Ό,τι κι αν λένε στην Πινδάρου για να σώσουν τη συσπείρωση, ο Νίκος Χριστοδουλίδης είχε κάθε δικαίωμα να εξαγγείλει υποψηφιότητα. Σε δημοκρατία –περίπου– ζούμε, αν ήθελε κατέβαινε κι ο… Σατσιάς του ΑΠΟΕΛ (καλύτερος από πολλούς θα ήταν). Είχε κάθε δικαίωμα να αγνοήσει τις κομματικές διαδικασίες και τον ίδιο τον Αβέρωφ, για να κατέλθει ως υποψήφιος. Κατά ’κει πήγαινε, άλλωστε, όντας πολλά υποσχόμενος ακαδημαϊκός, διπλωμάτης, κυβερνητικός εκπρόσωπος, υπουργός Εξωτερικών. Τυχαία αρεστός σε πολλές ιδεολογικές τάσεις της κοινωνίας, εφόσον δεν υπήρχε ουσιαστική αντιπαράθεση για τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και το Κυπριακό μετά τον Ιούλη του 2017.
Ξέρουν στον ΔΗΣΥ πως δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικά μαζί του, τους το ξεκαθάρισε κι ο ίδιος με την εξαγγελία του και τις (λίγες) θέσεις που κατέθεσε ενώπιον του λαού. Στο Κυπριακό ήταν πέρα από ξεκάθαρος –«έχουμε χρέος να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για την ουσιαστική αποκατάσταση της ενότητας της πατρίδας μας, του εδάφους της, του λαού της και των θεσμών της σε ένα διζωνικό, δικοινοτικό και δημοκρατικό ομοσπονδιακό Κράτος», θέτοντας τον εαυτό του στην ίδια πλευρά με τους υπόλοιπους: Τον Αβέρωφ, τον Μαυρογιάννη, τον Δημητριάδη, τον Ηλιάδη, τον Χριστοφίδη. Στα υπόλοιπα, επέλεξε να μην τοποθετηθεί επί της ουσίας, καταθέτοντας ένα όραμα που μπορεί να πιάνει από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, από το κέντρο μέχρι τον σοσιαλισμό.
Αλλά η θέση του για το Κυπριακό δυσκολεύει πρωτίστως τον ΔΗΣΥ και το Γραφείο Τύπου του, που έσπευσε να τον κατηγορήσει για «συνθηματολογία», μη μπορώντας να τον κατηγορήσει για κάτι άλλο. Ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης δε, εξέφρασε ευγνωμοσύνη στον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ξεκαθαρίζοντας εμμέσως ότι δεν θα τον «ενοχλήσει» αν εκλεγεί, ό,τι κι αν συνέβη τα δέκα προηγούμενα χρόνια. Αυτά τα δύο, λογικά, δυσκολεύουν και όσους έτρεξαν να τον υποστηρίξουν ως έναν φέρελπι υποψήφιο που μπορεί να νικήσει τον Αβέρωφ Νεοφύτου και ειδικά όσους τον προώθησαν και τον προωθούν με το… επιχείρημα πως το Κυπριακό είναι τελειωμένο και πως δεν έχει σημασία τι θέση εκφράζει ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος.
Βρισκόμαστε, επομένως, μπροστά στο τέλος των ιδεολογιών και στην άνθηση του προσώπου έναντι του πολιτικού συνόλου. Αυτό δεν ξεκαθαρίζεται μόνο από την εξαγγελία και όσα κουβαλά η υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, αλλά και από τη στάση των κομμάτων που οδηγούν σε μια απολίτικη προεκλογική εκστρατεία. Τόσο ο Νίκος Χριστοδουλίδης, όσο και ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ο Δημητριάδης, ο Ηλιάδης, ο Χριστοφίδης, εκφράζουν την ίδια νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, προτάσσοντας τη συνέχιση του μεταπρατισμού ως κεντρικό μοχλό του ίδιου του κράτους. Είναι, ταυτόχρονα, όλοι υποστηρικτές της ΔΔΟ και ως εκ τούτου, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η ελάχιστη ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ τους σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Γι’ αυτό το ΑΚΕΛ εξέδωσε ανακοίνωση δύο μόλις γραμμών μετά την εξαγγελία Χριστοδουλίδη, ενώ προσπαθεί να πείσει τη βάση του ότι ο Μαυρογιάννης είναι η απάντηση στη συνέχιση της συναγερμικής εξουσίας. Γι’ αυτό το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ και τα άλλα αντιπολιτευόμενα κόμματα δυσκολεύονται να αμφισβητήσουν την υπάρχουσα κατάσταση και δεν τους ενδιαφέρει το ιδεολογικό χάσμα ή η ιδεολογική ταύτιση όταν είναι να επιλέξουν υποψήφιο. Όλοι μαζί, καλούν τους πολίτες να συμμετάσχουν σε επιλογή προσώπου αντί ιδεολογίας, γιατί την έχουν προ πολλού απολέσει για να κάνουν χώρο στην αχρωμάτιστη κομματοκρατία που βασανίζει τον τόπο μας. Οι πολίτες τι θα κάνουν;
