Γιατί διαμαρτύρεσαι φίλε; Δεν άκουσες ποτέ και από κανέναν πως έρχονται χρόνια δύσκολα γεμάτα καταιγίδες; Δεν άκουσες πως για να αντέξεις, πρέπει να είσαι της Γερακίνας γιος και να μη ζεις γονατιστός; Δεν σου τα είπε έγκαιρα και σε ανύποπτο χρόνο ο Στέλιος Καζαντζίδης με εκείνη τη γνήσια, ατόφια, ελληνική φωνή του;
Σου τα είπε. Όπως σου είπε και ο Γρηγόρης ο Μπιθικώτσης να είσαι αητός και να πετάς ψηλά. Και από εκεί ψηλά να αντλείς δύναμη και φως από του ουρανού τα φωτιστικά…
Χωρίς πίστη, ύφος, ήθος, χωρίς ιστορία και γνώση, χωρίς θρησκεία και πατρίδα είσαι α-ταυτοποίητος και ασπόνδυλος.
Το «Άξιον Εστί» της Παναγιάς και του τεράστιου Μίκη Θεοδωράκη το αγνόησες. Το πέταξες στα σκουπίδια ενός πρόσκαιρου, δανεικού και ψεύτικου ευδαιμονισμού. Σε βρήκε σε κατάσταση απονευροποίησης η παγκοσμιοποίηση και σε έκανε δούλο. Σε τύλιξε φίλε το δίκτυ. Πιάστηκες στα βρόχια του και τώρα κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει, γι’ αυτό μονάχος βρες την άκρη της κλωστής και αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι. Αυτά σου έγραψε ο Γκάτσος και σου μελοποίησε ο Ξαρχάκος.
Βγάλε από τη ναφθαλίνη τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Ξαρχάκο, τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Χατζηδάκη, τον Καζαντζίδη, τη Μερκούρη, τον Βίρβο, τον Τσιτσάνη. Διάβασε ξανά και ξανά τον ύμνο στην Ελευθερία και τον Ακάθιστο Ύμνο. Ακούμπα πάνω στις κολώνες του πολιτισμού, όρθωσε ανάστημα και προσευχήσου. Προσευχήσου στην Υπερμάχω Στρατηγώ γιατί οι καιροί είναι ύποπτοι, πονηροί και δύσκολοι. Σκοτείνιασε φίλε για καλά. Και βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά σου και της δικαιοσύνης ο ήλιος ο νοητός αργεί να φανεί για να μας φωτίσει.
Προσοχή φίλε γιατί βρέχει φωτιά στη στράτα μας, φωτιά που μας έχει κάψει και το 1963 και το 1974 και με την Τρόικα και τώρα με την πανδημία. Πόλεμος, προσφυγιά, ακρίβεια, φτώχεια, κρίση ενεργειακή… παγίδες πολλές. Παντού αγκάθια, μονοπάτια ανηφορικά και δύσβατα.
Πρέπει να προλάβουμε. Να μην πάθουμε σαν τις μωρές παρθένες και να μείνουμε εκτός νυμφώνος.
Πρέπει να κάνουμε πολλά. Πάρα πολλά. Και για μας και για τα παιδιά μας. Ομοίως και για τα εγγόνια μας. Και πρέπει να τα κάνουμε γρήγορα. Γιατί η ζωή είναι σύντομη.
Θυμάσαι φίλε πως, το είπε η Ευτυχία Παπαγιανοπούλου; Δύο πόρτες, λέει, έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό και ως που να’ ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα…
Σύντομη λοιπόν η ζωή, σύντομη η διαδρομή. Είναι απόσταση πρωινού και δειλινού.
Θέλεις να προλάβεις φίλε; Ξεκίνα να βρεις τα απλά, τα όμορφα, τα ουσιαστικά. Αυτά που φυλάει καλά η πίστη, η παράδοση, η φύση, ο πολιτισμός…
Ξεκίνα φίλε, μην το αναβάλλεις.
Υ.Γ1: Μάζεψε τις ανάγκες σου, περιόρισε τις απαιτήσεις σου. Κάνε αυτό που είπε κάποτε ο τεράστιος Οδυσσέας Ελύτης: «Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος. Να’ ναι ήμερος, να’ ναι ήρεμος, να’ ναι άκακος, λίγο φαΐ, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση».
Υ.Γ2: Γραμμένο ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Εκεί που είναι η ζωή μία θάλασσα και εμείς καπεταναίοι…
*Οικονομολόγος – Δημοσιογράφος
