Η Ελλάδα βρήκε νέο θέμα για να χωριστεί στα δύο. Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου μια ομάδα κοριτσιών παρέλασε, στον δήμο Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας, για να διακωμωδήσει τις παρελάσεις. Παριστάνοντας τα ξεκουρδισμένα στρατιωτάκια έστειλαν το δικό τους μήνυμα. Και τότε άρχισε η διαδικτυακή σφαγή, με τον δήμαρχο (ηθοποιό) να δίνει το πρόσταγμα χαρακτηρίζοντας τις ως γελοία υποκείμενα. «Η ταυτοποίηση αυτών των αξιολύπητων νεαρών κοριτσιών έχει ξεκινήσει, καθώς ο δήμος υποχρεούται να υπερασπιστεί στο ακέραιο την αξιοπρέπειά του» εξήγγειλε ο δήμαρχος.
Οι ίδιες, με την υπογραφή 10 «στρατιωτάκια» της υπο-κριτικής τέχνης, απέστειλαν επιστολή στην «Εφημερίδα Συντακτών», εξηγώντας το σκεπτικό τους: «Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. Ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά. Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να ‘χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού. Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος, ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια. Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese, και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό. Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων. Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. Τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν». Εξηγούν ακόμα πως επέλεξαν τον συγκεκριμένο δήμο γιατί είναι μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες «τους κατ’ εξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα».
Αν μη τι άλλο, τα κορίτσια έχουν ένα σκεπτικό. Ξέρουν τους Monty Python και επιλέγουν να κάνουν τον διάλογο τους όχι μέσω των social media, αλλά μέσω μιας εφημερίδας. Τολμούν να διαφοροποιηθούν, να εκτεθούν και να συγκρουστούν με το κατεστημένο. Και το επίπεδο με το οποίο επικοινωνούν γλωσσικά είναι σαφώς πολύ καλύτερο από αυτό του δημάρχου. Και φυσικά οι παρελάσεις, οι στρατοί κι οι πόλεμοι δεν θα καταργηθούν. Μια ρομαντική άποψη της νιότης είναι.
