Δεν ξέρω αν είναι καλό ή θα αποδειχθεί πολύ κακό στο τέλος, αλλά οι αξιωματούχοι στη Λευκωσία και την Αθήνα έχουν ξεπεράσει εαυτούς στην προσπάθεια τους να αποδείξουν ότι η διάθεση τους για τη λύση του Κυπριακού είναι στα ύψη, στο ζενίθ, και είναι πραγματική.
Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά, στην Άγκυρα και την κατεχόμενη Λευκωσία, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα: Δεν δέχονται τίποτα άλλο εκτός της διχοτομικής διευθέτησης των δύο κρατών. Και όλα όσα λέγουν οι δικοί μας, οι Αμερικάνοι, οι Ευρωπαίοι, ο αμαρτωλός ΟΗΕ, οι φιλότουρκοι Εγγλέζοι, και γενικά όλος ο κόσμος τα ακούνε βερεσέ.
Δεν αποδέχονται τη φιλοτουρκική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) που κατασκευάστηκε από το δαιμόνιο Χένρι Κίσινγκερ, για να βάλουν πόδι για πάντα στο νησί, με την υπογραφή της ελληνικής πλευράς. Όμως, ενώ εξυπηρετεί απόλυτα την Τουρκία, η οποία δεν την θέλει πια, την έχουν ερωτευθεί οι δικοί μας. Είμαστε όλοι για κλωτσιές, όπως λένε οι ποδοσφαιρόφιλοι. Ή για το τρελοκομείο, θα έλεγα. Πενήντα χρόνια από την άνανδρη τουρκική εισβολή και με εδραιωμένη την κατοχή, η Λευκωσία και η Αθήνα, βασικά όλος ο πολιτικός κόσμος στην Κύπρο και την Ελλάδα, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα το διαφορετικό. Κόλλησαν σε μία απαράδεκτη λύση και κρύβονται πίσω από τη ψευδοδικαιολογία, ότι την δέχθηκαν δύο… «εθνάρχες»:
Ο Μακάριος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν αυτό ισχύει, αν δηλαδή αποδέχθηκαν αυτή την απαράδεκτη διευθέτηση, αλλά ακόμα και αν το είχαν κάνει -που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε- είναι υποχρεωμένος ένας ολόκληρος λαός να ακολουθεί μία λανθασμένη λύση, που θα παραδώσει το νησί στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας; Όχι φυσικά.
Ο Πρόεδρος της Κύπρου είναι ένας νέος πολιτικός. Μέχρι πέρυσι ήταν απλά ένας πολύ καλός διπλωμάτης με βάση την εμπειρία από τα πόστα που υπηρέτησε. Πιστεύω ότι δεν δικαιολογείται να μην έχει παρουσιάσει το διαφορετικό. Εκτός αν μας το φυλάει για έκπληξη. Μακάρι…
Στο μεταξύ, οι Τούρκοι είναι …συνεπείς στη διχοτόμηση, είτε μέσω της διζωνικής, που τους εξυπηρετεί, είτε μέσω της επιμονής στα δύο κράτη. Η υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, το έθεσε σωστά στην Ουάσιγκτον, ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής. Αλλά αυτό σημαίνει αλλαγή της ελληνικής πολιτικής; Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης, που βρέθηκε και αυτός στις Ηνωμένες Πολιτείες, έθετε το Κυπριακό σε όποιον έβρισκε στο δρόμο του. Και στην αρχή το έθεσε σωστά, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, μέχρι που κάποιος του θύμισε την αμαρτωλή Διζωνική και το χάλασε το αρχικό αφήγημα.
Δυστυχώς, ούτε η Λευκωσία, ούτε η Αθήνα δείχνει την οποιαδήποτε διάθεση να ξεφύγει έστω και ένα πόντο από μία γραμμή, που χαράχθηκε το 1977. Μόνο και που το σκέφτεται κανείς, τρελαίνεται! Γιατί, όμως; Ή φοβούνται, που είναι το πιο πιθανό, άρα θα πρέπει να αφήσουν τη δουλειά σε άλλους. Αλλά μπορεί να συμβαίνει και κάτι άλλο, που δεν τολμώ να το βάλω σε χαρτί.
Για τον κίνδυνο, που είναι άμεσος, τουρκοποίησης της Κύπρου, ευθύνονται πρωτίστως οι πολιτικοί μας. Απ’ εκεί και πέρα, οι Εγγλέζοι μισούν οτιδήποτε το ελληνικό οπότε θα μας εκδικούνται εσαεί, και οι Αμερικανοί, που μας δημιούργησαν το πρόβλημα με το πραξικόπημα εναντίον του ξεροκέφαλου Μακάριου και την τουρκική εισβολή που ακολούθησε, δεν θα εγκαταλείψουν με κανένα τρόπο και λόγο τους Τούρκους Αττίλες. Δυστυχώς…
Τα τελευταία δύο χρόνια ζήσαμε, στην Ουάσιγκτον, την υπόθεση της ένταξης της Σουηδίας -και προηγουμένως της Φινλανδίας- στο ΝΑΤΟ. Ειλικρινά το λέω, δεν μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης πόσο μικρή χώρα έδειξε πως είναι η αμερικανική υπερδύναμη απέναντι στον εκβιασμό του Ταγίπ Ερντογάν. Δεν έχουμε ξαναδεί τέτοιο και τόσο φοβικό σύνδρομο. Τολμώ να καταθέσω ότι η κατοχική χώρα εξευτέλισε την αμερικανική διπλωματία.
Προσωπικά, δεν περίμενα ποτέ ότι η Αμερική θα διόρθωνε το τραγικό λάθος του 1974. Οι Τούρκοι αιματοκύλισαν το νησί με την έγκριση του Κίσιγκερ. Πέραν μίας συγνώμης του μακαρίτη του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, η αμερικανική υπερδύναμη, όχι μόνο δεν έπραξε τίποτα, αλλά προσπαθεί να ικανοποιήσει και στην Κύπρο τα τουρκικά συμφέροντα. Και καλά οι Αμερικανοί είναι αυτοί που είναι… Από τις δικές μας πολιτικές ηγεσίες αναμένουμε ακόμα μία άλλη πολιτική. Πενήντα χρόνια μετά την άνανδρη εισβολή… Και τι βλέπουμε; Τα ίδια και τα αυτά. Επιμονή σε συνομιλίες που θα οδηγήσουν που; Εκεί που στοχεύουν οι Τούρκοι;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : Οι διαλυτικές τάσεις που εμφανίζει ο Δημοκρατικός Συναγερμός (ΔΗΣΥ) ήταν αναμενόμενες από τη στιγμή κατά την οποία η προηγούμενη κατάσταση, ο Αβέρωφ Νεοφύτου με τη συναίνεση και άλλων στελεχών, επέβαλαν την κ. Αννίτα Δημητρίου στην προεδρία, ελπίζοντας πως με τον τρόπο αυτό θα ελέγξουν τα πράγματα στο κόμμα. Κάτι στράβωσε, ο ΔΗΣΥ καταρρέει και η ακροδεξιά ενισχύεται. Βέβαια, ο ΔΗΣΥ και το ΕΛΑΜ είναι συγγενή κόμματα, αφού ένα μεγάλο κομμάτι του πρώτου είναι παιδιά και εγγόνια των μελών της ΕΟΚΑ 55-59 αλλά και της ΕΟΚΑ Β’, πάνω στις πλάτες των οποίων ίδρυσε το κόμμα ο Γλαύκος Κληρίδης, άσχετα αν τους κορόιδεψε αργότερα υποστηρίζοντας το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν. Δυστυχώς, η κρίση στο ΔΗΣΥ αναπτερώνει τις ελπίδες του ΕΛΑΜ να αναδειχθεί σε τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές, μπροστά και από το ΔΗΚΟ. Ενώ στην Ευρώπη η ακροδεξιά έχει βίαιη συμπεριφορά, στην Κύπρο προσπαθεί να παρουσιάσει ένα ήρεμο και καθαρό πρόσωπο. Δεν παύει, όμως, το ΕΛΑΜ να έχει συγγένεια με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Με όποιον ομιλώ στο νησί εκφράζει τον ίδιο προβληματισμό: Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι δεδομένη, και αυτό βασικά δείχνει την αποτυχία των πολιτικών δυνάμεων της Κύπρου. Ξεκινώντας από τη διαφθορά…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Και μιας και ομιλούμε για τη διαφθορά, με ανησυχεί ο εφησυχασμός, που παρατηρείται στην Κύπρο (αλλά και στην Ελλάδα), εκτός αν οι πολίτες μιλήσουν στις κάλπες για την εκλογή των νέων μελών του Ευρωκοινοβουλίου. Εάν οι ψηφοφόροι δείξουν τη δυσαρέσκεια τους με τον τρόπο που θα ψηφίσουν, τότε πάμε καλά, εφόσον βέβαια δεν στραφούν στην ακροδεξιά. Μου κάνει εντύπωση -και με θυμώνει- πόσο …όμορφα το παίζουν οι ακροδεξιοί πολιτικοί. Ισχυρίζονται ότι είναι καθαροί και ένα μεγάλο μέρος των πολιτών τους πιστεύει. Επιτέλους, οι κυβερνήσεις πρέπει να ασχοληθούν με την πάταξη της διαφθοράς. Ακούμε στα πέριξ ότι ο Πρόεδρος της Κύπρου ξεκίνησε τη συνεργασία με τις αμερικανικές αρχές. Αλλά το ζητούμενο είναι άλλο. Να μην μένουμε στις έρευνες. Πιστεύεται γενικά -και μάλλον έτσι έχουν τα πράγματα- ότι η Νομική Υπηρεσία στην Κύπρο και η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα, δεν έχουν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εάν η Δικαιοσύνη έχει διαβρωθεί, είναι ως να έχουν πέσει τα θεμέλια του ίδιου του κράτους…
