Εντάξει. Πάει κι αυτό. Μπορούμε τώρα να επιστρέψουμε σε αυτό που νομίζουμε κανονικότητα. Διότι, το παρακάναμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας σε άδειους δρόμους, με άνεση και ανθρώπινους ρυθμούς. Εμείς, ιέ μου, θέλουμε κάθε φορά που ξεκινούμε για τη δουλειά να μπλέκουμε στην κίνηση, να νευριάζουμε, να βρίζουμε ο ένας τον άλλο, να βρίζουμε δημάρχους και υπουργούς, που κάνουν μελέτες για την τροχαία αποσυμφόρηση και τις κλειδώνουν στα συρτάρια. Τι σημαίνει, δηλαδή, μειώθηκε η ατμοσφαιρική ρύπανση κατά 80% και 90%. Είναι αυτό κανονική ζωή; Να επιστρέψει πάραυτα η ρύπανση. Και το κομφούζιο της κυκλοφορίας. Αντί δέκα λεπτά να θέλεις σαράντα για να διασχίσεις τη Λευκωσία με το αχ και με το βαχ. Αυτό είναι κανονικότητα. Τι είναι αυτή η περιπέτεια να μένεις στο σπίτι ώρες και ώρες, να ζεις με την οικογένειά σου, να μαλώνεις με τη σύζυγο ή με τον εαυτό σου, να παίζεις με τα παιδιά… Κύριε ελέησον. Το σπίτι είναι για να πηγαίνεις να κοιμάσαι και να φεύγεις το πρωί, να βγεις έξω, να δουλεύεις όλη μέρα σαν γαϊδούρι και να πιστεύεις ακράδαντα ότι αυτή είναι η φυσιολογική ζωή. Διότι άμα το πιστέψεις και γίνεις σκλάβος δεν μπορείς να κάνεις και τίποτε άλλο, είσαι σίγουρος ότι έτσι πρέπει, αυτό είναι το σωστό, αυτό κάνει όλος ο κόσμος. Τι στο καλό είναι αυτό το καινούργιο, ότι μπορούμε δήθεν να κάνουμε πια τις δουλειές μας από μακριά με τα κομπιούτερ. Ναι, γίνεται, αλλά μόνο άμα είναι αναγκαστικό ένεκα πανδημίας. Δεν θα το κάνουμε κι από επιλογή. Μετά πώς θα τρώμε τις ώρες μας στους δρόμους. Ή, στα κυβερνητικά γραφεία. Πας σε μια υπηρεσία για δουλειά λίγων λεπτών και τρως μισή μέρα. Αυτό είναι το σωστό. Τι θέλεις τώρα, να κάνεις τη δουλειά σου ηλεκτρονικά μέσα σε δευτερόλεπτα; Και μετά πώς θα μεμψιμοιρείς εσύ για την ταλαιπωρία και οι κυβερνητικοί για την ενόχληση που τους προκαλείς; Επείγον. Να επιστρέψουμε σε αυτά που ξέραμε και δεν θέλουμε διδάγματα από την πανδημία της τεχνολογίας.
Τέρμα τα αστεία, κύριε. ΚΑ-ΝΟ-ΝΙ-ΚΟ-ΤΗ-ΤΑ. Δεν είδες που το αντιλήφθησαν και τα κόμματα και μερικοί δημοσιογράφοι κι ανέστησαν στο άψε σβήσε το ταξίδι του Αναστασιάδη στις Σεϋχέλλες το 2015; Να δώσει εξηγήσεις. Πώς πλήρωσε; Με πιστωτική; Μετρητά; Με τι λεφτά; Μήπως με ριάλ Σαουδικής Αραβίας; Και γιατί πήγαν μαζί του δυο μέλη της φρουράς του; Από ποιον έπρεπε να τον προστατεύουν στις Σεϋχέλλες; Από την Άντρη; Ή θα τον έβρισκε εκεί το φάντασμα του Μακαρίου να τον αντζιελοσσιάσει; Έτσι είναι η κανονικότητα. Να μην έχεις πιο σοβαρά προβλήματα να ασχοληθείς. Να μην έχεις, ας πούμε, έγνοια να πείσεις τους πολίτες για τα μέτρα που πρέπει να λαμβάνουν στις παραλίες, στις εκκλησίες, στα καταστήματα και να νομίζεις πως έφτασε η ώρα να ασχοληθείς ξανά με τα ταξίδια στις Σεϋχέλλες. Κι ας είναι κλειστά τα αεροδρόμια, κι ας ξέρει όλος ο κόσμος πως αν δεν έρθει τουρισμός φέτος, που είναι πιθανό, μαύρη μοίρα μας περιμένει. Κι ας πήγε ο οικογενειάρχης στη δουλειά ένα πρωί κι έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι του όταν του είπε το αφεντικό: δυστυχώς δεν έχω τα περιθώρια, δυστυχώς πρέπει να σε απολύσω. Γιατί να ασχολούμαστε με αυτά, ας ασχοληθούμε με ένα ταξίδι του 2015 να κάνουμε τον κόσμο άνω-κάτω, να ξεχνά τα βάσανά του.
Ας προχωρήσουμε, λοιπόν, ως να ήταν όλα αυτά που περάσαμε μια στιγμιαία περιπέτεια, που πέρασε και δεν μας άφησε σημάδια και διδάγματα. Να, θα ανοίξουν σιγά-σιγά και τα οδοφράγματα να ολοκληρωθούμε ως κανονικότητα. Τι κι αν φωνάζουν οι κοινοτάρχες της Τηλλυρίας ότι «δίνονται διευκολύνσεις προς τους Τουρκοκύπριους για μετάβαση στα ιατρικά κέντρα της ελεύθερης Κύπρου, τη στιγμή που εμείς ακυρώνουμε τα ραντεβού μας λόγω της ταλαιπωρίας που έχει δημιουργηθεί με τις αποστάσεις και το οδικό δίκτυο». Πάντα, έτσι ήταν, όμως, τι περιμέναμε; Ότι θα μας άλλαζε ο ιός και τα γονίδια;
