Δυστυχώς ο στάβλος του Αυγεία στην περίπτωση της Κύπρου απλώνεται σ’ όλο το νησί και συνυφαίνεται με όλο το φάσμα του ιδιωτικού και δημόσιου βίου στον τόπο. Ο αθλητισμός και ειδικότερα ο χώρος του ποδοσφαίρου, αποτυπώνουν απλά το γενικότερο εύρος της διαφθοράς, που οι διαστάσεις της κινούνται πλέον με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Με αποτέλεσμα να είμαστε καταδικασμένοι να τρέχουμε ξοπίσω… Από παντού αναδύεται τόση δυσωδία, που ταλαιπωρούμε ακόμα περισσότερο το πράγμα όταν τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορεί ως διά μαγείας να καθαρίσει ο στάβλος του Αυγεία, ειδικότερα στον χώρο του ποδοσφαίρου. Έχει πλάκα να το πιστεύει κιόλας αυτό που εκστόμισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ότι δηλαδή μπορούμε να δείξουμε κάποιες «κόκκινες κάρτες» σε κάποιους διαιτητές για να μην παραλαμβάνουμε κάθε τόσο τους περιβόητους «κόκκινους φακέλους» και να γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς. Και κάπου εκεί καθαρίζουμε τους όποιους στάβλους…
Η ιστορία είναι τόσο παλιά και απ’ αυτήν αναδύεται σταθερά τόση δυσωδία και βρώμα… Το περίεργο είναι ότι δεν βαρέθηκαν οι έξω να μας καθιστούν μόνιμους αποδέκτες «κόκκινων φακέλων», των οποίων το χρώμα προδίδει ότι συγκεκριμένα παιχνίδια δεν είναι απλά ύποπτα… Το κόκκινο χρώμα παραπέμπει ακριβώς στη σιγουριά ότι πίσω από τα συγκεκριμένα παιχνίδια, εκτελείται εν ψυχρώ η ίδια η αξιοπρέπεια αλλά και η αξιοπιστία μας. Κι ας μην θέλουμε να το καταλαβαίνουμε και να το συνειδητοποιούμε.
Και άντε τώρα να πείσεις γιατί όλοι αυτοί οι φάκελοι στοιβάζονται σε κάποια ερμάρια και παραμένουν εκεί σκουριασμένοι. Μέχρι τους επόμενους που θα πλακώσουν για την αφεντιά μας. Το περίεργο είναι πως οι άνθρωποι δεν μπούχτισαν και ασχολούνται ακόμα μαζί μας. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα. Πώς δηλαδή μας αντέχουν και δεν μας εξαποστέλλουν μια και έξω, εκεί που αρμόζει στην περίπτωσή μας. Δεν είναι ότι δεν συμβαίνουν και αλλού παρατράγουδα… Δεν φθάνουν όμως στο σημείο των στάβλων του Αυγεία που εμείς εδώ τους συντηρούμε και τους απολαμβάνουμε… Κάπου έγιναν κιόλας η ίδια η καθημερινότητά μας. Και άντε σ’ αυτό τον συρφετό να μπεις και σε διαδικασία να ψάχνεις για καθαρά χέρια…
Το μεγάλο ατύχημα στην περίπτωσή μας είναι ότι θα πρέπει να ψάχνουμε με το κερί για να βρούμε ανθρώπους που θα μπορούσαν, αλλά και θα τολμούσαν να καθαρίσουν τους όποιους στάβλους στους όποιους χώρους. ‘Όχι μόνο στην περίπτωση του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Τα περί καθαρίσματος… αποτελούν πλέον φτηνή διαπίστωση που επαναλαμβάνεται φορτικά εδώ και δεκαετίες. Και μάλιστα μ’ ένα στόμφο που πάει να πείσει κιόλας ότι το εννοούμε. Απ’ εκεί και πέρα παραμένει σταθερή η ωμή πραγματικότητα. Γιατί τελικά είναι θέμα γενικότερης κουλτούρας και νοοτροπίας. Η «κόκκινη κάρτα» θα πρέπει να βγει όχι μόνο σε κάποιους διαιτητές, αλλά και σε πολλούς άλλους. Τόσους πολλούς… Διότι το να ξεπουλούμε όσα-όσα, ακόμα και τα αθλητικά ιδεώδη, μάλλον πρόκειται περί καταντήματος…
