Όση δύναμη κι αν έχει ο άνθρωπος, είναι μερικά πράγματα που δεν ξεπερνιούνται. Πώς να ξεπεράσεις, άλλωστε, την απώλεια μιας ζωής; Ιδίως, όταν πρόκειται για τη ζωή του παιδιού σου. Ο πόνος είναι αφόρητος, το κενό δυσαναπλήρωτο και η θλίψη μόνιμο συναίσθημα… Οι συγκεκριμένες περιπτώσεις γονιών μού προκαλούσαν πάντοτε ένα δέος. Τι λες σε μια μητέρα κι έναν πατέρα που έχουν χάσει το παιδί τους; Ποια λόγια είναι ικανά για παρηγοριά; Πώς μπορείς να απαλύνεις μια πληγή που ξέρεις ότι δεν θα σταματήσει να αιμορραγεί;
Για τον κ. Πάμπο Ιωάννου, όμως, δεν ένιωσα απλώς δέος. Είναι απ’ αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που θαυμάζεις για το ήθος, την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο της ψυχής τους. Αξίες δυσεύρετες στις μέρες μας. Τον θυμήθηκα, πάλι, χθες όταν διάβασα την είδηση για την απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, αναφορικά με την ενοχή της Έφης Ηροδότου για το θανατηφόρο τροχαίο της 27ης Δεκεμβρίου του 2007, με θύμα τον 17χρονο γιο του, Αιμίλιο Ιωάννου.
Δεν ξέρω πώς θα έπραττε άλλος πατέρας στη θέση του, αν θα υπέμενε με τόση νηφαλιότητα να περάσουν 10 χρόνια για να δικαιωθεί η μνήμη του παιδιού του. Αυτό που, σίγουρα, ξέρω είναι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος το μόνο που ζητούσε ήταν μια συγγνώμη. Και απόδοση πραγματικής δικαιοσύνης.
«Ποτέ δεν είχαμε καμία απαίτηση από εκείνη. Μετά το δυστύχημα, η σύζυγός μου είχε δηλώσει πως είχε το κουράγιο να την αγκαλιάσει και να τη βοηθήσει να ξεπεράσει τα όσα έγιναν. Είμαστε άνθρωποι, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.
Τότε, θέλαμε μόνο μια συγγνώμη. Σήμερα, ζητάμε ένα πολύ απλό πράγμα. Να βγει μια επίσημη απόφαση που να λέει την αλήθεια». Αυτά ήταν τα λόγια του, όταν έμαθε για τη σύλληψη της Ηροδότου και των γονιών της, στην Αθήνα.
Όσο κι αν τον έπνιγε το δίκαιο –ακόμα κι όταν κλήθηκε να καταβάλει αποζημίωση στην κατηγορούμενη για σωματική βλάβη και ζημιές που υπέστη το αυτοκίνητό της στο δυστύχημα– παρέμεινε ψύχραιμος, δεν παρεκτράπηκε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια και βρήκε μέχρι και τη δύναμη να αποτρέψει ευγενικά εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την εις βάρος της οικογένειάς του αδικία.
Ναι, αυτός ο πατέρας είναι αξιοθαύμαστος. Και θα ‘πρεπε να τον ευγνωμονούμε για τα μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας που δίνει σε μια χώρα η οποία ζέχνει διαφθορά.
