Ορισμένες εμπειρίες, καλές ή κακές, μας δίνουν τη δυνατότητα να μπορέσουμε να δοκιμάσουμε τα όριά μας, να μετρήσουμε τις αντοχές μας. Στην παρθενική μου πρώτη στήλη λοιπόν, αποφάσισα να μεταφέρω μια προσωπική κατάσταση, στην οποία κλήθηκα να ανταποκριθώ πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, μέσα από την οποία μπορούν να βοηθηθούν κι άλλοι συνάνθρωποί μας που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις. Διότι ο καρκίνος αφορά όλους!
Οι εξετάσεις ρουτίνας, στις οποίες είχα υποβληθεί με οδηγίες του γυναικολόγου μου, κατέδειξαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αμέσως, η πρώτη του σκέψη ήταν να με παραπέμψει σε ενδοκρινολόγο. Προχωρώντας σε πιο εξειδικευμένες εξετάσεις, διαπιστώθηκε η παρουσία όζου στον θυρεοειδή, με «κακά κύτταρα», όπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά. Καρκίνος στον θυρεοειδή. Για κάποιον που δεν γνωρίζει τις διαδικασίες, το συγκεκριμένο είδος καρκίνου είναι ίσως ένα από τα πιο εύκολα περιστατικά, αφού πολύ απλά γίνεται αφαίρεση του οργάνου και στη συνέχεια θεραπεία για καταπολέμηση οποιωνδήποτε μεταστάσεων σε λεμφαδένες. Στη δική μου περίπτωση, αν και μικρός ο όζος, οι μεταστάσεις ήταν αρκετές, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να υποβληθώ σε θεραπεία με ραδιενέργεια. Αμέσως μετά το χειρουργείο, ο γιατρός μου με ενημέρωσε ότι κάποιοι από τους λεμφαδένες με μετάσταση, δεν μπορούσαν να αφαιρεθούν κι έτσι έπρεπε να προχωρήσω οπωσδήποτε στη θεραπεία.
Κάπου εδώ μπαίνει στη ζωή μου το Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου, που αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω με μία μόνο λέξη, αυτή θα ήταν ΑΝΘΡΩΠΙΑ! Η αντιμετώπιση, η βοήθεια, οι συμβουλές και η προθυμία των ανθρώπων σε αυτό το μέρος δεν μπορούν να περιγραφούν. Την αντιμετώπιση που βρήκα εκεί – από τα άτομα της υποδοχής μέχρι τους νοσηλευτές και τους γιατρούς – δεν τη συνάντησα πουθενά σε άλλο δημόσιο ή ιδιωτικό νοσηλευτήριο. Κανείς δεν μου έδειξε λιγότερο σεβασμό απ’ αυτόν που μου άξιζε, επειδή το πρόβλημα υγείας μου θεωρείτο περιστατικό ρουτίνας. Δέχθηκα μεγάλη βοήθεια, πληροφορίες και συμβουλές ως προς το πώς μπορώ να αντιμετωπίσω κάτι που στα δικά μου αυτιά ηχούσε ως κάτι τρομακτικό. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν την προθυμία όλου του προσωπικού να με καθοδηγήσουν, να με καθησυχάσουν, να μου κρατήσουν το χέρι όταν έκλαιγα ή όταν απελπιζόμουν ή όταν δεν ήξερα πώς έπρεπε να αντιδράσω σε αυτή την περιπέτεια. Με τον γιατρό μου περάσαμε ώρες ολόκληρες στο γραφείο του να μου εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια τις διαδικασίες, ενώ με καλούσε συνεχώς στο τηλέφωνο όταν βρισκόμουν σε περιορισμό λόγω ραδιενέργειας.
Πού θέλω να καταλήξω; Αυτή την αντιμετώπιση έπρεπε να έχουν οι ασθενείς σε όλα τα νοσηλευτήρια. Ιδιωτικά και δημόσια. Και ναι, έχω εμπειρία και από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Εμπειρία μιας βδομάδας νοσηλείας, η οποία με έκανε να μη θέλω να ξαναπατήσω το πόδι εκεί. Ας γίνει παράδειγμα προς μίμηση το Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου σε όλους τους επαγγελματίες υγείας για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στους ασθενείς, που σαν να μη φτάνει το πρόβλημα υγείας το οποίο έχουν να αντιμετωπίσουν, πρέπει να υπομένουν και άσχημες συμπεριφορές.
Και κάτι τελευταίο. Είμαι από τους ανθρώπους που αν δεν ήταν το ΓεΣΥ, δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω οικονομικά και να κάνω όλα όσα έπρεπε για να αντιμετωπίσω, με τον σωστό τρόπο, το πρόβλημα υγείας μου. Οπότε… κάτω τα χέρια από το ΓεΣΥ!
