Ένα πρωινό εποικοδομητικής συζήτησης. Με τις τέσσερις ομιλήτριες να εξηγούν και να αναλύουν εξαντλητικά, τις προτεινόμενες αλλαγές στα μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια για εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου που να περνά μέσα από έμφυλη προσέγγιση. Μεγάλη η δύναμη των θεωρητικών τοποθετήσεων, που κράτησαν πάνω από δύο ώρες. Μεγαλύτερη η δύναμη της εμπειρίας από τις προσωπικές μαρτυρίες, που κράτησαν μερικά λεπτά.
Είναι η μαρτυρία της κοπέλας που μίλησε ως παθούσα: «Έχω φύγει από τον γάμο εδώ και ένα χρόνο λόγω επεισοδίου βίας από τον εν διαστάσει σύζυγο μου που το κατάγγειλα στην Αστυνομία. Στους επόμενους μήνες δέχτηκα από αυτόν απίστευτη ψυχολογική βία, απειλές και εκβιασμούς και έκανα δεύτερη καταγγελία στην Αστυνομία. Έχω κάνει αιτήσεις για διαζύγιο και για διατάγματα διατροφής, γονικής μέριμνας και νομικής αρωγής και το δικαστήριο και το κράτος με απέρριψαν σε όλες. Έπαθα σοκ και κατέρρευσα από την απόρριψη αυτή. Έχω μείνει χωρίς σπίτι και αναγκαστικά μένω με τους χαμηλοσυνταξιούχους γονείς μου κι εγώ και το μωρό μου σε ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων. Γιατί να μην πάρω νομική αρωγή ενώ προσπαθώ με δεύτερες και τρίτες δουλειές για τη διαβίωση μου με το μωρό μου, για να πληρώνω δικηγόρους και για όλα τα καθημερινά έξοδα;».
Είναι η μαρτυρία της δικηγόρου που επεσήμανε ότι το οικογενειακό δικαστήριο δεν λαμβάνει υπόψη την ποινική διαδικασία, όταν αυτή υπάρχει, σε βάρος του θύτη. Ανέφερε δική της υπόθεση στο οικογενειακό δικαστήριο όπου εκκρεμεί αίτηση από τον σύντροφο πελάτισσας της για επικοινωνία με το παιδί τους και ταυτόχρονα εκκρεμεί καταγγελία της στο ποινικό δικαστήριο για άσκηση βίας σε βάρος της από αυτόν. «Της είπε «αν δεν σε έχω εγώ δεν θα σε έχει κανένας». Όταν το επεσήμανα αυτό στον δικαστή, μου είπε επί λέξει «μάνα μου ρε αγαπά την!». Η διαδικασία διαρκεί για περισσότερο από ένα χρόνο, οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας αδιαφόρησαν εντελώς, ενώ εκείνος της κάνει τη ζωή μαύρη με ψυχολογική βία. Αναγκάστηκε να αλλάξει δύο φορές αριθμό τηλεφώνου για να τον μπλοκάρει από το να τη βομβαρδίζει με τηλεφωνήματα και μηνύματα».
Είναι και η μαρτυρία μιας από τις βασικές ομιλήτριες, της ακαδημαϊκού Ζέλιας Γρηγορίου: «Ήταν η πρώτη επέτειος του διαζυγίου μου και είχα πάει για…shopping therapy σε ένα εμπορικό κέντρο και στον διάδρομο είδα μια γυναίκα να στοιβάζει κονσέρβες πάνω στα ράφια. «Γεια σου – της είπα – ήμασταν μαζί στο δικαστήριο… εκδόθηκε την ίδια μέρα το διαζύγιο μας». Η γυναίκα δεν είπε τίποτε και συνέχισε να στοιβάζει κονσέρβες…Αν έχετε περάσει από διαδικασία διαζυγίου ξέρετε ότι εκδικάζεται η μια υπόθεση μετά την άλλη κι έτσι μπορείς ν’ ακούσεις άλλους διάδικους. Στη δική της περίπτωση, έχει τέσσερα παιδιά και υπήρχε ενδοοικογενειακή βία από τον άντρα της. Εγώ είχα ένα παιδί, ήμουν αυτόνομη οικονομικά και προνομιούχα ώστε να μπορώ να εκφράσω την επιθυμία για το υπέρτατο για κάθε άνθρωπο αγαθό της ελευθερίας και ώστε να μπορώ να απολαύσω μια ποιότητα ζωής. Φανταστείτε σε πόσο μειονεκτική θέση έναντι μου ήταν εκείνη, που ένα χρόνο μετά το διαζύγιο της ζητούσα να τοποθετηθεί μαζί μου στην ίδια θέση και να γιορτάσει το ίδιο πράγμα…».
Ναι δεν είπε τίποτε στη Ζέλια. Και μας στοιχειώνουν ακόμα εκείνα τα δευτερόλεπτα της σιωπής και του ανέκφραστου πόνου της μη προνομιούχας γυναίκας που δεν είχε τίποτε να γιορτάσει, παρά μόνο να συνεχίσει να στοιβάζει κονσέρβες στα ράφια της τεράστιας υπεραγοράς…
