O Προκόπης Γεωργίου, πρώην ανώτερος αστυνόμος, επισημαίνει ότι με ομοψυχία πρέπει να λύσουμε το Κυπριακό.
Κατά τη μεγάλη τούτη επέτειο, ο ελληνικός λαός απέδειξε ότι ήξερε να αίρεται προς το σημείο εκείνο της ιστορίας του όπου έλαμψε η αρετή και η ανδρεία του. Δεν προτίθεμαι να αναπτύξω τη σημασία του μεγαλείου αυτής της ημέρας. Λόγοι πατριωτικοί ακούστηκαν, προ ημερών, στις εκκλησίες μας, παντού. Θα επισημάνω ότι στην εποχή μας υπάρχουν κοινωνικές αρετές που προδιαγράφουν, ανάλογα με την καλλιέργεια και την ανάπτυξή τους, το μέλλον αλλά και την ομαλή λειτουργία ενός κράτους. Η διαπαιδαγώγηση στη συνειδητή εκτέλεση του καθήκοντος και στη συναίσθηση της ευθύνης θεωρήθηκαν από παλιά βασικές αρχές των πολιτών, ιδιαίτερα των παιδιών. Σήμερα, στην εποχή μας, αποκτούν μεγαλύτερη σημασία γιατί, πρώτο, ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα και, δεύτερο, παρουσιάζει ίσως περισσότερους από άλλη εποχή ανθρώπους με μειωμένο το αίσθημα του χρέους και της ευθύνης. Ο άνθρωπος των ημερών μας κυριαρχείται από μια περίεργη ωφελιμιστική ηθική. Μεγάλο μέρος του λαού μας έχει ήδη μειώσει την αλλοτρίωση από τις ρίζες του. Έχουν γίνει τα «παιδιά» της οργής, γι’ αυτό κυριεύονται από το σαρωτικό πάθος της αυτοκαταστροφής. Ό,τι προηγείται δεν τους εκφράζει και ό,τι έρχεται δεν τους ταιριάζει. Βλέπουν τα αδιέξοδα τα σημερινά και ζητούν χειραγωγό δεξιά ή αριστερά για να τα ξεπεράσουν. Οι κίνδυνοι της Κύπρου μας έχουν φθάσει σε οριακά σημεία και επιβάλλεται να βρεθεί ο μίτος που θα βγάλει όλους μας από τον λαβύρινθο, την ημικατοχή της πατρίδας μας. Στο αίτημά μας αυτό υπάρχει λύση: Κλήρος και λαός, φορείς μοναδικής ιστορικής κληρονομιάς και πιασμένοι αδελφικά χέρι-χέρι, να αναλάβουμε το βαρύ έργο για μια μεγάλη ενιαία και ελεύθερη Κύπρο. Στήριξη της όποιας Κυβέρνησης, έτσι ώστε ενδυναμωμένη να διαπραγματευτεί τις τύχες αυτού του λαού. Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι το εσωτερικό μέτωπο είναι χίλια κομμάτια. «Άλλοι τραβούν πετσί και άλλοι τομάρι». Όσον αφορά στη λύση του εθνικού μας προβλήματος, ύστερα από τόσες δεκαετίες, δεν βρήκαν την ιδεώδη λύση για να ομονοήσουν. Ο Τούρκος είναι εδώ στην Πύλα, στα Λύμπια, στον Αστρομερίτη, από όπου μπορεί να ελέγξει ολόκληρη την απομείνασα ελεύθερη Κύπρο, χωρίς να κάμει βήμα. Ως κυπριακός λαός να επιστρατεύσουμε όλο τον πατριωτισμό μας για να μην εδραιωθεί για πάντα η κατοχή. Η πολιτική ηγεσία του τόπου, συγκυβέρνηση και αντιπολίτευση, να δώσουν πνοή στο φρόνημα και την ψυχή του Κύπριου και να τον προετοιμάσουν για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση. Κλαίνε και βασανίζονται οι ήρωες του ’40, του ’21, του ’55 – 59, για τα πολλά δεινά που τραβάει η Κύπρος μας. Τις μέρες που πέρασαν ο Ελληνισμός δονήθηκε από άκρατο ενθουσιασμό, από εθνικό παλμό.
Ειλικρινά αδυνατώ να μη σχολιάσω τη στάση μερίδας των εκπαιδευτικών που αρνήθηκαν να συνοδεύσουν τα παιδιά στις παρελάσεις και έλαμψαν διά της απουσίας τους και οι ίδιοι. Δεύτερον, οι ενώσεις αγωνιστών ’55 – ’59 να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Υπεκφυγές δεν χωρούν. Θέλουμε λόγια καθαρά και σταράτα. Παρέλειψαν να κακίσουν την απαράδεκτη συμπεριφορά των δασκάλων μας. Οι θεμελιωτές αυτού του κράτους πρέπει να έχουν ρόλο και λόγο.
Τέλος, κρίνω ότι είναι καιρός να υποχωρήσουμε μετά από τόσα χρόνια συνομιλιών, να κάνουμε έναν απολογισμό, να διαπιστώσουμε πόσο ουσιαστικά ήταν τα αποτελέσματα των μέχρι σήμερα διεξαχθεισών συνομιλιών. Κάτι έχει επιτευχθεί, όχι όμως το ουσιώδες που θα κατέληγε σε μια αίσια λύση. Ενόψει των επικείμενων συνομιλιών, προσωπικά εκτιμώ ότι πρέπει να προετοιμασθούν κατάλληλα και να είμεθα σε θέση βολής για έναρξη συνομιλιών για δίκαιη και βιώσιμη λύση, με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα Ελλήνων και Τούρκων. Αν πάμε σε συνομιλίες με αβέβαιο το μέλλον τους και αποτύχουμε, να είμαστε βέβαιοι ότι η διχοτόμηση της ήδη διχοτομημένης Κύπρου θα εδραιωθεί και οι πάντες θα διαγράψουν από την ατζέντα τους το Κυπριακό. Επιτέλους, έστω και την υστάτη, να επιδείξουμε ως λαός πατριωτική ομοψυχία. Το μεγάλο κόμμα «Η Κύπρος» το απαιτεί. Ο νους όλων μας να κρατήσει την ισορροπία του και να μη χάσει τη δροσιά του, η μόνη έγνοια μας στον ύπνο και τον ξύπνιο μας να είναι η επανένωση της Κύπρου μας.
Κατά τη μεγάλη τούτη επέτειο, ο ελληνικός λαός απέδειξε ότι ήξερε να αίρεται προς το σημείο εκείνο της ιστορίας του όπου έλαμψε η αρετή και η ανδρεία του. Δεν προτίθεμαι να αναπτύξω τη σημασία του μεγαλείου αυτής της ημέρας. Λόγοι πατριωτικοί ακούστηκαν, προ ημερών, στις εκκλησίες μας, παντού. Θα επισημάνω ότι στην εποχή μας υπάρχουν κοινωνικές αρετές που προδιαγράφουν, ανάλογα με την καλλιέργεια και την ανάπτυξή τους, το μέλλον αλλά και την ομαλή λειτουργία ενός κράτους. Η διαπαιδαγώγηση στη συνειδητή εκτέλεση του καθήκοντος και στη συναίσθηση της ευθύνης θεωρήθηκαν από παλιά βασικές αρχές των πολιτών, ιδιαίτερα των παιδιών. Σήμερα, στην εποχή μας, αποκτούν μεγαλύτερη σημασία γιατί, πρώτο, ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα και, δεύτερο, παρουσιάζει ίσως περισσότερους από άλλη εποχή ανθρώπους με μειωμένο το αίσθημα του χρέους και της ευθύνης. Ο άνθρωπος των ημερών μας κυριαρχείται από μια περίεργη ωφελιμιστική ηθική. Μεγάλο μέρος του λαού μας έχει ήδη μειώσει την αλλοτρίωση από τις ρίζες του. Έχουν γίνει τα «παιδιά» της οργής, γι’ αυτό κυριεύονται από το σαρωτικό πάθος της αυτοκαταστροφής. Ό,τι προηγείται δεν τους εκφράζει και ό,τι έρχεται δεν τους ταιριάζει. Βλέπουν τα αδιέξοδα τα σημερινά και ζητούν χειραγωγό δεξιά ή αριστερά για να τα ξεπεράσουν. Οι κίνδυνοι της Κύπρου μας έχουν φθάσει σε οριακά σημεία και επιβάλλεται να βρεθεί ο μίτος που θα βγάλει όλους μας από τον λαβύρινθο, την ημικατοχή της πατρίδας μας. Στο αίτημά μας αυτό υπάρχει λύση: Κλήρος και λαός, φορείς μοναδικής ιστορικής κληρονομιάς και πιασμένοι αδελφικά χέρι-χέρι, να αναλάβουμε το βαρύ έργο για μια μεγάλη ενιαία και ελεύθερη Κύπρο. Στήριξη της όποιας Κυβέρνησης, έτσι ώστε ενδυναμωμένη να διαπραγματευτεί τις τύχες αυτού του λαού. Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι το εσωτερικό μέτωπο είναι χίλια κομμάτια. «Άλλοι τραβούν πετσί και άλλοι τομάρι». Όσον αφορά στη λύση του εθνικού μας προβλήματος, ύστερα από τόσες δεκαετίες, δεν βρήκαν την ιδεώδη λύση για να ομονοήσουν. Ο Τούρκος είναι εδώ στην Πύλα, στα Λύμπια, στον Αστρομερίτη, από όπου μπορεί να ελέγξει ολόκληρη την απομείνασα ελεύθερη Κύπρο, χωρίς να κάμει βήμα. Ως κυπριακός λαός να επιστρατεύσουμε όλο τον πατριωτισμό μας για να μην εδραιωθεί για πάντα η κατοχή. Η πολιτική ηγεσία του τόπου, συγκυβέρνηση και αντιπολίτευση, να δώσουν πνοή στο φρόνημα και την ψυχή του Κύπριου και να τον προετοιμάσουν για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση. Κλαίνε και βασανίζονται οι ήρωες του ’40, του ’21, του ’55 – 59, για τα πολλά δεινά που τραβάει η Κύπρος μας. Τις μέρες που πέρασαν ο Ελληνισμός δονήθηκε από άκρατο ενθουσιασμό, από εθνικό παλμό.
Ειλικρινά αδυνατώ να μη σχολιάσω τη στάση μερίδας των εκπαιδευτικών που αρνήθηκαν να συνοδεύσουν τα παιδιά στις παρελάσεις και έλαμψαν διά της απουσίας τους και οι ίδιοι. Δεύτερον, οι ενώσεις αγωνιστών ’55 – ’59 να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Υπεκφυγές δεν χωρούν. Θέλουμε λόγια καθαρά και σταράτα. Παρέλειψαν να κακίσουν την απαράδεκτη συμπεριφορά των δασκάλων μας. Οι θεμελιωτές αυτού του κράτους πρέπει να έχουν ρόλο και λόγο.
Τέλος, κρίνω ότι είναι καιρός να υποχωρήσουμε μετά από τόσα χρόνια συνομιλιών, να κάνουμε έναν απολογισμό, να διαπιστώσουμε πόσο ουσιαστικά ήταν τα αποτελέσματα των μέχρι σήμερα διεξαχθεισών συνομιλιών. Κάτι έχει επιτευχθεί, όχι όμως το ουσιώδες που θα κατέληγε σε μια αίσια λύση. Ενόψει των επικείμενων συνομιλιών, προσωπικά εκτιμώ ότι πρέπει να προετοιμασθούν κατάλληλα και να είμεθα σε θέση βολής για έναρξη συνομιλιών για δίκαιη και βιώσιμη λύση, με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα Ελλήνων και Τούρκων. Αν πάμε σε συνομιλίες με αβέβαιο το μέλλον τους και αποτύχουμε, να είμαστε βέβαιοι ότι η διχοτόμηση της ήδη διχοτομημένης Κύπρου θα εδραιωθεί και οι πάντες θα διαγράψουν από την ατζέντα τους το Κυπριακό. Επιτέλους, έστω και την υστάτη, να επιδείξουμε ως λαός πατριωτική ομοψυχία. Το μεγάλο κόμμα «Η Κύπρος» το απαιτεί. Ο νους όλων μας να κρατήσει την ισορροπία του και να μη χάσει τη δροσιά του, η μόνη έγνοια μας στον ύπνο και τον ξύπνιο μας να είναι η επανένωση της Κύπρου μας.
