Φοβού την εκδίκησιν των υπό σου ευεργετηθέντων

Αυτός που για πρώτη φορά εμπνεύστηκε -αναγκάστηκε- να γράψει μέσα από την καρδιά του αυτή τη σοφία, το «φοβού την εκδίκησιν των υπό σου ευεργετηθέντων» ποιος ξέρει ύστερα από ποιον ερεθισμό αναγκάστηκε να τη χρησιμοποιήσει. Ποια ήταν τα γεγονότα που τον ώθησαν να αγγίξει κατά τον πιο επιτυχημένο τρόπο μια τραγική κοινωνική πραγματικότητα και να αποδώσει χωρίς πολλά λόγια την αχαριστία και τη μικρότητα που είμαι βέβαιος πως όλοι μας, άλλος λίγο και άλλος πολύ, σε κάποιο βαθμό θα έχει ζήσει. Όλοι μας λίγο – πολυ έχουμε γευτεί αυτό το τραγικό συναίσθημα της απογοήτευσης και του πόνου που σου προκαλεί η ανάρμοστη συμπεριφορά και πολλές φορές η εκδίκηση ανθρώπων, τους οποίους έχουμε ευεργετήσει!
Είναι στιγμές που προσπαθώ να προσδιορίσω τι είδους ον είναι τελικά ο άνθρωπος, που, ας μην ξεχνούμε, χαρακτηρίζεται και ως το τέλειο πλάσμα πάνω στη Γη! Αυτό το… τέλειο ον είναι γεμάτο κακία και φθόνο.
Εκείνο, όμως, που πραγματικά είναι τραγικό, απαράδεκτο και σε σκοτώνει, είναι το να σε κατηγορούν για κάτι που δεν έχεις κάμει, να σου προσδίδουν ιδιότητες εντελώς διάφορες από τον χαρακτήρα σου και τα πιστεύω σου. Το τραγικό είναι ότι αυτό γίνεται συνειδητά δεδομένου ότι γνωρίζουν την αλήθεια, γνωρίζουν ότι τα όσα ισχυρίζονται και διαδίδουν είναι ψέματα. Και διερωτάσαι, πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι;
Δεν είναι λίγες οι φορές που ρώτησα κάποιους από αυτούς που διαδίδουν ψεύδη και συκοφαντίες: «Πού μάθατε αυτά τα οποία προσάπτετε σε συνανθρώπους σας;». Τους ρώτησα αν βάζουν το χέρι τους στο Ευαγγέλιο, αν ορκίζονται ότι αυτά που διαδίδουν είναι όντως αλήθεια, αλλά κανείς δεν το έκανε. Οι περισσότεροι απαντούν ελαφρά τη καρδία: «Άκουσα να το λένε»!
Συνήθως τους απαντώ: «Αν δηλαδή καμιά φορά ακούσω από κάποιον κακόβουλο ότι είσαι κλέφτης ή κάτι άλλο, πρέπει να το διαδώσω, χωρίς να γνωρίζω αν είναι αλήθεια ή ψέματα;». Όταν, ασφαλώς, κατηγορείς κάποιον για κάτι ψευδώς ή χωρίς να έχεις στοιχεία, αυτός που κατηγορείς είναι θύμα της ανευθυνότητας και της κακοήθειας κάποιων. Σε τέτοιες περιπτώσεις έρχεται στο μυαλό μου ο αποκαλούμενος χρυσός κανόνας της Αγίας Γραφής, που λέει: «Ό εσύ μισείς, εταίρω μη ποιήσεις». Με απλά λόγια, ό,τι δεν θέλεις να κάνουν σε σένα οι άλλοι μην το κάνεις εσύ σ’ αυτούς.
Πιστεύω πως ίσως το πιο μεγάλο έγκλημα είναι ακριβώς τούτο: Να κατηγορείς, να διαδίδεις ψέματα, να υποσκάπτεις, να συκοφαντείς με ελαφριά συνείδηση. Να κατηγορείς κάποιον για κάτι που γνωρίζεις πολύ καλά πως δεν το έκανε.
Διερωτώμαι. Αλήθεια πώς νιώθει ένας τέτοιος άνθρωπος; Αισθάνεται ικανοποίηση; Νιώθει ευχαρίστηση; Πολύ περισσότερο, πώς νιώθει κάποιος ο οποίος κατηγορεί συνανθρώπους του, από τους οποίους έχει ευεργετηθεί; Πιστεύει στο Θεό; Το βράδυ κοιμάται ήσυχος ένας τέτοιος άνθρωπος ο οποίος εκδικείται αυτόν που τον ευεργέτησε;