Στην Ελλάδα μιλάνε ήδη για μεταπολιτική. Εμφανίζεται ένας άνθρωπος από το πουθενά. Ωραίος με προδιαγραφές μοντέλου. Νέος, 35 μόνο χρόνων και golden boy που ήρθε από την Αμερική. Κάνοντας χρήση των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας προβάλλει αυτό που θέλει να προβάλει.
Χωρίς αναστολές δηλώνει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Ζητά διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας και απαντά στους επικριτές του για το επαγγελματικό του παρελθόν στην Goldman Sachs: «Αν δεν είχα δουλέψει για το κεφάλαιο, δεν θα καταλάβαινα την αλαζονεία του».
Όταν τον Αύγουστο καταθέτει το ενδιαφέρον του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ συστήνοντας τον εαυτό του: «Με λένε Στέφανο. Γεννήθηκα το 1988 (…), σε μια χώρα όπου οι πρωθυπουργοί προέρχονται από πολιτικές δυναστείες και σε μια οικογένεια που έφτιαξε τον εαυτό της», οι ανθυποψήφιοι του δεν τον παίρνουν στα σοβαρά, αλλά κερδίζει σίγουρα την προσοχή.
Και σε έναν μόνο μήνα, κάποιες δεκάδες χιλιάδες σπεύδουν να αποκτήσουν κομματική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο για να ψηφίσουν τον Στέφανο Κασσελάκη, όπως μπορούσε κάποιος να υποψιαστεί και όπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος. 46% των μελών του κόμματος που ψήφισαν προτίμησαν τον άγνωστο μέχρι πριν έναν μήνα υποψήφιο, κάνοντας την Έφη Αχτζιόγλου (το φαβορί για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ) επίσης νέα κι ωραία, αλλά παιδί του κομματικού σωλήνα, «να μοιάζει μεσήλικας», όπως γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης.
Τι είναι αυτό που έκανε τη ρηξικέλευθη υποψηφιότητα του Κασσελάκη να επικρατήσει με τόση άνεση; Ήταν μήπως η κριτική που έκανε στο σύστημα; «Το 2023 είδα τρένα να συγκρούονται, ανθρώπους να πνίγονται στην ελληνική ζώνη έκτακτης ανάγκης και διάσωσης, τουριστικά νησιά να καίγονται για μέρες, παλιά πυροσβεστικά αεροπλάνα να πέφτουν και πιλότοι να πεθαίνουν, ελευθερία Τύπου χειρότερη από το Τσαντ και δημόσιο χρέος ίσο με αυτό του Σουδάν. Σας φαίνεται “αναπτυξιακός παράδεισος” αυτή η χώρα;». Πιστεύει κανείς πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον; Πολλοί έταξαν στους πολίτες ότι κι αυτός, αλλά τα πράγματα αντί να βελτιώνονται, χειροτερεύουν.
Σαφώς και δεν είναι οι πολιτικές του θέσεις που έκαναν τη διαφορά. «Η βελούδινη επικράτησή του», γράφει ο Δημήτρης Πολιτάκης, «δείχνει πόσο βαθιά είναι η επιθυμία ψυχικής και συναισθηματικής απεμπλοκής από τους κομματικούς μηχανισμούς και από τις παραδοσιακές διαδικασίες ανέλιξης στην επαγγελματική πολιτική».
Για τον Νικόλα Σεβαστάκη, η χρήση επιδερμικών συναισθημάτων και συνθημάτων που κερδίζει τα πλήθη «δημιουργεί ένα μεταμοντέρνο φιλελεύθερο λαϊκισμό που αποθεώνει την κοινωνία των πολιτών περιφρονώντας τους πολιτικούς-κομματικούς μηχανισμούς ως σκουριασμένες μηχανές και στυλιζάρει έτσι την πολιτική ως μάχη μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών ενσαρκωμένων σε δυο πρόσωπα». Τα κόμματα επενδύουν στην αίγλη προσώπων για να σωθούν. Αν θα σωθούν κι οι πολίτες, οι οποίοι θαμπώνονται από ό,τι γυαλίζει, το μέλλον θα το δείξει.
