Η διακηρυχθείσα πρόθεση του Άντρου Κυπριανού να αποχωρήσει από τη θέση του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ με την ολοκλήρωση της θητείας του σε λιγότερο από δύο χρόνια, εκ των πραγμάτων θα έπρεπε να δώσει το έναυσμα για συζήτηση του θέματος της διαδοχής του. Προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν έγινε, γιατί στο ΑΚΕΛ τέτοιου είδους ζητήματα εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν νταμπού, γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά στη διεξαγωγή ενός καλώς νοούμενου υγιούς συναγωνισμού. Η απάντηση ότι «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στο ΑΚΕΛ» δεν είναι πειστική γιατί στο τέλος αποδεικνύεται ότι γίνονται και με το παραπάνω. Ο ψίθυρος, η διαβολή και το παρασκήνιο συμβαίνουν και στα καλύτερα κόμματα, ως εκ τούτου η αποφυγή της έγκαιρης συζήτησης του θέματος δεν θα λειτουργήσει αποτρεπτικά, όπως πολλοί υποστηρίζουν. Εξάλλου, πολλές φορές ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ αλλά και η ηγεσία του κόμματος συλλογικά έχουν παραδεχθεί δημοσίως ότι το σαράκι του παραγοντισμού δεν εξαιρεί και αριστερά στελέχη, που βάζουν την προσωπική ατζέντα πάνω από τη συλλογική. 

Στεφάνου ή Λουκαΐδης, Μαύρου ή Συλικιώτης, Χριστοφίδης ή Δαμιανού, ή οποιοσδήποτε άλλος κι αν θα είναι ο διάδοχος του Άντρου Κυπριανού (τα ονόματα και τα δίδυμα που αναφέρονται είναι τυχαία), δεν έχει και τόση σημασία. Ή μάλλον έχει τη σημασία του, αλλά δεν είναι το μείζον, γιατί όπως έλεγαν και οι παπούδες μας «η οκκά τετρακόσια». Το πρόβλημα στο ΑΚΕΛ ή σε ένα κόμμα όπως το ΑΚΕΛ δεν θα πρέπει να αναζητηθεί (μόνο) στα πρόσωπα αλλά και στις πολιτικές του κόμματος, σε αυτά που κάνει και σε όσα αποφεύγει ή αδυνατεί να πράξει. Στην επιρροή που έχει, στην αξιοπιστία του, την αποτελεσματικότητά του, τον παρεμβατικό του ρόλο στη διαμόρφωση των πραγμάτων, στις συμμαχίες του, τις συνέργειές του, όλα αυτά για τα οποία πριν μερικά χρόνια το ΑΚΕΛ όχι μόνο είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία αλλά ήταν και πρωτοπόρο. 

Το μεγαλύτερο στοίχημα που καλείται να κερδίσει το ΑΚΕΛ είναι να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ότι είναι κόμμα σοβαρό και αξιόπιστο, ένα ποιοτικό στοιχείο που του αναγνώριζαν ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Η ολοκληρωμένη αποτίμηση της θητείας του Άντρου Κυπριανού θα γίνει με το τέλος της και σίγουρα δεν μπορεί να ιδωθεί χωριστά από τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Χριστόφια. Επίσης, δεν πρέπει να μας διαφεύγει η λεπτομέρεια ότι στο ΑΚΕΛ οι αποφάσεις είναι συλλογικές και όχι προσωπικές. Το ελαφρυντικό στοιχείο για τον Άντρο Κυπριανού είναι ότι δύσκολα μπορούσε να διαφοροποιηθεί από πρόσωπα και πολιτικές που ακύρωναν την ιδιότητά του ως του πρώτου ανάμεσα σε ίσους. Το επιβαρρυντικό στοιχείο είναι ότι δεν έδειξε τη διάθεση για κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί δεν είχε κίνητρο να το κάνει. Αυτή είναι μια ΑΚΕΛική παθογένεια που πρέπει να απασχολήσει τη νέα ηγεσία.