Το όνομά μου είναι Αβινατάρ Ορ. Είμαι 32 ετών. Ένας, από επτά παιδιά. Ο 2ος πιο μεγάλος. Όπως ξέρετε, στις 7 Οκτωβρίου 2023, απήγαγαν εμένα και τον αδελφό μου Νόα από το Μουσικό Φεστιβάλ Νόβα. Πέρασα 738 μέρες σε τούνελ κάτω από την Γάζα, αιχμάλωτος της Χαμάς.
Μόνος μου, αλυσοδεμένος, μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, χωρίς να δω ούτε μια φορά το φως της ημέρας, και δίχως φαγητό.
Είμαι ένας από τους τελευταίους όμηρους που επέστρεψαν στο σπίτι τους. Πέρασα όλη την αιχμαλωσία μου μέσα στο τούνελ. Μόνος μου. Για περισσότερα από δύο χρόνια, δεν είδα ούτε στιγμή το φως της ημέρας.
Περνούσαν οι ημέρες χωρίς να μου μιλήσει κανείς. Δεν άκουσα την δική μου γλώσσα από κανέναν. Κανείς δεν μου απευθύνθηκε με το όνομά μου.
Ήμουν χαμένος. Δεν ήξερα ούτε το μέρα ήταν, συνέβαινε στον κόσμο έξω. Αν ζούσαν, αν ήταν καλά οι δικοί μου άνθρωποι.
Για να επιζήσω, επινόησα μόνος μου μερικούς κανόνες.
Πρώτος: Υπομονή. Έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου, «άντεξε ακόμα μια μέρα». Μη σκέφτεσαι άλλα πράγματα. Η υπομονή ήταν το μόνο φάρμακο για να επιβιώσω.
Δεύτερος: Να βρω κοινό έδαφος. Μίλησα στον φύλακα απαγωγέα μου για την πίστη. Για το Τοράν, και το Κοράνι. Για τον Γιόζεφ και τον Γιουσούφ. Τον Αβραάμ και τον Ιμπραήμ. Διαφορετικά ονόματα, αλλά παγκόσμιες ιστορίες!
Αυτό, μου θύμισε ότι η ανθρωπότητα μπορεί να επιβιώσει, ακόμα και μέσα σε απόλυτο σκοτάδι.
Κανόνας 3ος: Ο θυμός σε σκοτώνει. Δεν μπορείς να επιζήσεις αν είσαι συνεχώς εξοργισμένος. Θύμωνα συχνά, αλλά έκανα προσπάθεια να σκεφτώ κάτι άλλο και να αλλάξω διάθεση.
Κανόνας 4ος. Κρατούσα ενεργό το μυαλό μου. Δεν το άφηνα να μαραζώσει. Με βοήθησε πολύ σε αυτό το επάγγελμά μου του Μηχανολόγου Μηχανικού. Από τις πρακτικές επιστήμες. Μετρούσα τα βήματά μου. Μάζευα πληροφορίες. Έφτιαξα μικρά φωτάκια από κομμένα καλώδια που βρήκα μέσα στο σκοτάδι του τούνελ. Σχεδίαζα μες το μυαλό μου διαδρομές για να δραπετεύσω. Έλεγα στον εαυτό μου: δεν θα αφήσεις κανέναν άλλον να καθορίσει την μοίρα σου, και προσπάθησα να δραπετεύσω. Έσκαβα επί εβδομάδες για σάκους με άμμο σε ένα τούνελ που είχε γκρεμιστεί, κοντά στην επιφάνεια. Ανάγκασα τον εαυτό μου να δουλέψει, να ενεργοποιηθεί, και έτσι άλλαξα τη μοίρα μου.
Μια μέρα, όπως έσκαβα στο πάνω μέρος του τούνελ όπου ήμουν αιχμάλωτος, κτύπησα την ρίζα ενός δέντρου. Το μύρισα. Ήταν σαν να ακουμπούσα τη ζωή, από κάπου που ήμουν πεθαμένος. Επέμενα εκεί.
Ένα βράδυ, κοίταξα επάνω και είδα για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, τα αστέρια τ’ ουρανού. Έγραψα «Όμηρος», πάνω σε ένα λευκό ύψωμα. Σχεδιάζοντας το επόμενό μου βήμα.
Όμως, με ανακάλυψαν, και με έδερναν επί μέρες. Με έδεσαν επάνω σε μία καρέκλα για μία εβδομάδα. Ήμουν σίγουρος ότι θα πέθαινα εκεί. Ακόμα και τότε όμως, έγραψα άλλα τρία πράγματα κοντά στο κρεββάτι μου: Θα περάσει κι αυτό. Υπομονή. Και, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.
Αυτά τα λόγια με κράτησαν. Είχα άπειρο χρόνο να σκεφτώ για τη ζωή μου, και να την φιλοσοφήσω.
Πάντα πίστευα ότι ήμουν άτυχος στη ζωή μου. Κακότυχος.
Τώρα όμως, καταλαβαίνω κάτι διαφορετικό. Κάθε τι στη ζωή μου, από παιδί ακόμα, οι γονείς, η παιδεία μου, η στρατιωτική μου θητεία, η δουλειά μου στον κατασκευαστικό τομέα… όλα αυτά, με έκαναν αυτό που είμαι τώρα.
Και, αυτό που είμαι τώρα, με κράτησε ζωντανό.
Όχι. Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως ήρωα. Δεν επέλεξα να γίνω όμηρος. Ήρωες είναι οι Ισραηλινοί στρατιώτες μας. Αυτοί που επιλέγουν να πολεμήσουν για άλλους. Που ζουν με τραύμα. Που η ζωή τους είναι σπασμένη. Έσωσαν πολλούς. Και θέλω κάπως να τους βοηθήσω.
Αυτή είναι η επόμενή μου αποστολή. Επέζησα από την κόλαση. Και πλέον έχω την υποχρέωση να βοηθήσω, όσο μπορώ, να μην ξαναγίνει ποτέ τέτοιο κακό. Να βοηθήσω εκείνους που έχασαν τα πάντα, να ξανασταθούν στα πόδια τους.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο διαχωρισμός μας καταστρέφει. Και να κτίσουμε επάνω σε εκείνα που μας ενώνουν. Λίγα, τώρα. Αλλά πρέπει, και μπορούν να γίνουν πολλά.
Εμείς, οι Εβραίοι, επιζήσαμε χιλιάδες χρόνια επειδή είμασταν μαζί, ενωμένοι.
Αν κάτι δυνατό μου μένει από την αιχμαλωσία μέσα στα τούνελ κάτω από την Γάζα, είναι ότι μπορεί να σου τα πάρουν όλα, ακόμα και την ζωή σου. Την ελευθερία σου. Το όνομά σου. Τον χρόνο και το σώμα σου. Κανείς. Ούτε την σκέψη και τον ανθρωπισμό σου
