Η τακτική δεν είναι καινούργια. Έχει εφαρμοστεί τα τελευταία χρόνια και βασίζεται στην ανθρώπινη ψυχολογία. Γρήγορα ξεχνάμε, γρήγορα προσπερνάμε καταστάσεις που δεν έχουν να κάνουν άμεσα με την καθημερινότητα και τα δικά μας συμφέροντα (έστω κι αν όλα, εντέλει, συνδέονται και έμμεσα επηρεάζουν τον καθένα μας). Έπειτα, είναι η κόπωση. Ειδικά, στις μέρες μας η πληροφόρηση και η ταχύτητα διαδοχής των γεγονότων είναι τέτοια που το μυαλό δεν μπορεί να κρατήσει όλο αυτό που δέχεται. Για αυτό και συμβάντα που προ στιγμής (ή ακόμα και για λίγες μέρες πιστεύει κάποιος πως θα προκαλέσουν έκρηξη, ξεχνιούνται ή συνηθίζονται λες και δεν έγινε τίποτα, λες και δεν ήταν σημαντικά).
Το καλοκαίρι νομίζαμε πως η ιστορία με τη γενική διευθύντρια του υπουργείου Υγείας, Χριστίνα Γιαννάκη, θα οδηγούσε –αν μη τι άλλο- σε ανακατατάξεις στο υπουργείο Υγείας. Και τι δεν ειπώθηκε: Για το πτυχίο της, για τις γνώσεις της, για τα αγγλικά της, για τις συμφωνίες με ιατρικά ιδρύματα, για τις αποστολές ασθενών στο εξωτερικό, για τις αερο-άμπουλες… Συν για τους χειρισμούς της υπουργού Υγείας. Χωρίς να πάρουμε καμία απάντηση για όλα αυτά (εκτός από τις διαβεβαιώσεις του γενικού ελεγκτή για την επάρκεια των πτυχίων) και αόριστες υποσχέσεις για τον χειρισμό των αποστολών ασθενών στο μέλλον (αλλά όχι για διερεύνηση του παρελθόντος) το θέμα έληξε.
Στη συνέχεια προέκυψε θέμα με τον αρχηγό της Αστυνομίας. Το έθεσε μάλιστα ο ίδιος ο πρόεδρος με ιδιαίτερα θεαματικό τρόπο και η συζήτηση κράτησε για ένα ολάκερο μήνα, με διοχέτευση πληροφοριών που το συντηρούσαν. Στο τέλος όμως ζήσανε κάποιοι καλά και άλλοι καλύτερα. Η υπουργός Δικαιοσύνης κήρυξε τη λήξη του επεισοδίου υποδεικνύοντας πως δεν δικαιολογείται πλέον θέμα συζήτησης.
Στο μεσοδιάστημα κάτι ειπώθηκε για τις συντάξεις του προέδρου της Δημοκρατίας και έξι στελεχών της κυβέρνησης. Ξεφούσκωσε πριν καν φουσκώσει. Όχι γιατί διαψεύστηκε, αλλά γιατί έτσι έκαναν κι άλλοι. Το θέμα μας πια είναι τα φουλάρια που φιλοτεχνεί ο νέος πρέσβης της Κύπρου στην Αθήνα. Αλλά το ερώτημα, δεν είναι τι τον χρειαζόμαστε τον πρέσβη στην Αθήνα, αλλά η ενασχόληση του με τα φουλάρια τα οποία πωλούνται ως έργα Τέχνης προς 320 ευρώ (για φιλανθρωπικούς-όπως εξήγησε- σκοπούς). Μαζί με τα φουλάρια πάνε και τα Rolex των βουλευτών και οι τσάντες Chanel των συζύγων τους. Οπόταν, έχει δίκαιο η υπουργός Δικαιοσύνης. Το θέμα του αρχηγού έληξε. Ή μάλλον σκεπάστηκε κάτω από πιο ζουμερά θέματα. Πάμε για άλλα. Συνηθίσαμε. Δεν χρειάζεται καν, κύριε πρόεδρε, να κτυπάτε το χέρι στο τραπέζι. Το ανθρώπινο μυαλό όλα τα αφήνει πίσω (ίσως για να αντέχει).
