Στους προσφυγικούς συνοικισμούς πλέον έχουν φωλιάσει κάποιες από τις πιο άχαρες πραγματικότητες της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας.

Με τραγικούς πρωταγωνιστές ανθρώπους που τα φώτα της δημοσιότητας δύσκολα πλέον στρέφονται πάνω τους. Και κυρίως, καμιά κρατική πολιτική δεν περισσεύει για να τους συμπονέσει, παρά το μεγάλο ζόρι που τραβούν στη ζωή τους. Γκρίζες εικόνες στους  γηρασμένους συνοικισμούς που πλέον σμίγει ο ηλικιωμένος συνταξιούχος των 70 και 80 χρόνων που ακόμα καρτερά επιστροφή, μαζί με τον φτωχό μετανάστη που ήρθε στην Κύπρο για μια καλύτερη ζωή, μα φαίνεται πως το όνειρο του βγήκε ψεύτικο. Και τον έφερε με έναν χαμηλό μισθό να ζει στριμωγμένος σε ένα μικρό σπιτάκι στο συνοικισμό, όπου το ενοίκιο είναι πιο χαμηλό από τις πόλεις. 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Μαζί με τον κοινοτάρχη Αγίων Αναργύρων Β΄ στη Λάρνακα, τον κ. Λούη Βύρα, κάναμε ένα οδοιπορικό σε γκρίζες ιστορίες καθημερινής απελπισίας στη σύγχρονη πραγματικότητα των συνοικισμών. Όπου πλέον κυκλοφορούν πολλοί άνθρωποι που έχασαν την ελπίδα, που δεν πιστεύουν πλέον ότι η κρατική δομή, έχει την ικανότητα, ή έστω τη διάθεση, να κάνει κάτι για τα προβλήματα τους. Απελπισμένοι άνθρωποι, που δεν έχουν που να πουν τον πόνο τους. Τον είπαν κλαίοντας σε κυβερνώντες, βουλευτές και λοιπούς πολιτικούς. Κάποιοι τους έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Κάποιοι τους είπαν ότι θα προσπαθούσαν, μα δεν προσπάθησαν. Και κάποιοι που όντως, ίσως, να προσπάθησαν, στο τέλος όμως προδόθηκαν από το καθεστώς κρατικής παχυδερμίας, που χρόνια μένει απαθές, ασυγκίνητο και άκαμπτο μπροστά στον ανθρώπινο πόνο μιας μερίδας συμπολιτών μας. 

Όπως τον πόνο εκείνης της αλλοδαπής μητέρας, παντρεμένης με Κύπριο, που πριν λίγο καιρό έψαχναν εναγωνίως ένα σπίτι να στεγαστούν, στους συνοικισμούς Αγίων Αναργύρων Α΄ και Β΄, αλλά μάταια. Και ποιος ξέρει πόσους άλλους συνοικισμούς γύρω από τη Λάρνακα θα γύρισαν πριν καταλήξουν απελπισμένοι έξω από το προσφυγικό σπίτι του κ. Βύρα, στο συνοικισμό Αγίων Αναργύρων Β΄. «Ξέρετε κανένα σπίτι που ενοικιάζεται; Μας κάνουν έξωση γιατί ο σπιτονοικοκύρης μας βρήκε άλλους που δίνουν μεγαλύτερο ενοίκιο. Εμείς δεν μπορούμε, έχουμε τέσσερα μωρά, όπως βλέπετε», είπε ασθμαίνοντας με όση δύναμη της είχε απομείνει στα πνιγμένα από απελπισία της πνευμόνια, η μητέρα. Ο κ. Βύρας κοίταξε τις δυο της κορούλες. «Πόσο όμορφες, τι θα απογίνουν αυτά τα πλάσματα», αναλογίστηκε πριν της απαντήσει πολύ θλιμμένα, «όχι κοπέλα μου. Δεν υπάρχουν προσφυγικά σπίτια εδώ για ενοικίαση. Είναι πολλοί που ψάχνουν αλλά δεν έχει», απάντησε. Η γυναίκα ξανακοίταξε προς το μέρος του και σαν να έκλαιγε του είπε: «Μα ούτε μια τρύπα να μπούμε μέσα δεν υπάρχει;». «Λυπούμαι πολύ, ως κοινοτάρχης σας λέω υπεύθυνα πως δεν υπάρχει δυστυχώς κανένα διαθέσιμο σπίτι για ενοικίαση», απάντησε και πάλι ο κ. Βύρας. 

Τα προβλήματα των μονίμων κατοίκων

«Για πολλούς πρόσφυγες οι συντάξεις είναι χαμηλές. Αν δεν ήταν και αυτοί οι λιγοστοί μανάβηδες των συνοικισμών που έχουν απομείνει και κάνουν βερεσέ σε αυτό τον φτωχόκοσμο θα είχαμε και άλλα δράματα. Και πιστέψετε με δεν υπερβάλλω. Όσοι δεν με πιστεύουν, να έρθουν να τους πάρω σε πολυκατοικίες που ξέρω εγώ να δουν. Ευτυχώς είναι μερικοί μανάβηδες, που όχι μόνο καλές τιμές έχουν, αλλά πάνε με το αυτοκίνητό τους και τους κουβαλούν τα ψώνια», αναφέρει ο κ. Βύρας, περιγράφοντας μια άλλη συγκλονιστική καθημερινή εικόνα στους προσφυγικούς συνοικισμούς. Και καταλήγει, με την κατάσταση με τους «φυλακισμένους των προσφυγικών διαμερισμάτων». Αυτούς τους πρόσφυγες που οι πολυκατοικίες τους δεν έχουν ανελκυστήρες και ως εκ τούτου καταδικάστηκαν περίπου να πεθάνουν «φυλακισμένοι» στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών τους. «Είναι και τούτο πολύ δύσκολο πράγμα. Ξέρω άτομα που έχει χρόνια, λόγω της κατάστασης τους, να βγουν έξω από τα διαμερίσματα τους. Να δουν κόσμο. Να τους δώσει ο ήλιος και ο αέρας», δηλώνει ο κοινοτάρχης Αγίων Αναργύρων Β΄, Λούης Βύρας.  

Καταθλιπτικό φαινόμενο

Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, ασχέτως τι λένε εκείνοι που ισχυρίζονται πως οι αριθμοί ευημερούν, αυτό το φαινόμενο είναι καταθλιπτικό για τους πρόσφυγες, ως επί το πλείστον ηλικιωμένοι, που ζουν ακόμα στους προσφυγικούς συνοικισμούς. Ο κ. Βύρας με την χαρακτηριστική απλότητα του λόγου του, εξηγεί γιατί. 

«Γυρίζουν μέρες και νύχτες. Καθώς οι τιμές ενοικιαζόμενων σπιτιών και διαμερισμάτων ανεβαίνουν, οι άνθρωποι που ψάχνουν “μια τρύπα” έστω για να μπουν μέσα πληθύνονται», Και δεν πάνε μόνο στους κοινοτάρχες των συνοικισμών και των τουρκοκυπριακών χωριών, για να ρωτήσουν αν υπάρχει κάποια «τρύπα να ενοικιάσουν, για να τρυπώσουν μέσα σαν τους ποντικούς». Κτυπάνε πόρτες και κουδούνια στους συνοικισμούς και ρωτούν. Συνεχώς και απελπισμένα.  

Άνθρωποι κουρασμένοι, απελπισμένοι. Κάποιες φορές με μικρά παιδιά. Κάποιες φορές νεαρά ζευγάρια που θέλουν να ενοικιάσουν «μια τρύπα με φθηνό ενοίκιο», ώστε να ξεκινήσουν τη ζωή τους. Να κάνουν παιδιά, να γίνουν οικογένεια. Καθώς η πιθανότητα για να κάνουν στεγαστικό δάνειο και να αποπληρώνουν τη σίγουρα υψηλή δόση του για τα δικά τους δεδομένα τουλάχιστον, είναι αδύνατη. «Δεν ξέρω τι κάνουν στο τέλος. Αν βρίσκουν λύση και ποια λύση στο μεγάλο στεγαστικό τους πρόβλημα, όλοι αυτοί που γυροφέρνουν, που πολιορκούν τους προσφυγικούς συνοικισμούς «για να βρουν έστω και μια τρύπα και να την ενοικιάσουν για να μπουν μέσα», δηλώνει με θλίψη ο κ. Λούης Βύρας.