Καλά, αυτές οι δυο Μορφίτισσες, μάνα και κόρη, που πέρασαν μια νύχτα στα κελιά του Αττίλα επειδή επέδειξαν το εγκληματικό θράσος να φωτογραφίσουν το σπίτι τους στη Μόρφου, ρώτησαν κανέναν προτού σηκώσουν τη φωτογραφική τους; Από πού πήραν άδεια; Αν ήθελαν να φωτογραφίσουν το σπίτι θα έπρεπε πρώτα να αποδείξουν ότι έχουν «συναισθηματικό δεσμό». Διότι, η μητέρα είναι 52 χρόνων και παρότι γεννήθηκε σε εκείνο το σπίτι, που είναι το πατρικό της, μάλλον δεν εμπίπτει στα κριτήρια του «συναισθηματικού δεσμού», που τον συμφώνησε η ηγεσία μας στο κάτω – κάτω. Ήταν κάτω των δέκα χρόνων όταν έγινε πρόσφυγας. Επομένως, έχει ένα δίκαιο το κατοχικό καθεστώς. Γιατί να φωτογραφίσουν; Ε, να είμαστε ρεαλιστές, νούσιμοι, μην το παρακάνουμε. Να κάνουμε πρώτα τους παραλογισμούς μας και μετά να τα ρίχνουμε στους Αττίλες. Έχουν κι αυτοί μια δουλειά να κάνουν. Λίγη κατανόηση χρειάζεται κι όλα εξηγούνται. (Δεν ξέρω αν τα είπαν αυτά στις τηλεοράσεις, αλλά ικανούς τους έχω!).
Το έχω απορία, όμως. Δεν είδα τόσες δημόσιες συζητήσεις για την αρπαγή των δυο γυναικών από το κατοχικό καθεστώς, όσες για την ιστορία του νεαρού με την κατοχική σημαία της Λύσης. Προπάντων, από αυτούς που επί μία βδομάδα παρουσιάζουν τον νεαρό Λυσιώτη ως κανέναν κοινό εγκληματία, του οργανωμένου εγκλήματος μάλιστα, που πήγε να βάλει μπουρλότο στα σεμινάρια επίλυσης συγκρούσεων. Τόσο ξένη είναι προς τα «ήθη και τα έθιμα μας» η ενέργεια του, που το κάναμε επί μια βδομάδα στη δημόσια συζήτηση να επισκιάζει ακόμα και τους Όρους Αναφοράς της Λουτ και την Αμμόχωστο που θα εποικίσει ο Τσαβούσογλου και θα την μετατρέψει η μαφία του Ερντογάν σε Κοπακαμπάνα. Ως να πάθαμε τη μεγαλύτερη έκπληξη τη ζωής μας. Μα, να πάει ο τρελός να κατεβάσει την τουρκική σημαία; Να τινάξει στον αέρα το θετικό κλίμα; Να εκνευρίσει τους Τούρκους και να μας απαγορεύσουν να πηγαίνουμε στις εκκλησίες μας;
Μου θύμισαν την περιπέτεια με τη νομοθεσία για την επετειακή αναφορά στα σχολεία στο ενωτικό δημοψήφισμα του 1950. Ήταν τόσο ανώδυνη απόφαση, που όταν ψηφίστηκε δεν θα την έπαιρνε κανένας χαμπάρι αν δεν έβγαινε το ΑΚΕΛ να το αναγάγει σε μέγα ζήτημα και να καταγγέλλει τους υπόλοιπους ότι επιστρέφουν στην πολιτική της Ένωσης. Επειδή, ψήφισαν να γίνεται μια αναφορά στην επέτειο. Ξεκίνησαν τις θρυλικές δημόσιες συζητήσεις κι έφτασαν να τρέχουν να ξαναψηφίζουν για να ικανοποιήσουν τον Ακιντζί, που τους απειλούσε ότι τερματίζει τις συνομιλίες. Έτσι και τώρα. Ένας δεκαεξάχρονος έκανε μαγκιές, παλικαριές, εξυπνάδες, όπως θέλετε πέστε το. Και λοιπόν; Τόσο τραγικό ήταν; Τόσο πολύ επισκίασε η ενέργεια του αυτά που μας κάνουν οι Τούρκοι στην ΑΟΖ, στη νεκρή ζώνη, στην Αμμόχωστο; Το αναγάγαμε κι αυτό σε έγκλημα καθοσιώσεως. Μόνο και μόνο για να βγάζει ο κάθε κομματάρχης κι ο κάθε πολιτικάντης τις ιδεοληψίες του περίπατο.
Αλλά, αν ήθελαν να το συζητήσουν σοβαρά, θα έπρεπε πρώτα από όλα να συζητήσουν το πώς γίνεται μετά από τόση πλύση εγκεφάλου που κάνουν στην κοινή γνώμη, μετά από τόση διαπαιδαγώγηση περί της «ειρηνικής συνύπαρξης» και του ρεαλισμού, να υπάρχουν ακόμα δεκαεξάχρονοι που ξεφεύγουν από τις νόρμες τις οποίες επιβάλλει χρόνια ολόκληρα η καθεστηκυία τάξη. Δεν υποτάχθηκαν όλοι; Μήπως αυτό που τους τρομάζει είναι που ανακαλύπτουν ότι τελικά έβαλαν τόσο σαθρές βάσεις, που μπορεί να τιναχθούν στον αέρα από την «απερισκεψία» ενός δεκαεξάχρονου; Αλλιώς, γιατί τόση αγριότητα στις αντιδράσεις τους; Σε σημείο, που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και μιλούν για «πατριδοκαπηλία και μισαλλοδοξία». Πατριδοκαπηλία και μισαλλοδοξία από έναν δεκαεξάχρονο! Γιατί δεν το αφήνουν κι αυτό να περάσει ως κάτι εντελώς ασήμαντο, που δεν είναι ικανό να διαταράξει την πορεία μας προς την ΔΔΟ, όπως αφήνουν κάθε απαγωγή Ελληνοκυπρίων από το κατοχικό καθεστώς; Είτε πρόκειται για τις γυναίκες, που φωτογράφιζαν το σπίτι τους, είτε για ψαράδες, που δουλεύουν σε διεθνή ύδατα. Ας το σκεφτούν κι αυτό. Πόσο σάπιος είναι ο ρεαλισμός μας για να κινδυνεύει από έναν έφηβο; Ή, μήπως, η πράξη του επιβεβαιώνει το θεμελιώδες παγκόσμιο αξίωμα, που θέλουν να καταργήσουν ειδικά στην Κύπρο, ότι δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη;
