Έφυγε από τη ζωή από πρόβλημα υγείας που επιδεινώθηκε το τελευταίο διάστημα, ο επί σειρά ετών διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Μισέλ Δημόπουλος. Υπήρξε ο πιο αντιπροσωπευτικός τύπος του σινεφίλ, του ακούραστου θεατή που δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί το σινεμά των δημιουργών, ο άνθρωπος που έδωσε τον διεθνή χαρακτήρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Γεννημένος το 1949, ο Μιχάλης (Μισέλ) Δημόπουλος είχε σπουδάσει κινηματογράφο στη Γαλλία και ξεκίνησε την καριέρα του ως κριτικός κινηματογράφου στην Αυγή και στο περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος, τη δεκαετία του ’70.
Ανέλαβε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1992-2004), ενώ συνεργάστηκε ακόμη με ελληνικούς και ξένους κινηματογραφικούς φορείς, στο πλαίσιο της διοργάνωσης αφιερωμάτων σε γνωστούς κινηματογραφικούς δημιουργούς.
Το έκανε διεθνές
Συνεργάστηκε με διάφορους εκδοτικούς οίκους και συνεισέφερε ουσιαστικά στο ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο όταν ανέλαβε ως καλλιτεχνικός διευθυντής το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1992-2004), το οποίο κατόρθωσε να κάνει διεθνές με σημαντικές αξιώσεις.
Η ζωή του ήταν πλημμυρισμένη με ταινίες. Υπερασπιζόταν με πάθος το ανεξάρτητο, ευρωπαϊκό σινεμά. Στόχος του ήταν να διευρύνει τους ορίζοντες του φεστιβάλ, το οποίο όταν ανέλαβε κινούνταν σε τοπικό επίπεδο και κατάφερε με την επιμονή και το όραμα του να ανοίξει την πόρτα του στον κόσμο. Και όχι με εύκολη διαδρομή, αφού είχε να προσπεράσει τον σκόπελο των αντιδράσεων και τις διαμαρτυρίες των πρώτων χρόνων για την «ανθελληνοποίηση του Φεστιβάλ».
Συνεργάστηκε αρμονικά με ελληνικούς και ξένους κινηματογραφικούς φορείς, στο πλαίσιο της διοργάνωσης αφιερωμάτων σε γνωστούς κινηματογραφικούς δημιουργούς, με τον Δημήτρη Εϊπίδη, στο πλαίσιο της διοργάνωσης του προγράμματος των Νέων Οριζόντων, αλλά και με δημοσιογράφους, κινηματογραφιστές και μεγάλα ονόματα της έβδομης τέχνης.
Τουλάχιστον για μια ολόκληρη γενιά (ή και για μία ακόμη) παραμένει ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός τύπος του σινεφίλ, του ακούραστου θεατή που δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί το σινεμά των δημιουργών με το ίδιο άσβεστο πάθος που το έκανε όταν ξεκίνησε, αρχικά ως φοιτητής κινηματογράφου στο Παρίσι και αργότερα στην Ελλάδα ως κριτικός, αρχικά στην «Αυγή» από το 1975 μέχρι και το 1981 και στον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» με χρέη αρχισυντάκτη και διευθυντή από το 1975 μέχρι και το 1982, γράφει το flix.gr.
Στην πολύχρονη καριέρα του διατέλεσε υπεύθυνος ξένου προγράμματος στην ΕΡΤ (από το 1982 μέχρι και το 1991), επιλέγοντας ταινίες που γαλούχησαν μια ολόκληρη γενιά θεατών που αναζητούσαν ένα διαφορετικό σινεμά του δημιουργού από όλον τον κόσμο, υπήρξε προγραμματιστής της θρυλικής «Κινηματογραφικής Λέσχης» μαζί με τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο από το 1982 μέχρι και το τέλος της το 2010, συμμετείχε σε επιτροπές αξιολόγησης κινηματογραφικών σχεδίων της ΕΡΤ και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, ενώ επιμελήθηκε αφιερώματα για το ελληνικό σινεμά στο εξωτερικό, εργάστηκε σε γραφεία παραγωγής και υπήρξε ιδρυτικό μέλος των βραβείων LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
«Θα είναι πάντα εδώ»
Το Φεστιβάλ, αποτίνοντας φόρο τιμής στον Μισέλ Δημόπουλο, έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook:
«Ο Μισέλ θα είναι πάντα εδώ. Στο Ολύμπιον και στο λιμάνι, στις μεγάλες οθόνες και στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στις κουβέντες, στα βιβλία και τα περιοδικά. Θα είναι ζωντανός, ευθυτενής, γελαστός, δίκαιος και πάντα έτοιμος να ξαναδεί και να μας δείξει τις υπέροχες ταινίες που λάτρευε, να μας κάνει να ανακαλύπτουμε το καινούριο και το ανήσυχο σινεμά σε κάθε μας βήμα».
Η οικογένεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποχαιρετά έναν δικό της άνθρωπο, τον οραματιστή και πρωτοπόρο Μισέλ Δημόπουλο.
Το πολύπλευρο έργο του, οι ανεξάντλητες γνώσεις του, η ακούραστη αφοσίωσή του στο σινεμά, καθώς και η πολύτιμη παρακαταθήκη που άφησε πίσω του, περιγράφουν ιδανικά την προσωπικότητα και την προσφορά του Μισέλ Δημόπουλου. Αυτό που αδυνατούν, όμως, να περιγράψουν είναι το χάρισμά του να αγγίζει τις καρδιές όλων όσοι είχαν την τύχη και το προνόμιο να συνεργαστούν μαζί του.
Ο Μισέλ Δημόπουλος ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ από το 1991 μέχρι το 2005 και σε αυτό το διάστημα έδωσε νέα πνοή και διεύρυνε τους διεθνείς ορίζοντες του θεσμού. Επιμελήθηκε πολλές ρετροσπεκτίβες, αφιερώματα, καθώς και τριάντα εκδόσεις και μονογραφίες αφιερωμένες σε έλληνες και ξένους σκηνοθέτες. Η βαθιά αγάπη του για τον κινηματογράφο, το ανήσυχο πνεύμα του και η ανάγκη του να ανακαλύπτει νέους δημιουργούς, είδη και τάσεις, τον οδήγησαν να κάνει πραγματικότητα το όραμα της διεθνοποίησης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ήταν πάντα κοντά στο Φεστιβάλ και τους ανθρώπους του. Παρακολουθούσε ταινίες φανατικά και υπερασπιζόταν με πάθος το ανεξάρτητο, ευρωπαϊκό σινεμά. Θα τον θυμόμαστε πάντα στους διαδρόμους του Ολύμπιον, στο Λιμάνι, στις κινηματογραφικές αίθουσες, ακούραστο και χαμογελαστό, να μιλά με πάθος για τις ταινίες που τόσο αγάπησε, να διευρύνει τους ορίζοντές μας και να μας ταξιδεύει στο πρωτοποριακό και ανήσυχο σινεμά της νέας εποχής.
Τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην Έρση Σωτηροπούλου, στην Καρολίνα, στον Μάρκελλο, στην οικογένεια και τους οικείους του.
Συλλυπητήριο μήνυμα της Π.Ε.Κ.Κ.
Η Πανελλήνια ΈνωσηΚριτικών Κινηματογράφου λυπάται βαθιά γιατί έχασε έναν δικό της άνθρωπο, που ως την τελευταία του στιγμή ανέπνεε με σινεμά. Ιδρυτικό μέλος της ο Μισέ λΔημόπουλος, Αντιπρόεδρος και Ταμίας της κάποτε, κλήθηκε από την Π.Ε.Κ.Κ. να φέρει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή της μετάβασης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στη σημερινή διεθνή του μορφή. Ανταποκρίθηκε με θαυμαστή πληρότητα στο έργο του, έδωσε σχήμα και μορφή σε κάτι που για πολλούς αποτελούσε άπιαστο όνειρο και το Φεστιβάλ εξακολουθεί να ζει χάρη στο δικό του όραμα.
Ελάχιστοι άνθρωποι του κινηματογραφικού χώρου είχαν το χάρισμα να σταθούν “σηματωροί και κήρυκες ”στην έβδομη τέχνη του τόπου μας. Τον αποχαιρετούμε και δεν μπορεί παρά να τον φέρνουμε στη μνήμη μας, κάθε φορά που θα εισερχόμαστε στις αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κάθε φορά που θα παίρνουμε εντός τους τις δικές μας ανάσες κινηματογραφικού οξυγόνου.
Συλλυπητήριο μήνυμα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
Ο Μιχάλης Δημόπουλος ανήκει στη γενιά των ευαίσθητων κι ανήσυχων ανθρώπων που εξέφρασαν το πάθος τους για το σινεμά γράφοντας κριτικές ταινιών. Η γενιά αυτή εμφανίστηκε ορμητική με το κύμα της μεταπολίτευσης και βρήκε στέγη στον Σύγχρονο Κινηματογράφο (ένα περιοδικό σαν τo γαλλικό Cahiers du Cinema) έχοντας την πεποίθηση πως θα ισχυροποιήσει στο κοινό την εικόνα την οποία διαμόρφωναν, ή μόλις είχαν διαμορφώσει για τον κόσμο τα νέα ρεύματα του κινηματογράφου στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Συνεργάτες και φίλοι του, οι οποίοι προσέδωσαν ιδιαίτερο περιεχόμενο και χροιά στην κινηματογραφική κριτική και στην κινηματογραφοφιλία εκείνα τα χρόνια, ήταν ο Χρήστος Βακαλόπουλος και ο Γιώργος Μπράμος. Απόντες και οι τρεις τώρα.
Ο Μιχάλης Δημόπουλος προσέφερε σημαντικά στη Δημόσια Τηλεόραση ως προγραμματιστής της Κινηματογραφικής Λέσχης κι άλλων κινηματογραφικών ζωνών. Ακόμη πιο σημαντική ήταν η προσφορά του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του κατά την κρίσιμη καμπή της διεθνοποίησης του θεσμού αυτού.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά του στην οικογένειά του.
Πηγή: in.gr
