Μην μπουρδουκλώνετε τη συζήτηση, όμηροι, μη συγχέετε τις λέξεις. Ο ιός έρχεται, ο εχθρός ήρθε, η πατρίδα χάνεται.
Ενωμένοι, δυνατοί, να διώξουμε τον κακό τον λύκο. Μας κλείσανε τις πύλες κι εμείς τις ανοίξαμε. Για να τρατάρουμε τον εισβολέα με κατιτίς γλυκό, μπας και μας σώσει τη ζωή.
Και τον αγαπήσαμε τον άτιμο. Μας έταξε μερίδιο από την περιουσία μας. Κι εμείς πώς να καταφέρουμε να αντισταθούμε στα παζάρια;
Με πρόφαση τον COVID-19 μπήκαμε σε εγρήγορση, ως νόμιμο Κράτος, να προστατέψουμε αυτά που δεν μας περιφράξανε με τα συρματοπλέγματά τους – ακόμη.
Μα σαν θύματα απαγωγής, 45 χρόνια τώρα πια, εμφανίζουμε στοιχεία του συνδρόμου της Στοκχόλμης.
Βρήκαμε ακόμη έναν λόγο να προτάξουμε τα στήθη μας απέναντι στο άδικο κι είπαμε να φωνάξουμε πως δεν νοείται να κλείνουμε θύρες, πόρτες και παράθυρα γιατί μπορεί να μας παρεξηγήσει ο λύκος.
Φευ – αν για μια φορά παίρναμε την πρωτοβουλία να πράξουμε ως αυτόνομο ανεξάρτητο κράτος για το καλό μας.
Μα πριν προλάβει να μας σφάξει ο εισβολέας ή ο κορωνοϊός, θα σφαχτούμε μεταξύ μας.
Με τον κάθε Γιωργάκη που καταγγέλλει στην Κομισιόν πως η Κυπριακή Δημοκρατία αυθαίρετα δεν ζητάει άδεια από τον κατακτητή εάν μπορεί να κλείσει ή να ανοίξει τα σύνορά της.
Με τον κάθε Κωστάκη που με κάθε ευκαιρία θυμάται πως ο εχθρός δεν είναι αυτός που κατέχει κάτι που δεν είναι δικό του, αλλά αυτός που εναντιώνεται στις δικές του τις ορέξεις.
Με την κάθε Μαρία που θέλει διακαώς να συνθηκολογήσει για να εισπράξει.
Αγαπητοί μου συν-όμηροι, ξεθολώστε το βλέμμα σας. Η δίοδος παραμένει ανοιχτή. Το μόνο τρομαχτικότερο από τον λύκο είναι η σκέψη σας που όλο και στενεύει.
