The village

Σε ένα απομονωμένο χωριό υπάρχει μια συμφωνία ανάμεσα στους κατοίκους και τα πλάσματα που ζουν στα δάση: κανείς δεν μπαίνει στο έδαφος του άλλου. Όταν όμως οι χωρικοί θα χρειαστούν ιατρικές προμήθειες από άλλη πόλη, η συμφωνία δοκιμάζεται. Μην αφήσετε τα διαφημιστικά να σας ξεγελάσουν (όπως έκαναν στην πλειοψηφία των θεατών που γέμισαν τα σινεμά για να το δουν) το The Village ΔΕΝ είναι ταινία τρόμου, ούτε ΚΑΝ πλησιάζει. Παρ’ όλα αυτά, το φιλμ του δεξιοτέχνη ινδού M. Νάιτ Σιάμαλαν (που υπογράφει και το σενάριο) είναι ένα όμορφα σκηνοθετημένο (και φωτογραφημένο) δημιούργημα με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, υποβλητική ατμόσφαιρα, ελκυστικό καστ και πειστική αναπαράσταση της εποχής. Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι, ΓΙΑΤΙ διάολε το λάνσαραν ως ταινία τρόμου τη στιγμή που θυμίζει περισσότερο ένα εκτεταμένο (και πιο ατμοσφαιρικό) επεισόδιο από το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι»! Δεν μπορώ να πω περισσότερα (για να μην χαλάσω τις κανα-δυο εκπλήξεις του σεναρίου) αλλά μην πιστεύετε ότι βλέπετε! Το αναπάντεχο φινάλε (σήμα-κατατεθέν του σκηνοθέτη, ο οποίος εμφανίζεται προς στο τέλος) κάπου το ψυλλιάζεσαι (μάθαμε πια) αλλά το απορρίπτεις με το σκεπτικό «αποκλείεται να μας δουλεύουν έτσι» για να ανακαλύψεις αργότερα ότι «ναι, μπορούν να μας δουλέψουν έτσι»! Μην πείτε πως δεν σας προειδοποίησα. Μ.Ν.