Ξημέρωνε το Σάββατο του Λαζάρου. Ελπιδοφόρος ο συμβολισμός κι ας ξέρεις πως ακολουθεί η Εβδομάδα των Παθών.
Στο χριστιανικό πλαίσιο, μια είναι η εβδομάδα. Στην «κανονικότητα» της σύγχρονης εποχής είναι πενηνταδύο οι βδομάδες που οι κυρίαρχοι εκμεταλλεύονται, απομυζούν, εξευτελίζουν, βασανίζουν και σκοτώνουν. Κι οι άνθρωποι παλεύουν κι αγωνίζονται για τα «αυτονόητα» που, στην πράξη, αποδεικνύεται πως δεν είναι…
Η Κύπρος ζει κι αναπνέει με τη σκόνη της Σαχάρας και νομίζει πως αυτό είναι το χειρότερο ανάμεσα στα όσα πολλά έχει συνηθίσει. Ταλαιπωρείται το αναπνευστικό μας σύστημα κι η όσφρηση δεν «πιάνει» εύκολα τις οσμές του συστήματος. Τουλάχιστον τώρα το κατάλαβαν πως δεν μπορούν να μας πείσουν πως όλα γίνονται για το δημόσιο συμφέρον…
Για το πρωϊνό του Σαββάτου είχε από μέρες προγραμματιστεί, με πρωτοβουλία Κινήματος Οικολόγων και απόφαση του Δήμου Στροβόλου, η ονοματοδοσία ενός μικρού χώρου πρασίνου στην οδό Περικλέους, προς τιμή ενός από τους αγνοούμενους της εισβολής. Ευάγγελος Ευαγγέλου του Ζαχαρία και της Ευτυχίας. Κάπου ανάμεσα σε Καραβά και Λάπηθο, στις 6 Αυγούστου 1974, εν μέσω βάναυσα παραβιασμένης εκεχειρίας, χάθηκε μαζί με πολλούς άλλους μαχητές του 70ου Τάγματος Μηχανικού.
Θύμα των πολλαπλάσιων δυνάμεων των εισβολέων μα και της ατιμώρητης (ακόμα) προδοσίας που, να το ξέρουν, ουδόλως έχει παραγραφεί. Τον Γενάρη 2024, ο εικοσάχρονος υποψήφιος φοιτητής της Αρχιτεκτονικής, «επέστρεψε» με καθυστέρηση πενήντα χρόνων σε ένα βουβό συναπάντημα στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας. «Οι νεκροί περιμένουν…» όπως μάς εξήγησε η Διδώ Σωτηρίου.
Το απόγευμα, μια πρόσκληση της τελευταίας στιγμής μάς έφερε να συμμετέχουμε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας του Συνδέσμου Ιρανών ενάντια στο διάταγμα της Τεχεράνης, δυο μέρες πριν, για εκτέλεση του Toomaj Salehi, ενός 34χρονου ράπερ με την κατηγορία συμμετοχής στο Κίνημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία». Δεν είναι η πρώτη καταδίκη διαδηλωτών σε θάνατο, τα τελευταία σχεδόν δυο χρόνια μετά τη δολοφονία της 22χρονης Mahsa Amini στις 16 Σεπτεμβρίου 2022 (επειδή δεν φορούσε μαντίλα, λίγο είναι;). Είναι κι εκείνοι που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία κατά τις διαδηλώσεις ενάντια στις φασιστικές πολιτικές και πρακτικές του καθεστώτος. Επτά διαδηλωτές έχουν εκτελεστεί ενώ, για πολλές δεκάδες άλλους, ανάλογες κατηγορίες επισύρουν κι αυτές, με βάση το «δίκαιο» του καθεστώτος, την ποινή του θανάτου η οποία εφαρμόζεται και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις, ακόμα και για ανήλικους.
Βράδιασε κι ήταν προγραμματισμένη η προβολή μιας ταινίας για την Παλαιστίνη. Ο κινηματογράφος Πάνθεον ήταν μετά από πολύ καιρό ξανά γεμάτος – πλατεία και εξώστης. Η έφηβη Farha που έδωσε το όνομά της στην ταινία, βρέθηκε να παρακολουθεί από μια χαραμάδα ένα κομμάτι της επίθεσης Εβραίων στην παλαιστινιακή ύπαιθρο το 1948, μετά που «έφυγαν» οι Βρετανοί – πάλι αυτοί… Από μια άλλη χαραμάδα, έβλεπε το φως και μάζευε νερό της βροχής. Ήταν η αρχή μιας περιόδου (από πριν προετοιμασμένης) που οι περισσότεροι επιλέγουν να ξεχνούν, αρχίζοντας τις αναλύσεις τους από βολικότερες της δικής τους άποψης αφετηρίες.
Η ταινία ήταν και μια άρτια καλλιτεχνική έκφραση για μια πραγματική ιστορία. Προηγήθηκε ένα σύντομο συγκλονιστικό τρίλεπτο, μια πραγματική συνομιλία με ένα από τους «ήρωες» της εποχής που δεν θυμόταν πόσες γυναίκες και παιδιά είχε σκοτώσει… Είδαμε και στην Κύπρο τέτοιες ομολογίες που ουδόλως αθωώνονται από την «ειλικρίνεια» τους. Στο δικό του καλωσόρισμα, ο πρέσβης της Παλαιστίνης Abdullah Attari ήταν σαφής και περιεκτικός: «Έχουν μετατρέψει τη Γάζα από τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στην ιστορία στον μεγαλύτερο ομαδικό τάφο. Εμείς οι Παλαιστίνοι, δεν θα γονατίσουμε, θα αγωνιστούμε, θα σηκωθούμε, θα ανακάμψουμε!
Τη Γάζα θα την ξανακτίσουμε… Αναρωτιέμαι όμως, η διεθνής κοινότητα θα ανακάμψει και πότε. Είμαστε στις μέρες του Πάσχα και της Ανάστασης… Ο Χριστός γεννήθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε στην πατρίδα μας, στη χώρα μας, στην Παλαιστίνη μας… Έτσι κι εμείς θα αναστηθούμε!… Μια ευχή… του χρόνου όλοι μαζί να γιορτάσουμε το Ραμαζάνι και την Ανάσταση στην Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους… Επανάσταση μέχρι τη Νίκη!».
Η μέρα έκλεισε κι έδωσε τη θέση της στην Εβδομάδα των Παθών. Αύριο, στον Εσπερινό της Αγάπης, το Ευαγγέλιο θα ακουστεί στα ελληνικά, τα τουρκικά, τα εβραϊκά, τα αραβικά και άλλες γλώσσες…
Αντιγράφω, προσαρμόζοντας σε μια ακόμα ευχή: Του χρόνου να γιορτάσουμε όλοι μαζί το Ραμαζάνι και την Ανάσταση σε μια Ελεύθερη Κύπρο. Μαζί κι οι άλλες θρησκείες, σε χώρους λατρείας ή πάρκα… Εκείνο που μοιάζει ουτοπία αποτελεί ένα δημιουργικό στόχο και τη μόνη προοπτική για να την προσεγγίσεις!
Καλή Ανάσταση στην κάθε γλώσσα και με τη διευρυμένη της έννοια…
