Για να γράψω ένα μικρό κομμάτι σε ελληνικό site για την εκλογή της Αννίτας Δημητρίου, της πρώτης γυναίκας προέδρου της κυπριακής Βουλής, ξεκίνησα κάνοντας αυτό που κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στα μέρη μας (πού περισσότεροι αλλού) όταν μια είδηση τους προκαλεί ενδιαφέρον: Άρχισα να σκανάρω τους 3-4 ενημερωτικούς ιστότοπους που εμπιστεύομαι στην Κύπρο. Ψάχνοντας και διαβάζοντας, κράτησα τις πρώτες μου σημειώσεις. Διευκρινίζω δε ότι πολύ λίγα πράγματα γνώριζα ώς τώρα για τη Λαρνακιώτισσα βουλευτίνα του ΔΗΣΥ (το βουλεύτρια, σωστό ή όχι, δεν μου κάθεται με τίποτα!), άρα ξεκίνησα σχεδόν εκ του μηδενός. Όπως κάνουν, δηλαδή, οι περισσότεροι που σερφάρουν για να εμπλουτίσουν τις πληροφορίες τους.
Έχω όμως και ένα «αβαντάζ» το οποίο και ενεργοποίησα από τη στιγμή που, κάνοντας την πρώτη εκτίμηση των σημειώσεών μου, κατάλαβα ότι το υλικό είναι λίγο για να το δημοσιοποιήσω. Άρχισα να επικοινωνώ με τις πηγές μου, που λόγω επαγγέλματος είναι πολλές και καλά δοκιμασμένες. Πήρα τηλέφωνα φίλους δημοσιογράφους στη Κύπρο. Μίλησα με 2-3 πολιτικά πρόσωπα που εκτιμώ – όλα από διαφορετικούς χώρους, και αποκόμισα και τηλέφωνα ανθρώπων από άλλους χώρους που την γνωρίζουν καλά.
Νομίζω πως όλα αυτά μου «έφαγαν» συνολικό χρόνο γύρω στις 3 ώρες, χώρια το γράψιμο του κειμένου. Διαβάζοντάς το στο τέλος, ένιωσα ότι είναι ελλιπές. Κάτι που μπορεί και να αδίκησε το τελικό αποτέλεσμα. Τότε, κοίταξα τη γενική εικόνα των πραγμάτων, πώς διαμορφώνονται απόψεις, πώς παρουσιάζονται οι άνθρωποι. Κυρίως με την ταχύτητα των σοσιαλμίντια, που ξεχειλίζουν από εντυπώσεις και πληροφορίες-φωτοβολίδες. Που, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σχολιάζονται κιόλας!…
Είναι τρομακτικό, αν το καλοσκεφτείς…
Οι απόψεις που αρχικά δεν μας αρέσουν, για πολλούς και διάφορους τρόπους, αποδεικνύονται συνήθως, και είναι τελικά οι πιο σωστές. Όπως αυτή του πολιτικού αναλυτή Γιάννη Κουτσομύτη που συνεργάζεται με πολλά ξένα μέσα ενημέρωσης κυρίως για ευρωπαϊκά και διεθνή θέματα:
«Εδώ και χρόνια λέμε ότι πρέπει και στην εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης να καταργηθεί η αρχή της ομοφωνίας, ώστε να μπορεί η ΕΕ να είναι αποτελεσματική και να την παίρνουν οι αντίπαλοι στα σοβαρά και ξαφνικά σήμερα επειδή το είπε η Γερμανία κάποιοι φρίκαραν.
Όταν το είχε προτείνει για πρώτη φορά ο Γιούνκερ όμως το 2017 δεν είχε φρικάρει κανείς, ίσως επειδή ο Γιούνκερ δεν ήταν Γερμανός.
Η ανησυχία δεν πρέπει είναι για μια δήθεν «γερμανοκρατούμενη» εξωτερική πολιτική της ΕΕ, διότι πολύ απλά η εξωτερική πολιτική που πρεσβεύει η Γερμανία δεν είναι πλειοψηφική στην ΕΕ. Το ανησυχητικό είναι σαν αυτό που υπάρχει σήμερα με την Ουγγαρία, η οποία μπλοκάρει οποιαδήποτε απόφαση αφορά αρνητικά μέτρα για την Τουρκία, τη Ρωσία και την Κίνα.»
Μου αρέσει που αντιδράμε, και μάλιστα έντονα, επειδή μερικά πανεπιστήμια της Αμερικής έβγαλαν τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά από τα προγράμματα σπουδών τους. Εμείς τα έχουμε, δηλαδή;
Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Σωκράτη, διάβασα σε πολλά θυμωμένα tweets και πατριωτικές αναρτήσεις. Πόσο θα ήθελα να γινόταν επί τόπου ένα τεστ για το πόσο καλά γνωρίζουμε όλοι εμείς οι εθνικά ευέξαπτοι, αυτούς τους φιλοσόφους-γίγαντες που με τόσο σθένος τώρα υπερασπιζόμαστε έναντι των ξένων μορφωτικών ιδρυμάτων…
