Όσο πλησιάζουν οι εκλογές της 9ης Ιουνίου, τόσο το σενάριο γίνεται και πιο ανησυχητικό. Η ιδέα της ενοποίησης δύο εκλογικών διαδικασιών μετεξελίσσεται σε μπούμερανγκ για τη Δημοκρατία, τα κόμματα, τους ίδιους υποψηφίους αλλά και τους ψηφοφόρους.

Όλοι μας αρχίζουμε σιγά- σιγά να αντιλαμβανόμαστε το χάος που έχουμε μπροστά μας για να αντιμετωπίσουμε ως συνέπεια της απρονοησίας μας ως κράτος και ως Πολιτεία. Διότι όταν αποφασιζόταν οι δύο εκλογικές διαδικασίες να γίνουν την ίδια μέρα, τα δεδομένα ήταν πολύ διαφορετικά από τα σημερινά.

Το γεγονός ότι μεσολαβούσε μια μεταρρύθμιση, θα έπρεπε να ήταν από μόνο του ένα στοιχείο που θα έπρεπε να χτυπούσε καμπανάκι σε όλους μας. Δυστυχώς όμως δεν ήχησε και φτάσαμε στο σήμερα έχοντας ενώπιον μας δεδομένα τα οποία δεν μπορούμε να διαχειριστούμε και είναι κάτι το οποίο βαραίνει όλους μας, διότι οι εκλογές είναι μια διαδικασία που πρέπει να αφορά τον καθένα μας.

Το θέμα δεν είναι μόνο εάν τεχνοκρατικά οι κρατικές υπηρεσίες καταφέρουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους για να στηθούν κάλπες και να ανακοινωθούν αποτελέσματα. Η Υπηρεσία Εκλογών και όσοι εργάζονται σε αυτή θα κάνουν σίγουρα το καλύτερο στο μέτρο των δυνατοτήτων και των αρμοδιοτήτων τους.

Το κύριο ζητούμενο μιας εκλογικής διαδικασίας όμως είναι να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Να μπορέσει να πραγματοποιηθεί ένας διάλογος και αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων, να σταλούν μηνύματα προς τους πολίτες και να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα. Υπάρχει περίπτωση να γίνει κατορθωτό αυτό σε μια εκλογική διαδικασία η οποία θα έχει μερικές χιλιάδες υποψήφιους; Ασφαλώς και όχι. Ακόμα και τα κόμματα, έχουν χαθεί μέσα στις διαδικασίες τους για εξεύρεση υποψηφίων με αποτέλεσμα να έχουν να διαχειριστούν και διάφορα άλλα ζητήματα που δεν τους επιτρέπουν να παράξουν πολιτική και να στείλουν πολιτικά μηνύματα.

Δημάρχους, αντιδημάρχους, Δημοτικούς Συμβούλους, σχολικούς εφόρους, Προέδρους Επαρχιακών Οργανισμών, Κοινοτάρχες, κοινοτικούς συμβούλους και φυσικά ευρωβουλευτές. Πόσους άραγε μπορεί να συγκρατήσει στην μνήμη του ένας ψηφοφόρος- πολίτης; Πόσους θα μπορεί να ακούσει, να διαβάσει ή να μελετήσει τα μηνύματα τους; Το πιθανότερο είναι ο μέσος πολίτης να χαθεί μέσα στον πανζουρλισμό των συνθημάτων και των υποσχέσεων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν προχθές από την Υπηρεσία εκλογών, θα εκλεγούν συνολικά 3.500 χιλιάδες άτομα για να καλύψουν τις θέσεις για τις οποίες στήνονται οι κάλπες. Δηλαδή με απλά λόγια, ο συνολικός αριθμός υποψηφίων μπορεί και να ξεπεράσει τις 20χιλιάδες. Αλλά αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό. Αυτό το οποίο πρέπει να προβληματίσει ότι, ο κάθε ψηφοφόρος θα πάρει από 6 έως 8 ψηφοδέλτια, ανάλογα με το πού ψηφίζει.

Θα χρειαστεί, όπως λέει η Υπηρεσία Εκλογών, 5-6 λεπτά ο καθένας από την ώρα που μπαίνει στο εκλογικό κέντρο. Αυτός ο χρόνος βέβαια, προφανώς αφορά άτομα τα οποία γνωρίζουν εκ των προτέρων τι θα ψηφίσουν. Δεν αναμένει κάποιος βέβαια ότι θα περιμένει ο ψηφοφόρος να πάει πίσω από το παραβάν για να μελετήσει τους υποψηφίους και να αποφασίσει πού να βάλει σταυρούς προτίμησης. Από την άλλη, είναι μια ψηφοφορία η οποία εκ των πραγμάτων, λόγω του μεγάλου αριθμού υποψηφίων ευνοεί αυτό που ονομάζουμε, απολιτίκ συμπεριφορές του εκλογικού σώματος,. Πολλοί δηλαδή ψηφοφόροι και ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας, θα ψηφίζουν αυτούς που ξέρουν, είτε προσωπικά, είτε διότι τους είδαν ή τους άκουσαν ή διότι τους είναι γνωστό το όνομα του.

Αυτό βέβαια βάζει και ένα άλλο παράγοντα στην εξίσωση που αφορά το ενδεχόμενο μεγάλου αριθμού άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων. Όπως επίσης και το ενδεχόμενο τελικά, τα πολλά ψηφοδέλτια, η πολυπλοκότητα της ψηφοφορίας και η ενδεχόμενη καθυστέρηση που μπορεί να παρατηρείται σε εκλογικά κέντρα, να λειτουργήσουν με τρόπο αρνητικό στην συμμετοχή του κόσμου.

Αυτά ως σημεία προβληματισμού και με την ελπίδα ότι τα προβλήματα που θα παρουσιαστούν θα είναι όσο το δυνατό λιγότερα και πιστεύοντας ότι την επόμενη φορά θα είμαστε πιο σωστοί και προνοητικοί…