Δεν ξέρω τι έπαθαν αυτές τις μέρες, δήμοι και δημοτικές Αρχές στην επαρχία Λευκωσίας, πέραν όμως των δρόμων στο κέντρο της πόλης οι οποίοι είναι κλειστοί από καιρό και λόγω… περιβόητης Πλατείας Ελευθερίας αλλά και λόγω άλλων έργων και επιδιορθώσεων, που δεν λένε να τελειώσουν, μας ήρθε τώρα και το φθινόπωρο και ξεκίνησαν με το κόψιμο κλαδιών και παρακλαδιών.
Κατανοητό, κάποια στιγμή τα δένδρα πρέπει να καθαρίσουν από τα περιττά κλαδιά, όχι μόνο για λόγους αισθητικής αλλά κυρίως γιατί πολλές φορές παρεμποδίζουν την ασφαλή διακίνηση αυτοκινήτων και πεζών, με κίνδυνο να προκληθούν δυστυχήματα και ατυχήματα, μερικές φορές μάλιστα και με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Στον Στρόβολο, στην Αγλαντζιά, στην Έγκωμη, πιθανόν και σε άλλες περιοχές από τις οποίες εγώ δεν έτυχε να περάσω τις μέρες αυτές, θυμήθηκαν να καθαρίσουν τους δρόμους και να κόψουν τα δένδρα που οι περσινές βροχές… παραφούσκωσαν. Έργο άκρως απαραίτητο και αναγκαίο! Έχω όμως την εντύπωση πως ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα που διαλέγουμε τις χειρότερες ώρες για να το κάνουμε. Μα είναι δυνατόν μέρα μεσημέρι, που η κίνηση στους αυτοκινητόδρομους βρίσκεται στο ζενίθ, οχήματα και μηχανήματα του δήμου, να κόβουν δρόμους για να διεκπεραιώσουν εκείνη την ώρα την αναγκαία, όπως ανέφερα και πιο πάνω, εργασία; Είναι αδύνατο δηλαδή τέτοιες και άλλες παρόμοιες εργασίες, κυρίως όμως η επιδιόρθωση και κατασκευή δρόμων, να γίνονται σε βραδινές ώρες που οι ρυθμοί της κίνησης πέφτουν; Το όλο πρόβλημα βέβαια μεγαλώνει και με την καθυστέρηση που πολλές φορές παρατηρείται στην ολοκλήρωση των έργων. Ας μην ξαναπούμε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της κεντρικής πλατείας της πρωτεύουσας που έγινε μακροχρόνιο σίριαλ.
Τέτοιες στιγμές θυμάμαι και ξαναθυμάμαι την εμπειρία μου από ένα δημοσιογραφικό ταξίδι, πριν αρκετά χρόνια, στο γειτονικό Ισραήλ, το οποίο αξίζει πιστεύω να αναφέρω για άλλη μια φορά, έτσι για να… παραδειγματιζόμαστε.
Φτάσαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ. Αφού κάναμε τους απαραίτητους ελέγχους διαβατηρίων, μπήκαμε στο λεωφορείο που μας περίμενε για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Στη διαδρομή, ο οδηγός μάς απολογήθηκε, γιατί θα του έπαιρνε κάποιο χρόνο παραπάνω να μας πάει στον προορισμό μας, λόγω του ότι ένας κεντρικός δρόμος, που κανονικά θα χρησιμοποιούσε, είχε κλείσει, αφού δυο μέρες προηγουμένως είχε ξεκινήσει η ανακατασκευή του. «Μην ανησυχείτε όμως», μας είπε, «αύριο κιόλας θα έχει ολοκληρωθεί και όταν θα πηγαίνετε στο αεροδρόμιο για την επιστροφή σας, δεν θα ταλαιπωρηθείτε καθόλου». Τότε, όλοι, κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο και βεβαίως δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας. Πώς είναι δυνατόν να τελειώσει τόσο σύντομα αυτή η τεράστια κατασκευή, που στα κυπριακά μάτια φάνταζε ατελείωτη κι ο οδηγός επέμενε να μας καθησυχάζει, λέγοντάς μας πως θα ολοκληρωνόταν την επομένη. Αδύνατον, μας κοροϊδεύει σκεφτήκαμε άπαντες. «Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει», λέει και μια ελληνική παροιμία. Κι όμως. Πέσαμε έξω! Αφού δεχτήκαμε την ομολογουμένως άψογη φιλοξενία, σε δυο μέρες πήραμε το δρόμο για τον αερολιμένα, μιας και το ταξίδι τελείωνε και θα επιστρέφαμε στα πάτρια εδάφη, όπου σχεδόν τα πάντα γίνονται «γιαβάς – γιαβάς». Μείναμε άναυδοι! Ένας μοντέρνος, ολοκαίνουριος δρόμος, απλωνόταν μπροστά μας και μέσω του φτάσαμε στον προορισμό μας. Όλα αυτά, όχι χθες και προχθές, αλλά πριν είκοσι πέντε περίπου χρόνια. Φανταστείτε τώρα τι γίνεται σήμερα στη χώρα αυτή, με τις νέες μεθόδους και την ακόμα πιο εξελιγμένη τεχνολογία.
Κάθε άλλο σχόλιο δικό σας! 

[email protected]