάνομαι την αβεβαιότητα, την αρνητικότητα, την τεμπελιά, τις αδικίες. Πως μπορώ να ανταπεξέλθω κάτω από συνθήκες πίεσης και πως μου αρέσει να έχω καλλιτεχνικές ευθύνες. Ο χορός αποτελεί μεγάλο μέρος της ταυτότητας και της προσωπικότητάς μου.
– Εκτός από τον χορό πού αλλού διοχετεύεις την ενέργειά σου; Έχω ένα δίχρονο αγοράκι που είναι πραγματικά το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μου και στο οποίο θέλω να αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ. Επαγγελματικά, στην Κύπρο κυρίως ασχολούμαι με τη διδασκαλία και το coaching. Συνεργάζομαι με διάφορες σχολές της Λευκωσίας, όπου επικεντρώνομαι σε παιδιά που βλέπουν τον χορό πιο επαγγελματικά. Αγαπώ πολύ τα βιβλία και την τέχνη, ενώ έγραψα και εικονογράφησα ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο «Η Φόξη πάει μπαλέτο», το οποίο είναι εμπνευσμένο από τις πρώτες μου αναμνήσεις ως μικρή μπαλαρίνα. Επίσης, έχω σχεδιάσει μια μικρή σειρά από κορμάκια μπαλέτου, τα οποία βρίσκονται στην ιστοσελίδα μου pascalidancewear.com
– Ποια είναι τα αμέσως επόμενά σου; Τώρα είμαι σε φάση που εξερευνώ νέες πτυχές του χορού, όπως τη διδασκαλία, το design ενδυμάτων χορού και τη χορογραφία, ενώ αυτή την περίοδο δουλεύω με την Έλενα Χριστοδουλίδου, πάνω σε ένα νέο πρότζεκτ με τίτλο «Tension», το οποίο θα παρουσιάσουμε τον Μάρτιο στο Εγκώμιο Πολιτιστικό Κέντρο. Είναι η πρώτη φορά που δουλεύω με την Έλενα και ανυπομονώ, αφού είναι μία από τους καλλιτέχνες του τόπου μας, που παρακολουθώ τη δουλειά της με ενδιαφέρον εδώ και καιρό.
Ελεύθερα, 20.02.2022.
