Με αφορμή την παράσταση «Κάποιος να με προσέχει» που θα παρακολουθήσουμε αυτή την βδομάδα και στην Κύπρο, ο δημοφιλής ηθοποιός μιλάει για την Τέχνη του, για όσα τον άλλαξαν στην πορεία της ζωής του και όσα κατάλαβε για τους ανθρώπους, τη ζωή, την καθημερινότητα.

«Ένα παιδί που δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται» – αυτό το motto, περιγράφει απόλυτα τον Αντίνοο, τον ηθοποιό της παράστασης «Κάποιος να με προσέχει», τον «Μιχάλη» του «Mastro in blue» (που, λόγω της σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, η οποία προβάλλεται στο Netflix, λαμβάνει μηνύματα από όλη την Ευρώπη, μέχρι τη Βραζιλία), τον επιλεκτικό καλλιτέχνη που έχει πια αφήσει το αποτύπωμά του στην Τέχνη της υποκριτικής. Γνωρίζοντάς τον πια, σχεδόν από τότε που ξεκίνησε στο θέατρο, αναγνωρίζω στον Αντίνοο πως παραμένει ένα «παιδί» που, αν και μεγάλωσε πια εξωτερικά κι εσωτερικά, δεν έχει χάσει την παιδικότητά του και το πηγαίο του χιούμορ. Με όσα κι αν πέρασε. Ζει όπως ο ίδιος θέλει. Και συνεχίζει να ονειρεύεται «παρασύροντας» και τους διπλανούς του, στο φως και την απλότητα.

– Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου, η σκηνοθέτιδα της παράστασης που πρωταγωνιστείς, «Κάποιος να με προσέχει», δήλωσε ότι το έργο αυτό αναφέρεται στον φόβο κυρίως, αλλά και στην ταυτότητα. Εσύ, έχεις αισθανθεί έντονα τον φόβο στη ζωή σου; Πολλές φορές. Αισθάνθηκα φόβο και στη ζωή μου και για τη ζωή μου, όταν πέρασα την περιπέτεια της υγείας μου. Ναι, δεν φοβάμαι να πω ότι, τελικά, φοβάμαι κι εγώ. Όλοι μας έχουμε φοβηθεί, δεν είμαι εξαίρεση.

– Κινούμενος και πάλι από την παράσταση, εσύ έχεις βιώσει στιγμές στις οποίες δεν αισθανόσουν πραγματικά ελεύθερος; Έχω περάσει τέτοιες στιγμές, αλλά σχετικά είναι όλα. Εννοώ ότι ο ορισμός της ελευθερίας είναι μάλλον διαφορετικός για τον καθένα. Εξαρτάται από το πώς έχουμε μεγαλώσει και τι θεωρούμε «ελευθερία». Άλλα πράγματα σημαίνουν για εμένα, άλλα για εσένα… Το πρώτο μεγάλο σοκ στην ενήλικη ζωή μου, ήταν η περίοδος της οικονομικής κρίσης κι αυτό γιατί στερήθηκα πολλά πράγματα που έκανα, κι όχι μόνο εγώ. Όλοι μας στερηθήκαμε. Αλλάξαμε ζωή, ουσιαστικά. Μας κόπηκαν βιαίως πράγματα -απλά, καθημερινά- κι έπρεπε να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες. Εκεί άλλαξαν πολλά, είδα αλλιώς τη ζωή, την κοινωνία, το πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ.

– Σήμερα, λοιπόν, πώς ορίζεις την ελευθερία; Πότε αισθάνεσαι ελεύθερος; Όταν κάνω τη δουλειά που αγαπώ, κι όταν αυτή η δουλειά μου επιτρέπει να ζω αξιοπρεπώς. Επίσης, το να μπορώ να ταξιδεύω, το να μπορώ να ονειρεύομαι. Είναι σημαντικό το να μπορείς να κάνεις όνειρα…

– Τι όνειρα κάνεις; Τι επιθυμείς πιο πολύ στη ζωή σου; Μία σχέση! Θέλω πολύ να ερωτευτώ και να κάνω μια σχέση. Είμαι συντροφικός άνθρωπος, μου αρέσει το μοίρασμα και το να δίνω – δείχνω τα συναισθήματα μου. Μου αρέσει να συμπορεύομαι με έναν άλλον άνθρωπο και το επιθυμώ. Δεν μου αρέσει η μοναξιά.

– Τη φοβάσαι; Όχι, δεν τη φοβάμαι, αλλά δεν την επιλέγω εφ’ όρου ζωής. Υπάρχουν στιγμές που όλοι θέλουμε να είμαστε με τον εαυτό μας, να βρίσκουμε το «κέντρο» μας, ναι. Αυτό δεν είναι κακό. Αλλά δεν θα επέλεγα την μοναξιά, θα επέλεγα την συντροφικότητα.

– Σήμερα, στα 39 σου χρόνια, έχουν αλλάξει οι λόγοι για τους οποίος έγινες ηθοποιός; Όχι, το αντίθετο: Οι λόγοι σήμερα είναι πιο ισχυροί. Στην πορεία, βέβαια, της δουλειάς μου, έχω απομυθοποιήσει πολλά πράγματα – η ουσία, άλλωστε, αυτής της δουλειάς δεν βρίσκεται εκεί που ίσως ο κόσμος να θεωρεί: Στα εξώφυλλα, στην όποια αναγνωρισιμότητα, ή στα πολλά χρήματα. Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να παραμένω στην ουσία της Τέχνης μου, παρά στην επιφάνεια και στα γύρω-γύρω.

– Το θέατρο σε έχει διαμορφώσει και ως χαρακτήρα; Σε έκανε πιο ολοκληρωμένο-καλύτερο άνθρωπο, νομίζεις; Μιλάμε για έναν πολύ σκληρό χώρο, ο οποίος απαιτεί όλη σου την πειθαρχία και το να δουλέψεις ομαδικά. Όλα αυτά σε συνδυασμό είναι κάτι το πολύ δύσκολο και, μοιραία, σε αλλάζουν, σε διαμορφώνουν και σε εξελίσσουν. Ναι, με πήγαν παρακάτω.

– Η δουλειά σου λειτουργεί για σένα και ως ψυχοθεραπεία; Ναι, αν και δεν θα ήθελα να λειτουργεί έτσι. Την ψυχοθεραπεία την κάνω με τον ψυχοθεραπευτή μου. Είναι μια επιστήμη η ψυχοθεραπεία, με πολύ βαθιές ρίζες, κι εκεί γίνεται μία άλλη δουλειά. Το να λειτουργεί το θέατρο, η δουλειά μου, ως ψυχοθεραπεία, πολλές φορές κρύβει και μία παγίδα. Δεν είναι το ίδιο.

– Κάνεις ψυχοθεραπεία πολλά χρόνια; Από τα 19 μου. Τη διέκοψα στα 21 μου και την ξεκίνησα πάλι μετά την περιπέτεια που είχα με την υγεία μου.

– Για ποιο λόγο, ένας 19χρονος, «φορτωμένος» με όνειρα και στόχους να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία; Υπήρχαν μη διαχειρίσιμα θέματα για σένα; Τότε, στα 19 μου, ήταν το τέλος της εφηβείας μου και ξεκίνησα να χάνω από τη ζωή μου κάποιους ανθρώπους. Ο θάνατος και η απώλεια ήρθαν στο περιβάλλον μου και αυτό μου ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ. Όταν είσαι 19 ετών δεν σκέφτεσαι τον θάνατο, τον θεωρείς κάτι πολύ μακρινό. Όσο, όμως, τον πλησιάζεις, μέσα από τους οικείους σου, είναι πιο δύσκολο να  το αποδεχτείς και να το αντιμετωπίσεις. Εκεί, λοιπόν, χρειάστηκα βοήθεια και δεν ντράπηκα να τη ζητήσω. Η ψυχοθεραπεία δεν είναι ταμπού.

– Στις δυσκολίες που πέρασες, «συνάντησες» ήρωες από θεατρικά έργα, ρόλους, από τους οποίους υιοθέτησες στοιχεία, ώστε να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις; Ναι, αρκετές φορές. Τα θεατρικά κείμενα είναι ένας «ωκεανός» συμπεριφορών και χαρακτήρων, εκφάνσεων της ζωής και εκεί βλέπεις πολύ γλαφυρά το πώς αλληλοεπιδρούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Το πως χρησιμοποιούμε ο ένας τον άλλον και πως τοποθετούμαστε μέσα στην κοινωνία. Κάποιες φορές, ταυτίστηκα με τον Ιβάν Καραμαζόφ, από το έργο του Ντοστογέφσκι. Ένας άνθρωπος που είχε την αγωνία να βρει τον εαυτό του και να επιλέξει μεταξύ σωστού και λάθους.

– Όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις, θεωρείς ότι συμβιβάζεσαι ολοένα και λιγότερο; Σε κάποια πράγματα, ναι. Όμως, έχω συμβιβαστεί με πράγματα όπως είναι η φθορά, ο χρόνος, το τέλος, οι φιλοδοξίες. Έχω καταλάβει ότι κάνω μία δουλειά πολύ όμορφη για μένα, αλλά δεν είναι το κέντρο του κόσμου για τους άλλους. Αν εγώ δεν παίξω καλά ένα βράδυ στο θέατρο, δεν θα είναι το τέλος του κόσμου για σένα που είσαι από κάτω. Επίσης, ενώ αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, από την άλλη έχω απομυθοποιήσει το όλο πράγμα, και δεν θεωρώ ότι προσφέρω κάτι που αλλάζει την ανθρωπότητα. Δεν σώζω ζωές, δεν πραγματοποιώ εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς. Είμαι απλά ένας ηθοποιός που αγαπά αυτό που κάνει. Ως εκεί.

– Θα κατέτασσες τον εαυτό σου στους εσωστρεφείς χαρακτήρες; Έχω υπάρξει κατά καιρούς, σίγουρα! Όπως έχω υπάρξει κι εξαιρετικά εξωστρεφής. Σε όλα αυτά βρίσκω μια ισορροπία για να μην γίνομαι αντικοινωνικός και να επιτρέπω στους άλλους ανθρώπους να μου δείχνουν καινούργιους δρόμους.

– Επομένως, προσπαθείς να προσαρμόζεσαι και να αλλάζεις, από ανάγκη; Όλα από την ανάγκη μας εκπορεύονται. Τίποτα δεν έρχεται έτσι γενικά και αόριστα. Όλα ξεκινούν από τις ανάγκες μας – τις όποιες ανάγκες…

– Τι σε άλλαξε περισσότερο στη ζωή σου, Αντίνοε; Η περιπέτεια με την υγεία σου, ένας έρωτας, ένας άνθρωπος; Η περιπέτεια που είχα με την υγεία μου. Ξεκάθαρα. Κι αυτό, γιατί όταν βλέπεις την κλεψύδρα της ζωής σου να αδειάζει και δεν ξέρεις εάν θα ξαναέρθει τούμπα και αλλάξουν τα -όποια- μέχρι τότε «δεδομένα», τότε αναθεωρείς πολλά. Τα βλέπεις όλα αλλιώς. Τότε ξεκινάς να έχεις την ανάγκη να δώσεις αξία και ουσία στην κάθε στιγμή, στην κάθε μέρα. Τότε δεν είναι όλα δεδομένα… Να πέφτεις για ύπνο το βράδυ και να ξέρεις ότι, εάν δεν ξυπνήσεις το πρωί, εάν «φύγεις», δεν θα αφήσεις πίσω ανεκπλήρωτες επιθυμίες και ανάγκες, ανεκπλήρωτους έρωτες και σχέσεις.

– Εκείνη την περίοδο, έκανες ξεκαθάρισμα σε ανθρώπους που ήταν στη ζωή σου; Όχι, γιατί δεν είχα ποτέ «σκουπίδια» στη ζωή μου.

– Δεν θα μπορούσα να μη σε ρωτήσω για το «Maestro in blue», τη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που παρακολουθεί πλέον όλος ο πλανήτης μέσω του Netflix. Έχεις δεχτεί μηνύματα και από ξένους; Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη κι άλλο τόσο και η έκπληξή μου. Λαμβάνω μηνύματα από ανθρώπους που ζουν σε χώρες, που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, όπως η Νέα Καληδονία. Από εκεί και πέρα, μου έρχονται μηνύματα από την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Αμερική, τον Καναδά, την Ευρώπη. Από παντού σχεδόν. Είναι κάτι το πρωτόγνωρο αλλά και πολύ ωραίο. Μέχρι κι από τη Βραζιλία μου έστειλαν μηνύματα τις προάλλες. Λαμβάνω μηνύματα, να φανταστείς, μέχρι και για το σκυλί μου, την Blue.

– Έχουν ξεκινήσει και τα γυρίσματα του δεύτερου κύκλου της σειράς, έτσι; Ναι, έχουν ξεκινήσει τα γυρίσματα κι εγώ αρχίζω την Πρωτομαγιά – θα είμαστε στους Παξούς μέχρι τέλη Ιουνίου. Θα γυριστούν τα τέσσερα πρώτα επεισόδια και μετά θα κάνουμε ένα διάλειμμα. Και τον Σεπτέμβριο, θα προχωρήσουμε για τα υπόλοιπα επεισόδια.

– Τι θα δούμε, τη νέα σεζόν από τον «Μιχάλη», που υποδύεσαι; Θα τον δούμε να γίνεται πιο αποφασιστικός, να διεκδικεί τα «θέλω» του και να γίνεται πια πιο αυστηρός με αυτά που επιθυμεί.

– Λόγω του «Maestro», τι έχει αλλάξει στη δουλειά σου; Έχεις πλέον περισσότερες προτάσεις; Όχι, δεν θα το έλεγα αυτό. Έχω τις προτάσεις που είχα πάντα, πάνω κάτω. Από την στιγμή που η σειρά συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν, ο χώρος γνωρίζει ότι είμαστε, κατά κάποιον τρόπο «κλεισμένοι» κι ανήκουμε στο «team maestro», οπότε, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια, λόγω ωραρίων κι ελεύθερου χρόνου για νέες συνεργασίες.

– Επειδή λέγαμε πριν για τα μηνύματα που λαμβάνεις στα social media, παρατηρώ ότι, κάποιες φορές, αναρτάς στο Instagram σου φωτογραφίες με το σώμα σου, οι οποίες μετά γίνονται viral στα lifestyle sites. Πάντα ένιωθες αυτή την οικειότητα με το σώμα σου; Αρχικά, όχι, δεν αισθανόμουν πάντα οικειότητα με το σώμα μου. Τα τελευταία χρόνια, ναι, το νιώθω αυτό. Γυμνάζομαι για λόγους υγείας, ειδικά μετά από όσα πέρασα. Όχι γιατί έχω την «εμμονή» να γίνω «κομμάτια». Κάνω κάτι που βοηθά τον εαυτό μου και την υγεία μου. Η δουλειά μου απαιτεί εγρήγορση, ενέργεια, οπότε με τη γυμναστική με φροντίζω με έναν τρόπο. Το ότι έχω εξοικειωθεί πια με την εικόνα και το σώμα μου, δεν πιστεύω ότι είναι κάτι για το οποίο πρέπει να απολογηθώ. Και σε ποιον δηλαδή; Για ποιο λόγο;

– Θύμωσες, όταν σου έκαναν report και το Instagram σου «κατέβασε» μία φωτογραφία σου με εσώρουχο; Και απογοητεύτηκα κατά κάποιον τρόπο, διότι τι διαφορά έχει ένα εσώρουχο, από το μαγιό που φοράμε στην παραλία; Καμία απολύτως. Δηλαδή, εάν αναρτούσα μία φωτογραφία από την παραλία, θα ήταν ok για τους ψευτοσυντηρητικούς; Πραγματικά πιστεύω ότι είμαστε ψευτοσυντηρητικοί. Δεν πρόσβαλα κανέναν. Νιώθω ok με ό,τι κάνω κι όσο έχω απέναντί μου κάποιους που το παίζουν -και δεν είναι- σεμνότυφοι, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη μου να θίξω και να πω κάποια πράγματα.