Το κινηματογραφικό έργο «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», έκανε ευρέως γνωστή τη φράση του Οράτιου «Carpe diem». Κεντρική ιδέα του έργου είναι η αναζήτηση νέου τρόπου εκφράσεως, η απόδραση από την πεπατημένη και η απόλαυση του σήμερα.
Η δύστυχη Κύπρος είναι, επί πολλές δεκαετίες, δέσμια μιας διαδικασίας η οποία επεβλήθη έξωθεν. Ουδέποτε απέκτησε πραγματικούς και συνειδητοποιημένους υποστηρικτές μεταξύ των Ελλήνων της Κύπρου, γι’ αυτό, το ισχυρότερο επιχείρημα όσων έχουν εμπλακεί στις λεγόμενες δικοινοτικές συνομιλίες, είναι η συνέπεια με κάποιες «συμφωνίες κορυφής»! Και όμως η διαδικασία έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψιν ατελέσφορος και θνησιγενής. Με την πρόσφατη δε επικουρία του εκ Νορβηγίας «μεσολαβητού» εξελίχθη σε μαύρη κωμωδία.
Μία ανασκόπηση του τι γίνεται, ολ’ αυτά τα χρόνια, με τις συνομιλίες, τους συνομιλητές, τις εκατέρωθεν καταγγελτικές δηλώσεις, αλλά και την προφανή απουσία οποιουδήποτε θετικού αποτελέσματος αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Μετά την τελευταία (αναμενόμενη) εκκωφαντική κατάρρευση της κακοστημένης παράστασης στην Ελβετία, προέκυψε μία απρόσμενη, αλλά σαφής, παράπλευρη… ωφέλεια. Η τουρκική κυβέρνηση, η οποία για πρώτη φορά παρακάθησε στις συνομιλίες απέβαλε ξεδιάντροπα το προσωπείο του καλού και πρόθυμου να συμβάλει στη λύση και έδειξε το αληθινό της πρόσωπο.
Βέβαια, λόγω της γνωστής διγλωσσίας, σχεδόν όλων των πολιτικών, δεν έχουν διασαφηνιστεί μέχρι στιγμής δύο πράγματα:
α) Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας συμμετείχε (ως όφειλε) υπ’ αυτήν την ιδιότητα ή σαν ισότιμος με τον εκπρόσωπο των Τουρκοκυπρίων, εκπρόσωπος των Ελληνοκυπρίων;
β) Η Τουρκία διατηρεί της ιδιότητα της εγγυήτριας Δύναμης ή εγκαλείται για την εισβολή και παράνομη ομηρία τμήματος κυρίαρχου κράτους, μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Φαίνεται όμως ξεκάθαρα, ότι η επί τόσο διάστημα άσκηση της αλαζονικής πολιτικής της εις βάρος της μικρής και αδύνατης Κύπρου, εξέθρεψεν μία υπερφίαλη μεγαλομανία. Αυτή όμως, την οδήγησε αναπότρεπτα, σε σύγκρουση με τον γίγαντα που συστηματικά μεροληπτούσε υπέρ της, λόγω μεγέθους και στρατηγικής θέσεως.
Είναι δεδομένο ότι οι διακρατικές σχέσεις διαμορφώνονται με ισχυρότερο κριτήριο το συμφέρον και ήκιστα την ηθική και το δίκαιο.
Με βάση αυτό μοιάζει να ήλθε η στιγμή ν’ αδράξει, κυρίως η Κύπρος, την ευκαιρία και να συνασπιστεί με τον κατάλληλο σύμμαχο. Έχουμε αποκομίσει πλείστες όσες διδακτικές (τιμωρητικές) εμπειρίες με την αιθεροβάμονα νοοτροπία του λιλιπούτειου παίχτη που νόμιζε ότι μπορεί να αναδιαμορφώσει την παγκόσμια πολιτική σκακιέρα. Αρκετά κατέβαλε το νησί μας στο βωμό της μεγαλομανίας των ηγετών που πίστεψαν στην αναδυόμενη ηγεμονία του Τρίτου Κόσμου.
Οι καιροί ου μενετοί και ο υπολειπόμενος χρόνος για τις σωστές κινήσεις μπορεί να είναι πολύ λίγος και η ευκαιρία να μην ξαναδοθεί.
*Καρδιολόγος.
E-mail: [email protected]
