Στη στρατιωτική παρέλαση που οργανώθηκε με την ευκαιρία της 59ης επετείου της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Αρχιεπίσκοπος ήταν απών. Ο λόγος, ασφαλώς, που απουσίασε δεν ήταν ότι είχε άλλη σοβαρότερη υποχρέωση, αλλά η αδυναμία του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας τέτοιας εκδήλωσης. Και δεν είναι η μόνη φορά που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που απορρέουν από το αξίωμά του. Πρόσφατα χρειάστηκε η συμβολή του Ελλαδίτη φίλου του Μητροπολίτη Κορωνείας για την τέλεση του Αγιασμού στα Γραφεία της Κεφαλαιαγοράς, επειδή ο ίδιος προφανώς δυσκολευόταν να τελέσει την ολιγόλεπτη αυτή ακολουθία. Τη θεία Λειτουργία, οπωσδήποτε, είναι αδύνατο να τελέσει μόνος του.
Το γεγονός ότι «δεν χαίρει άκρας υγείας», το παραδέχθηκε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος σε πρόσφατη συνέντευξή του στο SigmaLive, λέγοντας ότι «οι θεράποντες ιατροί λένε ότι, συνολικά, το πρόβλημά μου είναι διαχειρίσιμο». Και όμως μέχρι προσφάτως ισχυριζόταν ότι αισθανόταν υγιέστατος. Τώρα όμως νιώθει ότι είναι ασθενής και μάλιστα, όπως ο ίδιος ανέφερε σε δηλώσεις του (28 Σεπτεμβρίου), «το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, άλλαξε τον χαρακτήρα και τη στάση της ζωής του». Χαρακτηριστικά ανέφερε, σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Ντόρας Χριστοδούλου, «δεν αδιαφορεί πλέον για κανένα και ότι η δοκιμασία με τον καρκίνο τον έκανε πιο αυστηρό με τον εαυτό του και με τους άλλους»!
Έχουμε λοιπόν έναν καρκινοπαθή Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος κυριολεκτικά και μετα-φορικά χωλαίνει και ότι, εξαιτίας του προβλήματος της υγείας του, νιώθει ότι αυτό «άλλαξε τον χαρακτήρα και τη στάση της ζωής του». Παρ’ όλα αυτά όμως δηλώνει ότι, «όταν θα έρθει η ώρα να φύγω…», πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η τολμηρή παραίτησή του και η αξιοπρεπής αποχώρησή του από την τόσο υπεύθυνη θέση που κατέχει, δηλ. του Προκαθημένου της Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου, δεν είναι για την ώρα στη σκέψη του, εκτός κι αν θέλει να αιφνιδιάσει, κατά τη γνωστή, πάγια τακτική του. Με ποιες φυσικές και πνευματικές δυνάμεις θα ασκεί τα καθήκοντά του μόνο όσοι τον περιβάλλουν και συγκροτούν την αρχιεπισκοπική Αυλή ξέρουν.
Ο ίδιος, ο σημερινός παραπαίων Αρχιεπίσκοπος, όταν ήταν ακόμη Μητροπολίτης Πάφου, δήλωνε για σκοπούς εντυπωσιασμού του λαού, κυρίως όμως για μείωση του προκατόχου του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α’, έστω κι αν σ’ αυτόν οφειλόταν η ανάδειξή του τότε σε Ποιμενάρχη της Πάφου, ότι, όταν θα έφτανε στην ηλικία των 70 ετών, θα αποχωρούσε από την «ενεργό δράση», διότι, εκτός από την υστεροφημία, τον ενδιέφερε και η αποτελεσματικότητα κατά την άσκηση των αρχιερατικών του καθηκόντων. Και όμως αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος βαδίζει στο 79ο έτος της ηλικίας του, αναφέρεται στην αποχώρησή του από τον αρχιεπισκοπικό θώκο ωσάν αυτή να είναι ένα ακαθόριστο και χρονικά απροσδιόριστο γεγονός. Από ποιον άραγε πήρε τη διαβεβαίωση, ότι η φυσική και πνευματική του κατάσταση θα είναι επί μακρόν τέτοια που να μπορεί απρόσκοπτα και ορθά να αποφασίζει ο ίδιος, όπως και πότε και πώς θα απέλθει, όταν ως θεολόγος και μάλιστα ως κληρικός – πρωθιεράρχης γνωρίζει, ότι ουδείς είναι γνώστης της ημέρας ή της ώρας της εξόδου του;
Είναι ακόμη νωπό το μελάνι των εφημεριδων, στις οποίες δημοσιεύθηκαν οι δηλώσεις του, μετά την υποβολή στην Ιερά Σύνοδο της παραίτησης του μέχρι πρόσφατα αεικίνητου και κοσμογύριστου τέως Κιτίου Χρυσοστόμου: «Μας έκανε ένα μάθημα ο άγιος Κιτίου και έδειξε έναν ορθό δρόμο για να ακολουθήσουμε όλοι μας» (20 Ιουνίου 2019). Ποιοι όλοι; Οπωσδήποτε όλοι οι άλλοι, εκτός απ’ αυτόν. Φαίνεται ότι και αυτή η δήλωσή του, όπως και τόσες άλλες προηγουμένως, έγινε μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ως υποψήφιος για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο δήλωνε, ότι εφόσον εκλεγεί, θα διατηρούσε το αξίωμα του Πρωθιεράρχη μόνο για πέντε χρόνια, για να μπορέσει ως εκκλησιαστικός τομεάρχης να επιφέρει μεγαλόπνοες τομές στη διοίκηση της Εκκλησίας. Όπως έγραψα σε άλλο άρθρο μου, τον περασμένο Απρίλιο, ΕΠΕΣΤΗ Ο ΚΑΙΡΟΣ να επιστρέψει στην προσφιλή του γενέτειρα και να παραχωρήσει την πηδαλιουχία της Εκκλησίας μας σε άλλον Κληρικό.
Αυτό που αναμένει ο λαός από τον Αρχιεπίσκοπο είναι να υποβάλει χωρίς καθυστέρηση την παραίτησή του, γιατί, κατά τον ιστορικό Θουκυδίδη, «οι καιροί ου μενετοί». Θα ήταν η γενναιότερη απόφασή του και η σημαντικότερη πράξη της νεφελώδους παρουσίας του στη σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας μας. Πριν όμως από την απόφασή του αυτή, θα πρέπει να προβεί και σε μία άλλη εξίσου γενναία ενέργεια. Να απολογηθεί για όσα κατά καιρούς για πολλές τάξεις ανθρώπων άκριτα είπε και τα οποία πολλάκις από πολλούς ως αθυροστομίες χαρακτηρίστηκαν. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν όσα σχετικά δήλωσε στην Πάφο (28 Σεπτεμβρίου): «Κάποιοι βοηθήθηκαν πολύ από εμένα και από την Εκκλησία, αλλά φέρονται σήμερα αχάριστα. Μπορεί να έγιναν εκατομμυριούχοι, αλλά δεν έγιναν άνθρωποι»! Τέτοιες απαξιωτικές αποστροφές για πολλούς, καταγράφηκαν πολλές στο «ενεργητικό» του σημερινού Αρχιεπισκόπου.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν τον κύκλο της διαδρομής του στον χώρο της Εκκλησίας και επιστρέφοντας στην Τάλα, από όπου ξεκίνησε, μαζί με την παραίτησή του, αυτό που ανα-μένει ο λαός από τον Αρχιεπίσκοπο είναι και μία δημόσια απολογία προς όσους απαξιωτικά «λόγοις τε και έργοις» συμπεριφέρθηκε. Η τόλμη και η αρετή είναι τα πόδια πάνω στα οποία στηρίζεται και με τα οποία βαδίζει η πνευματική και ηθική τελειότητα.
Το γεγονός ότι «δεν χαίρει άκρας υγείας», το παραδέχθηκε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος σε πρόσφατη συνέντευξή του στο SigmaLive, λέγοντας ότι «οι θεράποντες ιατροί λένε ότι, συνολικά, το πρόβλημά μου είναι διαχειρίσιμο». Και όμως μέχρι προσφάτως ισχυριζόταν ότι αισθανόταν υγιέστατος. Τώρα όμως νιώθει ότι είναι ασθενής και μάλιστα, όπως ο ίδιος ανέφερε σε δηλώσεις του (28 Σεπτεμβρίου), «το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, άλλαξε τον χαρακτήρα και τη στάση της ζωής του». Χαρακτηριστικά ανέφερε, σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Ντόρας Χριστοδούλου, «δεν αδιαφορεί πλέον για κανένα και ότι η δοκιμασία με τον καρκίνο τον έκανε πιο αυστηρό με τον εαυτό του και με τους άλλους»!
Έχουμε λοιπόν έναν καρκινοπαθή Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος κυριολεκτικά και μετα-φορικά χωλαίνει και ότι, εξαιτίας του προβλήματος της υγείας του, νιώθει ότι αυτό «άλλαξε τον χαρακτήρα και τη στάση της ζωής του». Παρ’ όλα αυτά όμως δηλώνει ότι, «όταν θα έρθει η ώρα να φύγω…», πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η τολμηρή παραίτησή του και η αξιοπρεπής αποχώρησή του από την τόσο υπεύθυνη θέση που κατέχει, δηλ. του Προκαθημένου της Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου, δεν είναι για την ώρα στη σκέψη του, εκτός κι αν θέλει να αιφνιδιάσει, κατά τη γνωστή, πάγια τακτική του. Με ποιες φυσικές και πνευματικές δυνάμεις θα ασκεί τα καθήκοντά του μόνο όσοι τον περιβάλλουν και συγκροτούν την αρχιεπισκοπική Αυλή ξέρουν.
Ο ίδιος, ο σημερινός παραπαίων Αρχιεπίσκοπος, όταν ήταν ακόμη Μητροπολίτης Πάφου, δήλωνε για σκοπούς εντυπωσιασμού του λαού, κυρίως όμως για μείωση του προκατόχου του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α’, έστω κι αν σ’ αυτόν οφειλόταν η ανάδειξή του τότε σε Ποιμενάρχη της Πάφου, ότι, όταν θα έφτανε στην ηλικία των 70 ετών, θα αποχωρούσε από την «ενεργό δράση», διότι, εκτός από την υστεροφημία, τον ενδιέφερε και η αποτελεσματικότητα κατά την άσκηση των αρχιερατικών του καθηκόντων. Και όμως αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος βαδίζει στο 79ο έτος της ηλικίας του, αναφέρεται στην αποχώρησή του από τον αρχιεπισκοπικό θώκο ωσάν αυτή να είναι ένα ακαθόριστο και χρονικά απροσδιόριστο γεγονός. Από ποιον άραγε πήρε τη διαβεβαίωση, ότι η φυσική και πνευματική του κατάσταση θα είναι επί μακρόν τέτοια που να μπορεί απρόσκοπτα και ορθά να αποφασίζει ο ίδιος, όπως και πότε και πώς θα απέλθει, όταν ως θεολόγος και μάλιστα ως κληρικός – πρωθιεράρχης γνωρίζει, ότι ουδείς είναι γνώστης της ημέρας ή της ώρας της εξόδου του;
Είναι ακόμη νωπό το μελάνι των εφημεριδων, στις οποίες δημοσιεύθηκαν οι δηλώσεις του, μετά την υποβολή στην Ιερά Σύνοδο της παραίτησης του μέχρι πρόσφατα αεικίνητου και κοσμογύριστου τέως Κιτίου Χρυσοστόμου: «Μας έκανε ένα μάθημα ο άγιος Κιτίου και έδειξε έναν ορθό δρόμο για να ακολουθήσουμε όλοι μας» (20 Ιουνίου 2019). Ποιοι όλοι; Οπωσδήποτε όλοι οι άλλοι, εκτός απ’ αυτόν. Φαίνεται ότι και αυτή η δήλωσή του, όπως και τόσες άλλες προηγουμένως, έγινε μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ως υποψήφιος για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο δήλωνε, ότι εφόσον εκλεγεί, θα διατηρούσε το αξίωμα του Πρωθιεράρχη μόνο για πέντε χρόνια, για να μπορέσει ως εκκλησιαστικός τομεάρχης να επιφέρει μεγαλόπνοες τομές στη διοίκηση της Εκκλησίας. Όπως έγραψα σε άλλο άρθρο μου, τον περασμένο Απρίλιο, ΕΠΕΣΤΗ Ο ΚΑΙΡΟΣ να επιστρέψει στην προσφιλή του γενέτειρα και να παραχωρήσει την πηδαλιουχία της Εκκλησίας μας σε άλλον Κληρικό.
Αυτό που αναμένει ο λαός από τον Αρχιεπίσκοπο είναι να υποβάλει χωρίς καθυστέρηση την παραίτησή του, γιατί, κατά τον ιστορικό Θουκυδίδη, «οι καιροί ου μενετοί». Θα ήταν η γενναιότερη απόφασή του και η σημαντικότερη πράξη της νεφελώδους παρουσίας του στη σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας μας. Πριν όμως από την απόφασή του αυτή, θα πρέπει να προβεί και σε μία άλλη εξίσου γενναία ενέργεια. Να απολογηθεί για όσα κατά καιρούς για πολλές τάξεις ανθρώπων άκριτα είπε και τα οποία πολλάκις από πολλούς ως αθυροστομίες χαρακτηρίστηκαν. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν όσα σχετικά δήλωσε στην Πάφο (28 Σεπτεμβρίου): «Κάποιοι βοηθήθηκαν πολύ από εμένα και από την Εκκλησία, αλλά φέρονται σήμερα αχάριστα. Μπορεί να έγιναν εκατομμυριούχοι, αλλά δεν έγιναν άνθρωποι»! Τέτοιες απαξιωτικές αποστροφές για πολλούς, καταγράφηκαν πολλές στο «ενεργητικό» του σημερινού Αρχιεπισκόπου.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν τον κύκλο της διαδρομής του στον χώρο της Εκκλησίας και επιστρέφοντας στην Τάλα, από όπου ξεκίνησε, μαζί με την παραίτησή του, αυτό που ανα-μένει ο λαός από τον Αρχιεπίσκοπο είναι και μία δημόσια απολογία προς όσους απαξιωτικά «λόγοις τε και έργοις» συμπεριφέρθηκε. Η τόλμη και η αρετή είναι τα πόδια πάνω στα οποία στηρίζεται και με τα οποία βαδίζει η πνευματική και ηθική τελειότητα.
*Διδάκτωρ Θεολογίας, πρ. Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης.
[email protected]
