ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ, ιδιαίτερα αρχή του χρόνου, είναι δύσκολο το χρονομέτρημα, καθώς είναι πολλές οι μέρες που απομένουν…
— Τι λες: Ήδη κλείνει ένας ολόκληρος μήνας, μόνον… έντεκα απομένουν του 2020.
Όντως! Αλλά και τι δεν είδαμε στον – βαρύ και ασήκωτο– Γενάρη, πριν φύγει! Ως να μην αρκούσε η ατελείωτή του βροχόπτωση και χιονόπτωση με θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν, είχαμε και τις παράνομες και αυθάδεις σουλτανικές διατρήσεις στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας υπό τους χαιρέκακους πανηγυρισμούς της ρεβανσιστικής πλατφόρμας.
Εν πάση περιπτώσει, ένας μήνας σημαίνει ένα δωδέκατο του χρόνου, πριν –καν–να συνειδητοποιήσουμε να γράψουμε το ‘20 στη θέση του ‘19. Και –ξανά– στο απόφθεγμα της λαϊκής θυμοσοφίας: «Οσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος».
Μοιραία καταλήγουμε στο χάσμα, μεταξύ της γενεάς που απέρχεται –κυρίως των «αναλφάβητων» της ηλεκτρονικής τεχνολογίας πρεσβευτών και της γενεάς των νέων, καθώς οι πρώτοι ακούν –ακόμη– στ’ αυτιά τους τις φωνές των δασκάλων τους:
— Μη χαραμίζετε τα νιάτα σας!
Και:
— Χρόνου φείδου!
Οι δεύτεροι, καθώς το είπαν πολλές φορές, στο τέλος το πίστεψαν:
— Εσείς είχατε χρόνο και να… αμπελοφιλοσοφείτε. Ενώ εμείς δεν έχουμε χρόνο ούτε για τις καθημερινές υποχρεώσεις μας.
Οι πρεσβύτες –κατακρίβειαν ο συγκεκριμένος πρεσβύτης– ευκαιρίαν γυρεύκει για το… εμμονικό του μάθημα:
— Κρατήθου ένα εικοσιτετράωρο μακριά από αυτά τα… μαραφέτια της κονσερβοποιημένης γνώσης – κινητά, ηλεκτρονικά κ.ά.– για να αντιληφθείς πόσο χρόνο χάνεις, καθώς, αν ρωτηθείς ξαφνικά «τι κάνεις τόση ώρα» πιθανότατα να έχεις ξεχάσει γιατί «μπήκες» στον υπολογιιστή σου.
Σηκώνει το κεφάλι του:
— Κάτι έλεγες;
— Τίποτα! Κάτι δικό μου…
Κύρου και Ιωάννου των Αναργύρων
Έζησαν στα χρόνια του Διοκλητιανού. Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και σε νεαρή ηλικία πήγε σε κάποιο μοναστήρι στον αραβικό κόλπο και έγινε μοναχός. Όταν ο Ιωάννης έμαθε για την αγία και ενάρετη ζωή του, τους πνευματικούς και ασκητικούς αγώνες του και το θαυματουργικό του χάρισμα, έφθασε στο μοναστήρι για να τον συναντήσει και αποφάσισε να τον συντροφεύσει στον μοναχικό βίο. Με τη δύναμη της πίστης τους οι άγιοι θεράπευαν οποιονδήποτε πάσχο- ντα έφθανε στο ασκητήριό τους.
— Τι λες: Ήδη κλείνει ένας ολόκληρος μήνας, μόνον… έντεκα απομένουν του 2020.
Όντως! Αλλά και τι δεν είδαμε στον – βαρύ και ασήκωτο– Γενάρη, πριν φύγει! Ως να μην αρκούσε η ατελείωτή του βροχόπτωση και χιονόπτωση με θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν, είχαμε και τις παράνομες και αυθάδεις σουλτανικές διατρήσεις στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας υπό τους χαιρέκακους πανηγυρισμούς της ρεβανσιστικής πλατφόρμας.
Εν πάση περιπτώσει, ένας μήνας σημαίνει ένα δωδέκατο του χρόνου, πριν –καν–να συνειδητοποιήσουμε να γράψουμε το ‘20 στη θέση του ‘19. Και –ξανά– στο απόφθεγμα της λαϊκής θυμοσοφίας: «Οσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος».
Μοιραία καταλήγουμε στο χάσμα, μεταξύ της γενεάς που απέρχεται –κυρίως των «αναλφάβητων» της ηλεκτρονικής τεχνολογίας πρεσβευτών και της γενεάς των νέων, καθώς οι πρώτοι ακούν –ακόμη– στ’ αυτιά τους τις φωνές των δασκάλων τους:
— Μη χαραμίζετε τα νιάτα σας!
Και:
— Χρόνου φείδου!
Οι δεύτεροι, καθώς το είπαν πολλές φορές, στο τέλος το πίστεψαν:
— Εσείς είχατε χρόνο και να… αμπελοφιλοσοφείτε. Ενώ εμείς δεν έχουμε χρόνο ούτε για τις καθημερινές υποχρεώσεις μας.
Οι πρεσβύτες –κατακρίβειαν ο συγκεκριμένος πρεσβύτης– ευκαιρίαν γυρεύκει για το… εμμονικό του μάθημα:
— Κρατήθου ένα εικοσιτετράωρο μακριά από αυτά τα… μαραφέτια της κονσερβοποιημένης γνώσης – κινητά, ηλεκτρονικά κ.ά.– για να αντιληφθείς πόσο χρόνο χάνεις, καθώς, αν ρωτηθείς ξαφνικά «τι κάνεις τόση ώρα» πιθανότατα να έχεις ξεχάσει γιατί «μπήκες» στον υπολογιιστή σου.
Σηκώνει το κεφάλι του:
— Κάτι έλεγες;
— Τίποτα! Κάτι δικό μου…
Κύρου και Ιωάννου των Αναργύρων
Έζησαν στα χρόνια του Διοκλητιανού. Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και σε νεαρή ηλικία πήγε σε κάποιο μοναστήρι στον αραβικό κόλπο και έγινε μοναχός. Όταν ο Ιωάννης έμαθε για την αγία και ενάρετη ζωή του, τους πνευματικούς και ασκητικούς αγώνες του και το θαυματουργικό του χάρισμα, έφθασε στο μοναστήρι για να τον συναντήσει και αποφάσισε να τον συντροφεύσει στον μοναχικό βίο. Με τη δύναμη της πίστης τους οι άγιοι θεράπευαν οποιονδήποτε πάσχο- ντα έφθανε στο ασκητήριό τους.
