Και ο εξευτελισμός μας ως λαός τελειωμό δεν έχει, έχουμε πάρει μια κατηφόρα που πολύ φοβάμαι ότι είναι χωρίς επιστροφή.
Το 1974 η Τουρκιά εισβάλλει στην προδομένη Κύπρο με τον στρατό της και κατακτά το 37% του εδάφους του νησιού.
Το 2020 η Τουρκία εισβάλλει στα ηττημένα και αποχαυνωμένα μυαλά κάποιων Ελλήνων Κυπρίων, με στόχο να κατακτήσει και το υπόλοιπο 63%. Και το πιο τραγικό είναι ότι, όπως πάμε, θα της παραδώσουμε το νησί αμαχητί και χωρίς καμία αντίσταση.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό και εξευτελιστικό από το θύμα που ερωτεύεται τον βιαστή και φονιά της οικογένειάς του. Ακόμα χειρότερο όταν προσπαθεί να ενωθεί μαζί του με τα δεσμά του γάμου.
Πριν από 46 χρόνια μάς έκλεψαν τη μισή μας πατρίδα και μας χώρισαν στη μέση, μας τράβηξαν ένα συρματόπλεγμα πάνω στο ήδη λαβωμένο σώμα του νησιού μας και το μάτωσαν ακόμα πιο πολύ. Από τότε ο λαός μας έχυσε αίμα και δάκρυα πάνω σε αυτό το συρματόπλεγμα στη προσπάθειά του να το ξεριζώσει για να ενώσει ξανά το μοιρασμένο κορμί της Κύπρου.
Έκτοτε ο εισβολέας, έχοντας στο μυαλό του τα σκοτεινά σχέδιά του, μας άνοιξε μια μικρή πόρτα έτσι ώστε να σταματήσουμε να φωνάζουμε για επιστροφές και για λευτεριά. Και τα κατάφερε με μεγάλη επιτυχία για ακόμα μια φορά!
Κάναμε τον πόθο της επιστροφής επίσκεψη στα σπίτια μας.
Μετατρέψαμε τον αγώνα για λευτεριά σε χαρές και πανηγύρια.
Βαφτίσαμε τους ληστές σε εμπόρους.
Αντιστρέψαμε τους θύτες σε θύματα.
Αιμοδοτούμε αυτούς τους ίδιους που μας πίνουν το αίμα.
Αγοράζουμε τις σφαίρες σε αυτούς που κάποια μέρα ίσως σκοτώσουν εμάς και τα παιδιά μας.
Αυτοί που ως λαός έχουμε αποφασίσει να μας ηγηθούν παίζουν το μέλλον μας πίσω από κλειστές πόρτες, μη έχοντας εθνικές αντιστάσεις. Και εμείς παίζουμε στη ρουλέτα της ντροπής πίσω από τις κλειστές πόρτες των καζίνο του κατοχικού στρατού.
Λαός που λησμονά το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει και η επανάληψη θα φέρει και το τέλος. Παρά να σχίζουμε τα ιμάτιά μας για να ανοίξουν κι άλλα οδοφράγματα, ας βροντοφωνάξουμε να φύγουν οι διαχωριστικές γραμμές της κατοχής. Αντί να πηγαίνουμε σαν τουρίστες και ξένοι περιηγητές στη ίδιά μας την πατρίδα, ας υψώσουμε ξανά τη φωνή του δικαίου για λευτεριά και επιστροφή.
Επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους. Αποχώρηση των εποίκων. Αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων. Επανεγκατάσταση ολόκληρου του πληθυσμού στα χωριά και τις πόλεις του.
Αυτό δεν είναι ούτε λαϊκισμός ούτε ουτοπία ούτε ρομαντισμός ούτε όνειρο θερινής νυκτός. Αυτό είναι ρεαλισμός.
«Τα μέλλοντα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος όμοια με όσα έχουν γίνει» (Αριστοτέλης).
Το 1974 η Τουρκιά εισβάλλει στην προδομένη Κύπρο με τον στρατό της και κατακτά το 37% του εδάφους του νησιού.
Το 2020 η Τουρκία εισβάλλει στα ηττημένα και αποχαυνωμένα μυαλά κάποιων Ελλήνων Κυπρίων, με στόχο να κατακτήσει και το υπόλοιπο 63%. Και το πιο τραγικό είναι ότι, όπως πάμε, θα της παραδώσουμε το νησί αμαχητί και χωρίς καμία αντίσταση.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό και εξευτελιστικό από το θύμα που ερωτεύεται τον βιαστή και φονιά της οικογένειάς του. Ακόμα χειρότερο όταν προσπαθεί να ενωθεί μαζί του με τα δεσμά του γάμου.
Πριν από 46 χρόνια μάς έκλεψαν τη μισή μας πατρίδα και μας χώρισαν στη μέση, μας τράβηξαν ένα συρματόπλεγμα πάνω στο ήδη λαβωμένο σώμα του νησιού μας και το μάτωσαν ακόμα πιο πολύ. Από τότε ο λαός μας έχυσε αίμα και δάκρυα πάνω σε αυτό το συρματόπλεγμα στη προσπάθειά του να το ξεριζώσει για να ενώσει ξανά το μοιρασμένο κορμί της Κύπρου.
Έκτοτε ο εισβολέας, έχοντας στο μυαλό του τα σκοτεινά σχέδιά του, μας άνοιξε μια μικρή πόρτα έτσι ώστε να σταματήσουμε να φωνάζουμε για επιστροφές και για λευτεριά. Και τα κατάφερε με μεγάλη επιτυχία για ακόμα μια φορά!
Κάναμε τον πόθο της επιστροφής επίσκεψη στα σπίτια μας.
Μετατρέψαμε τον αγώνα για λευτεριά σε χαρές και πανηγύρια.
Βαφτίσαμε τους ληστές σε εμπόρους.
Αντιστρέψαμε τους θύτες σε θύματα.
Αιμοδοτούμε αυτούς τους ίδιους που μας πίνουν το αίμα.
Αγοράζουμε τις σφαίρες σε αυτούς που κάποια μέρα ίσως σκοτώσουν εμάς και τα παιδιά μας.
Αυτοί που ως λαός έχουμε αποφασίσει να μας ηγηθούν παίζουν το μέλλον μας πίσω από κλειστές πόρτες, μη έχοντας εθνικές αντιστάσεις. Και εμείς παίζουμε στη ρουλέτα της ντροπής πίσω από τις κλειστές πόρτες των καζίνο του κατοχικού στρατού.
Λαός που λησμονά το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει και η επανάληψη θα φέρει και το τέλος. Παρά να σχίζουμε τα ιμάτιά μας για να ανοίξουν κι άλλα οδοφράγματα, ας βροντοφωνάξουμε να φύγουν οι διαχωριστικές γραμμές της κατοχής. Αντί να πηγαίνουμε σαν τουρίστες και ξένοι περιηγητές στη ίδιά μας την πατρίδα, ας υψώσουμε ξανά τη φωνή του δικαίου για λευτεριά και επιστροφή.
Επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους. Αποχώρηση των εποίκων. Αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων. Επανεγκατάσταση ολόκληρου του πληθυσμού στα χωριά και τις πόλεις του.
Αυτό δεν είναι ούτε λαϊκισμός ούτε ουτοπία ούτε ρομαντισμός ούτε όνειρο θερινής νυκτός. Αυτό είναι ρεαλισμός.
«Τα μέλλοντα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος όμοια με όσα έχουν γίνει» (Αριστοτέλης).
