Πώς ο Καραϊσκάκης κατόρθωσε να κατανικήσει την αρνητική πλευρά του εαυτού του.
– Τι σας ώθησε να γράψετε ένα βιβλίο για τον Καραϊσκάκη; Το 1803 στο ορεινό χωριό Πετρίλο των Αγράφων γεννιέται ο Μήτρος Αγραφιώτης. Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών τον παίρνει στο σώμα του ο Γεώργιος Καραϊσκάκης για να πολεμήσουν τους Τούρκους. Λίγο μετά του εμπιστεύεται το ταμείο του και είναι στο πλευρό του μέχρι τη μέρα που ο Καραϊσκάκης θα σκοτωθεί στο Φάληρο, ενώ τον αναφέρει και στη διαθήκη του. Αυτός ο Μήτρος Αγραφιώτης, όπως ανακάλυψα πριν από λίγα χρόνια, ήταν προπάππος της μητέρας μου. Έτσι λοιπόν μπήκα στον πειρασμό να βρω προς τι αυτή η συμπάθεια και η εμπιστοσύνη του Καραϊσκάκη για τον 18χρονο πρόγονό μου, τι βαθύτερο και μυστικό τούς συνέδεε.
– Γιατί δώσατε τον τίτλο «Πότε διάβολος πότε άγγελος»; Επειδή κάθε ήρωας πρώτα απ’ όλα είναι άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος, έχει τα λάθη και τις αδυναμίες του, τα σφάλματα και τις αμαρτίες του. Ο Καραϊσκάκης δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Εκείνο ωστόσο που με ενδιέφερε, που ενδιαφέρει δηλαδή την αφήγηση, είναι πώς κατόρθωσε να κατανικήσει την αρνητική πλευρά του εαυτού του και, από ένας οπλαρχηγός με διφορούμενη αρχικά στάση, να μεταμορφωθεί σ’ αυτόν που όλοι θαυμάζουμε: έναν στρατηγό με οξυδερκή νου και πνεύμα αυτοθυσίας.
– Στο βιβλίο επιχειρείτε να απαντήσετε στο ερώτημα «Ήρωας γεννιέσαι ή γίνεσαι;». Πώς προσεγγίζετε τελικά το θέμα αυτό; Το πιο σωστό θα ήταν την απάντηση να τη δώσει ο αναγνώστης ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου. Είναι όντως ένα δύσκολο ερώτημα. Γνωρίζουμε και τιμούμε όλους εκείνους που κατά καιρούς έδωσαν τη ζωή τους για να ελευθερωθεί η πατρίδα από κάθε λογής εχθρούς. Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονούμε και τους ήρωες της καθημερινότητας, της σκληρής βιοπάλης. Ή εκείνους που οι σημερινές παγκόσμιες αρνητικές συγκυρίες τους έχουν οδηγήσει να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να αναζητήσουν στέγη στη φιλία άλλων εθνών. Ή οι γιατροί και οι νοσηλευτές που παλεύουν νυχθημερόν στα νοσοκομεία απέναντι στην πανδημία. Ή… ή…
– Ποια στιγμή από τη συγγραφική διαδικασία σάς γοητεύει ιδιαίτερα; Όλες οι φάσεις της συγγραφικής διαδικασίας έχουν τη γοητεία τους, όσο βέβαια και τη δυσκολία τους, από την αρχική σύλληψη της ιδέας ενός έργου μέχρι το τελικό «τυπωθήτω». Η στιγμή που σε συνεπαίρνει ο οίστρος της έμπνευσης και καθοδηγεί το χέρι σου, νομίζω πως είναι μια μαγική στιγμή, αξεπέραστη και συναρπαστική.
– Ποια βιβλία που διαβάσατε πρόσφατα θα συστήνατε στους βιβλιόφιλους; Αφού δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε με τους φίλους μας, βρίσκουμε θαλπωρή στα βιβλία τους: «Θραύση Κρυστάλλων» – Γ. Γκόζης, «Ζωή μέχρι χθες» – Γ. Ξανθούλης, «Άντρες χωρίς άντρες» – Ν. Δαββέτας, «COVIDιακές Μεταμορφώσεις» – Εύη Κουτρουμπάκη, «Ο ευτυχισμένος Σίσυφος» – Διώνη Δημητριάδου, «Ολίγη μπέσα, ωρέ μπράτιμε!» – Θ. Κοροβίνης, «Στη ζωή νωρίς νυχτώνει» – Ελ. Πριοβόλου, «Ο μεγάλος σκύλος» – Βίκυ Τσελεπίδου, «Οδός Οφθαλμιατρείου» – Βαγγ. Αυδίκος…
Φιλελεύθερα, 4.4.2021.
