Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή στην Ρωσία οι 3ήμερες εκλογές με την ανάδειξη του Βλαντιμίρ Πουτιν για 5η συνεχόμενη φορά στην Προεδρία του ίδιου προσώπου που, μαζί και με τις πρωθυπουργικές θητείες του, ηγείται της χώρας εδώ και 25 συναπτά έτη, με σιδηρά γροθιά – όρος εξαιρετικά επιεικής. Σε αυτές τις εκλογές, ο 71ετών Βλάντιμιρ Πούτιν πήρε ποσοστό κοντά στο 88%, με συμμετοχή 67,5%, που είναι κοντά σε ποσοστό φάρσας όπως έγραψε χθες η έγκυρη βρετανική Γκάρντιαν.
Με φάρσα επίσης μοιάζει, αλλά δυστυχώς δεν είναι, το γεγονός ότι είχε μόνο 3 ανθυποψηφίους, (κάτι που μας θυμίζει και ανάλογες μονοκρατορίες – ονόματα δεν λέμε…), οι οποίοι ανθυποψήφιοι ήταν απλά θλιβερές μαριονέτες, άλλως αμελητέες ποσότητες – διαφορετικά δεν θα τους είχε επιτραπεί η συμμετοχή. Όπως συνέβη με άλλους, οι οποίοι είτε αποσύρθηκαν οικειοθελώς (δήθεν), είτε εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, είτε εξοντώθηκαν, όπως ο Ναβάλνι.
Η δήλωση του Πούτιν μετά την άνευ αντιπάλων νίκη του προχθές για τον υπό διαμφισβητούμενων συνθηκών θάνατο τoυ μόνου σοβαρού πολιτικού του αντιπάλου, ηγέτη της αντιπολίτευσης, σε φυλακή-κάτεργο στην Σιβηρία, σχολιάζεται με θυμό απ’ όλα τα έγκυρα δυτικά ΜΜΕ. Είπε συγκεκριμένα ο Πούτιν, ότι είχε αποφασίσει (μόνος του) σε μια απελευθέρωση κρατουμένων, στην οποία περιλαμβανόταν, λέει, και ο ηγέτης της ρωσικής αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι. Αλλά, «είναι λυπηρό που πέθανε», πρόσθεσε ο Ρώσος ηγέτης. Συμπληρώνοντας όμως (και εδώ είναι το πιο αδιανόητο απ’ όλα) ότι βασικός όρος για την ανταλλαγή-απελευθέρωση ήταν ότι ο Αλεξέι Ναβάλνι να δεσμευόταν ότι «δεν θα επέστρεφε ποτέ στην Ρωσία». Δηλαδή, θα του έδινε δήθεν χάρη, αλλά θα τον έστελνε εξορία εφ’ όρου ζωής…
Ανατρέχω τώρα σε έναν σπουδαίο, πολύ μεγάλο Ρώσο συγγραφέα, τον Λέον Τολστόι, για να αποσπάσω από το βιβλίο του «Τι Είναι Θρησκεία», ένα απόσπασμα.
Τα τρία κείμενα που περιέχονται σε αυτό τον τόμο και αποτελούν το απόσταγμα της ώριμης σκέψης του συγγραφέα. Συγκεκριμένα, πραγματεύονται μια εκδοχή της θρησκείας που αναζητά την αγάπη, την προέλευση του ανθρώπου, την πίστη ως μία στάση ζωής πανανθρώπινη, που δεν μονοπωλείται από τους εκάστοτε επίσημους θρησκευτικούς θεσμούς. Επίσης ο Τολστόι προτιμά να εμπιστεύεται τον λόγο ως την κατανόηση του νοήματος της ζωής και του τρόπου που το άπειρο του Θεού εισέρχεται στον κόσμο, Και όχι την υποταγή σε ευλογοφανή, παρωχημένα τελετουργικά. Γι’αυτόν, το νόημα της πίστης βρίσκεται στην αλήθεια της αγάπης. Όταν η αγάπη είναι καθολική, δηλαδή στρέφεται προς τους πάντες, τότε μας επιστρέφεται με γενναιοδωρία· σ’ αυτή την πίστη οφείλεται η εναντίωση του στον υλισμό, στάση που τηρεί με συνέπεια ως το τέλος. Ο Γκόρκι είπε το 1910, έτος θανάτου του Λεόν Τολστόι, ότι «ο κόσμος σταμάτησε». Μελετώντας όμως την πεμπτουσία της σκέψης του, στό χέρι μας είναι να τον διαψεύσουμε.
«Ήθελα να πω ότι έχουμε φτάσει τώρα σε μια κατάσταση, στην οποία δεν μπορούμε να παραμείνουμε άλλο, και είτε μας αρέσει είτε όχι πρέπει να ακολουθήσουμε μια νέα οδό: Και, προκειμένου να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, δεν χρειάζεται να επινοήσουμε ούτε κάποια καινούργια πίστη, ούτε νέες επιστημονικές θεωρίες, που θα μπορούσαν να εξηγήσουν το νόημα της ζωής και να την καθοδηγήσουν. Πάνω απ’ όλα δεν χρειαζόμαστε κάποιο συγκεκριμένο είδος δραστηριότητας, πέρα από την απαλλαγή μας από τις δεισιδαιμονίες τόσο του παραπλανητικού χριστιανισμού όσο και των πολιτικών δομών».
