Ούτως ή άλλως η πανδημία θα άλλαζε συθέμελα τα πάντα. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ απλά ήρθε να βαρέσει το τελευταίο καρφί στον κόσμο όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα. Οι κραδασμοί της νέας πραγματικότητας δεν έχουν γίνει αισθητοί στην ολότητά τους, γιατί απλά ακόμα ζούμε, εδώ, τώρα, τη διαδικασία της αλλαγής καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας σε πραγματικό χρόνο, με ή χωρίς την προσωπική μας συμμετοχή.
Η τελευταία φορά που ένιωσα αυτή την αγωνία ήταν με την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος. Τώρα, ξανά, πίσω στο σχεδιαστήριο. Μόνο που συγγραφείς αυτή τη φορά είμαστε και εμείς και… όποιος αντέξει. Το ζήτημα Παγκοσμιοποίηση Vs Εθνικά κράτη δεν θα λυθεί σύντομα.
Η κρίση όμως κατάφερε ένα πλήγμα στην παγκοσμιοποίηση. Στα θετικά, η προσωρινή έστω ανάσα του φυσικού περιβάλλοντος με τα λιγότερα ταξίδια, τη μείωση της άκρατης κατανάλωσης, την εκμετάλλευση λιγότερων πόρων, την έστω φαινομενική απεξάρτηση από ορατά και αόρατα δεσμά. Από την άλλη, είναι το κραχ στις οικονομίες που ισούται με απώλεια θέσεων εργασίας, αλλά και η (προσωρινή;) εκχώρηση ατομικών ελευθεριών.
Εθνικό, όμως, δεν σημαίνει και εθνικιστικό, αυτή η παρεξήγηση θα συνεχιστεί υποθέτω, έτσι κι αλλιώς το φασιστικό τέρας όδευε ήδη την ανιούσα ξεσκεπάζοντας την αδυναμία της ανθρωπότητας να απαλλαγεί από το DNA των σπηλαίων με πρωτόγονες αντιλήψεις περί αρίων φυλών και με τις κάστες να τσακώνονται για το ίδιο τομάρι. Ο παλιός κόσμος είδε το τέλος του lockdown και αφηνίασε. Έσπευσε να διεκδικήσει τα κεκτημένα, τις πρωτοκαθεδρίες. Ακόμα και εδώ, στο κύτταρό μας, το μικρομάγαζο της πολιτικής επανήλθε με σπασμωδικές κινήσεις για να προστατεύσει τα τετραγωνικά του. Όλα όμως αλλάζουν. Οι ισορροπίες μεταβάλλονται. Ποιος είναι λοιπόν ο κόσμος που διεκδικούμε; Οι γραμμές ανάμεσα στους μεν και τους δε είναι πλέον ευδιάκριτες.
Η περίπτωση Φλόιντ και οι αλυσιδωτές αντιδράσεις κατέδειξαν πως η ανθρωπότητα βρισκόταν σ’ ένα boiling point. Και η μισαλλοδοξία βρήκε άξιο αντίπαλο, έστω μέσα από το ασυντόνιστο και άτσαλο πλήθος. Έστω με τραγελαφικές παρεμβάσεις όπως η καταστροφή αγαλμάτων ή η απόσυρση τάχα μου της εμβληματικής ταινίας «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» από το ΗΒΟ λόγω «εξωραϊσμού της δουλείας και του αμερικανικού Νότου κατά τον εμφύλιο», σάμπως και αφαιρώντας ένα έργο από το ιστορικό του πλαίσιο και τις πραγματικότητες της εποχής που απεικονίζει θα λύσει το πρόβλημα. Είναι και η άλλη, η πρώην βουλευτίνα στην Αγγλία που αποφάνθηκε πως ο πίθηκος στο κουτί των δημητριακών coco pops και τα τρία λευκά παιδιά στο κουτί των rice krispies αποτελούν ρατσιστικά στερεότυπα. #Metoo με στεροειδή ένα πράγμα.
Προσωπικά κρατώ την εικόνα του αφρικανικής καταγωγής μπρατσά να κουβαλά τον τραυματισμένο λευκό ακροδεξιό ρατσιστή στους ώμους του, στο κέντρο του Λονδίνου. Η φωτογραφία του ρόιτερ ξεπερνά και τους πιο ανάγλυφους συμβολισμούς. Όλ’ αυτά όμως, είναι κομμάτια ενός μεγαλύτερο παζλ, της μετά-κορωνοϊού εποχής με τους πάντες πια να διεκδικούν λόγο στη διαμόρφωση του γενναίου (;) νέου κόσμου, όπως θα έλεγε κι ο Άλντους Χάξλεϊ.
Το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» δεν θα μπορέσω να το δω ξανά ως μια ρομαντική ταινία, αλλά ως τη σύγκρουση δύο κόσμων που κατέληξαν σε ένα συνονθύλευμα. Όπως λέει και η Σκάρλετ στην τελευταία ατάκα του φιλμ «Αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα». Γι’ αυτό, ο καθένας μας ας βάλει το χέρι στην καρδιά και να αποφασίσει σε τι κόσμο θέλει να ζήσει αύριο κι ας αναλάβει την ευθύνη της απόφασής του.
