Ο ποντιοπιλατισμός έχει καταστεί ιστορικός όρος από τα χρόνια του Ιησού. Η μορφή και η συμπεριφορά του Ρωμαίου Επιτρόπου της Ιουδαίας, όμως, ζωντανεύει κάθε χρόνο την Μεγάλη Βδομάδα. Αφού πρόκειται για έναν εκ των πρωταγωνιστών, που με τη στάση τους οδήγησαν στην απόφαση σταύρωσης του Ιησού. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης βιάστηκε κατά μια εβδομάδα να θυμίσει την απογοητευτική πολιτική συμπεριφορά του ανδρός, που κατείχε την εξουσία, αλλά με μοναδική ατολμία την άφησε σε αχρησία. Επιτρέποντας στον όχλο να επιβάλει την απόφαση την οποία ήθελε.
Βεβαίως, στην προκειμένη περίπτωση, στη θέση του υποψηφίου θύματος δεν βρίσκεται ο Θεάνθρωπος. Ένας απλός άνθρωπος βρίσκεται και ο παραλληλισμός δεν πρέπει να παρεξηγηθεί και να ερμηνευθεί από τον όποιον επιτήδειο ως προσπάθεια σύγκρισης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη με τον Ιησού. Η στήλη δεν τρελάθηκε.
Εκείνο, όμως, το οποίο μπορούμε να παραλληλίσουμε, είναι τη συμπεριφορά ενός Προέδρου, που διαθέτει και εξουσία και πολιτική βαρύτητα ως εκ του θεσμού του, με τη συμπεριφορά του άτολμου Ρωμαίου Επιτρόπου. Το ζητούμενο δεν είναι το ποιος ήταν το θύμα και ποιος ενδέχεται σήμερα να θυματοποιηθεί. Εκείνο που έχει αξία να αναλυθεί είναι πώς άνθρωποι με ισχυρή εξουσία στα χέρια τους, τρέμουν να αναλάβουν την ευθύνη. Τρέμουν να αναλάβουν πρωτοβουλία να αποτρέψουν ένα έγκλημα ή μια αδικία. Επιλέγουν τη χαρακτηριστική κίνηση του Πιλάτου, να νίψουν τας χείρας τους.
Η κοινωνία παρακολουθεί ένα θλιβερό φαινόμενο. Την σύγκρουση δύο κορυφαίων ανεξάρτητων θεσμών και το ενδεχόμενο ο ένας να οδηγήσει τον άλλο σε δίκη, επικαλούμενος ανάρμοστη συμπεριφορά. Έχουμε ήδη εκφράσει την άποψη ότι δεν εντοπίζουμε πουθενά ανάρμοστη συμπεριφορά εκ μέρους του Γενικού Ελεγκτή. Αντιθέτως, θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει με σωρεία παραδειγμάτων ότι η θεσμική συμπεριφορά του Οδυσσέα Μιχαηλίδη είναι παραδειγματική. Επαγγελματική αφοσίωση δεδομένη και εντιμότητα που ποτέ δεν έχει αμφισβητηθεί από οιονδήποτε. Οι υποψήφιοι κατήγοροί του, Γενικός και Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι η ανάρμοστη συμπεριφορά του έγκειται στην υπονόμευση άλλων θεσμών (των ιδίων) μέσω δημοσίων κατηγοριών εναντίον τους.
Παρά το ότι η στήλη είναι της άποψης ότι τελικά οι επικεφαλής της Νομικής Υπηρεσίας δεν θα τολμήσουν να υλοποιήσουν την απειλή τους, χάριν συζήτησης ας θεωρηθεί ότι θα το πράξουν. Υπάρχει κάποιος, που θεωρεί ότι μια τέτοια δικαστική διαδικασία θα επικεντρωθεί αποκλειστικά και μόνο στον Οδυσσέα και τις διάφορες δημόσιες τοποθετήσεις του;
Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο πλανάται πλάνην οικτράν. Οι δικηγόροι του Οδυσσέα Μιχαηλίδη θα δώσουν την μητέρα των μαχών. Τουτέστιν, θα επικαλεστούν πολλά για να καταδείξουν το δίκαιον των τοποθετήσεων του Γενικού Ελεγκτή. Θα καλέσουν μάρτυρες. Θα καταθέσουν τεκμήρια. Γενικώς, θα ακουστούν πράματα και θάματα. Δεν χρειάζεται κάποιος να διαθέτει προφητικές ικανότητες για να αντιληφθεί πως ο Γενικός Εισαγγελέας και ο Βοηθός του, θα τσαλακωθούν πολύ. Οι κατά καιρούς δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν πως δεν διαθέτουν και την καλύτερη εικόνα στην κοινή γνώμη. Όποιο και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα της νομικής μάχης, η εικόνα των Εισαγγελέων θα αμαυρωθεί. Με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται…
Μπροστά σε όλο αυτό το σκηνικό, λοιπόν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο θεωρητικά ηγέτης αυτού του τόπου, τι πράττει; Μιμείται με απαράμιλλο ταλέντο τον Πόντιο Πιλάτο. Τηρεί ίσες αποστάσεις. Μακρινές αποστάσεις και από τις δύο πλευρές. Περιορίζεται να χαρακτηρίζει θλιβερή την εξέλιξη. Προσπερνώντας τον κίνδυνο για τον τόπο. Παραγνωρίζοντας την ευθύνη του ηγέτη μπροστά σε μια τέτοια θλιβερή εξέλιξη και ακόμη χειρότερα, μπροστά στον κίνδυνο που αυτή επισείει για τον τόπο.
Επιχειρεί, σε μια επαναλαμβανόμενη από την αρχή της διακυβέρνησής του συμπεριφορά, αποφυγή και του παραμικρού ψήγματος πολιτικού κόστους για τον ίδιο. Μάλιστα, προσπαθεί και να παραπλανήσει το λαό. Επικαλείται την ετοιμασία εκσυγχρονισμού της Νομικής Υπηρεσίας και της Ελεγκτικής Υπηρεσίας με αλλαγή του μοντέλου τους. Δεν εξηγεί, όμως, στην κοινωνία πως οι όποιες αλλαγές θα προτείνει (αν εγκριθούν από την Βουλή) θα ισχύσουν μετά το τέλος της θητείας των υφιστάμενων αξιωματούχων. Άρα, τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει η σύγκρουσή τους.
Ο Πρόεδρος ενός κράτους πρέπει να διαθέτει τόλμη κύριε Χριστοδουλίδη. Αποφασιστικότητα. Υπευθυνότητα. Να μπαίνει μπροστά και να φρενάρει κάθε επιζήμια για τον τόπο συμπεριφορά. Ιδίως από κορυφαίους θεσμούς. Δεν κρύβεται. Ένας Πρόεδρος πρέπει να είναι ηγέτης. Αυτό χρειάζεται ο τόπος. Όχι Πόντιο Πιλάτο. Ούτε και καθηγητή δημοσίων σχέσεων. Η ουδετερότητα μόνο καταστροφική είναι.
