Καταδικασμένη να ζήσει το υπόλοιπο της ζωή της σε ένα διαμέρισμα στον προσφυγικό συνοικισμό των Κάτω Πολεμιδιών είναι η κ. Ελένη Δαμιανού, καρκινοπαθής η οποία έχει υπό τη φροντίδα της και τον 33χρονο γιο της ο οποίος είναι άτομο με ειδικές ανάγκες.
Η ιστορία της κ. Ελένης είναι από αυτές που σε κάνουν να λυγίζεις, να αναθεωρείς τη ζωή και να λες δόξα τω Θεώ για αυτά που έχεις. Πρόκειται για μια γυναίκα 72 χρόνων, χήρα με χρόνια και σοβαρά προβλήματα υγείας. Καρκινοπαθή η οποία παλεύει να επιβιώσει αυτή και ο γιος της, ζώντας σε ένα παλαιό διαμέρισμα στον προσφυγικό συνοικισμό.
Το δράμα της 72χρονης δεν τελειώνει στα προβλήματα υγείας. Η γυναίκα ζει φυλακισμένη στο διαμέρισμα της λόγω του γνωστού προβλήματος με τις προσφυγικές πολυκατοικίες να μην διαθέτουν ανελκυστήρες. Είναι καταδικασμένη να εξαρτάται από τα παιδιά της αφού για να μεταβεί ακόμη και στον γιατρό πρέπει να την κουβαλήσουν με την καρέκλα τρεις ορόφους. Όσο για την κατάσταση του διαμερίσματος, η υγρασία και η μούχλα κυριαρχεί παντού αφού το κτίριο χρονολογείται πέραν των 30 ετών.
«Ήρθαμε αρχές της δεκαετίας του 90’ όπου μας έδωσαν αυτό το διαμέρισμα. Είχα τότε και τα τέσσερα μωρά μου μικρά. Ο άντρας μου έφυγε πριν από 13 χρόνια. Τα τρία μου παιδιά πήραν τον δρόμο τους και έμεινα μαζί τον γιο μου να ζούμε εδώ. Δεν μπορώ οικονομικά να φτιάξω το σπίτι. Η πολυκατοικία θέλει συντήρηση όμως με μια σύνταξη τι να πρωτοπρολάβεις», λέει η κ. Ελένη η οποία ταλαιπωρείται τα τελευταία χρόνια με προβλήματα και στα άκρα της. Μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της λέει πως αντί να φροντίζει τον 33χρονο γιο της, τη φροντίζει αυτός. «Λόγω των προβλημάτων στα πόδια, τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι συνεχώς καθήμενη σε αυτή την καρεκλά».
Ερωτηθείς για τα εισοδήματα της οικογένειας αναφέρει πως δεν μπορεί να συντηρήσει το σπίτι με μια σύνταξη που λαμβάνει. «Έδιναν στον γιο μου ένα επίδομα ορφάνιας, τώρα όμως του το έκοψαν και αυτό. «Ένα τσέκι πόσα να πληρώσεις, ρεύμα, νερό, να φάμε;. Με βοηθάνε και τα άλλα τρία μου παιδιά, όμως και αυτά έχουν τα δικά τους έξοδα, είναι μεροκαματιάρηδες», λέει και εκλιπαρεί το Κράτος να δει την περίπτωση της.
Με δεικτικό τρόπο καυτηριάζει την πολιτική αδιαφορά. Αναφέρει πως πριν από μερικά χρόνια όταν είχαμε προεδρικές εκλογές, αποτάθηκε για βοήθεια σε συγκεκριμένο βουλευτή και τότε της είχαν υποσχεθεί ότι εάν έδιναν ψήφους στο κόμμα, θα τη βοηθούσαν, ωστόσο βοήθεια δεν είδε ποτέ.
Δε ζητάει όπως μας λέει τίποτα περισσότερο. Το μόνο που θέλει είναι να βρεθεί άλλο σπίτι, ισόγειο όπου θα μπορεί να βγει έστω και λίγο να πάρει καθαρό αέρα και να τη δει ο ήλιος.«Είμαι καταδικασμένη να πεθάνω σε ένα διαμέρισμα στο τρίτο όροφο» λέει πικραμένη, ζητώντας από τα αρμόδια πρόσωπα να αισθητοποιηθούν.
