Τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Μαργαρίτης Σχοινάς, ο οποίος διαχειρίζεται το πολυσυζητημένο χαρτοφυλάκιο «για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής μας», είχε πει ότι «η Ευρώπη σήμερα αποτελεί μια άγκυρα σταθερότητας σ΄ έναν ανασφαλή κόσμο». Αναφέρθηκε επίσης στα τρία «Α» που πλέον αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση στον κόσμο μας: Αβεβαιότητα, Αστάθεια, Ανασφάλεια.
Ήταν τότε που 39 άνθρωποι βρήκαν φρικτό θάνατο μέσα σε φορτηγό ψυγείο με προορισμό την Ευρώπη. Ήταν τότε επίσης, που εκατοντάδες πρόσφυγες, ανάμεσά τους και παιδιά, πνίγονταν αβοήθητοι στα νερά της Μεσογείου αναζητώντας μια νέα πατρίδα για να ακουμπήσουν τις ζωές τους και τα όνειρά τους.
Τα τελευταία χρόνια ανατράπηκαν σταθερές αρκετών δεκαετιών και παρά το γεγονός ότι στην Ευρώπη βιώνουμε το μεγαλύτερο διάστημα που υπήρξε ποτέ χωρίς πόλεμο, εντούτοις δεν πρέπει να λησμονούμε το κόστος που προκαλεί σε μια κοινωνία η απώλεια της εργασίας και η αποστέρηση πολλών άλλων δικαιωμάτων και κατακτήσεων εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η πανδημία του κορωνοϊού, που ανέτρεψε με πολύ βίαιο τρόπο την καθημερινότητά μας, τις συνήθειές μας και τις ζωές μας. Μέρα με τη μέρα προσαρμοζόμαστε στη νέα κατάσταση πραγμάτων και μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει την εξέλιξη. Ανεξάρτητα από το πότε θα τελειώσει αυτή η παγκόσμια απειλή δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση θα αφήσει για πολλά χρόνια το αποτύπωμά της. Το βέβαιο είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τη ζωή ποτέ δεν θα είναι ο ίδιος.
Η ανασφάλεια και οι φοβίες που γεννά η αόρατη απειλή, η οποία παρέλυσε τα πάντα και υποχρέωσε εκατομμύρια ανθρώπους να κλειδωθούν στα σπίτια τους είναι κάτι που δεν συνέβη ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία. Κι αν η 11η Σεπτεμβρίου, που καθιερώθηκε ως «η μέρα που άλλαξε τον κόσμο», επανακαθόρισε τους κανόνες ασφαλείας και στο τελευταίο αεροδρόμιο του πλανήτη, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση του κορωνοϊού θα είναι η αφορμή για να επικαιροποιηθούν οι διαδικασίες και τα πρότυπα υγιεινής και ασφάλειας.
Οι αλλαγές όμως δεν θα είναι μόνον εκεί. Πιθανότατα θα πρέπει να προετοιμαστούμε ότι θα μεταβληθεί για πάντα και ο τρόπος ζωής μας. Αρχίζοντας από τα απλά καθημερινά για το πως, πότε και πόσο συχνά πλένουμε τα χέρια μας και πώς φταρνιζόμαστε, μέχρι το πού, πώς και πότε θα ταξιδέψουμε. Τα ερωτήματα αυτά και πολλά άλλα, επανέρχονται και πάλιν στη σκέψη μας μιας και μπαίνουμε στη διαδικασία να μετρούμε το χρόνο, για μια βόλτα έξω από το σπίτι ή για να δούμε τους ανθρώπους που μας έλειψαν.
Αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση γεννά ανησυχίες αλλά και φοβίες που θα τις κουβαλούμε για πάντα, ακόμη και όταν οι ζωές μας θα επανέλθουν σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς. Η κανονικότητα όμως, για την οποία όλοι μιλούν, ποτέ δεν πρόκειται να επιστρέψει. Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ δύσκολη για δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που έχασαν τα πάντα στο πέρασμα αυτού του υγειονομικού και οικονομικού οδοστρωτήρα.
Όλα αυτά τα ατομικά και συλλογικά τραύματα θα απαιτήσουν πολλά χρόνια και μεγάλη προσπάθεια για να ξεπεραστούν. Το άγχος της ανασφάλειας για κάτι που μπορεί να συμβεί είναι χειρότερο από το γεγονός αυτό καθ’ αυτό γιατί δυστυχώς οδηγεί πολλούς ανθρώπους στην απομόνωση και ορισμένους από αυτούς και στα άκρα. Η αβεβαιότητα, η αστάθεια και η ανασφάλεια θα δοκιμάσουν τις αντοχές ανθρώπων, κρατών, οργανισμών και κυβερνήσεων, σε έναν κόσμο ακόμη απρόβλεπτο, ακόμη πιο σκληρό.
Το τρομοκρατικό κτύπημα στη Βιέννη, μια πόλη με ζηλευτή ποιότητα ζωής και τα πρότυπα επίπεδα ασφάλειας δείχνει πόσο ακανόνιστη είναι η πορεία ακόμη και της λεγόμενης άγκυρας σταθερότητας στον ανασφαλή κόσμο που ζούμε. Το τριπλό άλφα, που κάποτε ήταν το άγιο δισκοπότηρο των οίκων αξιολόγησης, έδωσε τη θέση του στα τρία άλφα του άγνωστου αύριο.
Φιλελεύθερα, 8.11.2020.
