Ο Λοΐζος Πουργουρίδης, γράφει για την εμπειρία ενός ξαδέλφου του, όταν επισκέφθηκε, μετά από 40 χρόνια, το κατεχόμενο χωριό του Μαραθόβουνο.
Ένας ξάδελφός μου γύρισε πρόσφατα από την Αυστραλία, στην Κύπρο, ύστερα από απουσία 40 χρόνων, για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του.
Πήγε πριν λίγες μέρες με άλλους συγχωριανούς του να επισκεφθεί το χωριό του Μαραθόβουνος που βρίσκεται στη Μεσαορία. Όταν γύρισε μας είπε πως το χωριό δεν υπάρχει πια. Έχουν κατεδαφίσει όλα τα σπίτια του χωριού. Έμειναν μόνο τα χωράφια. Άφωνοι έμειναν οι κάτοικοι όταν αντίκρισαν το θέαμα αυτό. Πόση πίκρα, πόση λύπη, τίποτε δεν υπήρχε να τους θυμίζει το χωριό τους που τόσα χρόνια έζησαν εκεί. Μετά πήγαν στο κοιμητήριο για να δουν τους τάφους των γονιών τους. Εκεί είδαν κάτι συνταρακτικό, όλοι οι σταυροί ήταν σπασμένοι και πεταμένοι σε σωρό, σε μια γωνιά του νεκροταφείου.
Έψαξα, μου είπε, ανάμεσα στους σταυρούς και βρήκα το σταυρό του πατέρα μου, τον φίλησα και έβαλα σε αυτόν δυο κόκκινα τριαντάφυλλα. Τα άλλα τριαντάφυλλα τα έκανα ροδοπέταλα και έρανα τους άλλους σταυρούς όπως στον Επιτάφιο. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια όλων, βρήκαν κι άλλοι τους σταυρούς των δικών τους. Ένας παπάς τέλεσε τρισάγιο κι ο δάσκαλος είπε στους χωριανούς του… Από εδώ πέρασαν οι βάρβαροι… Έγινε ένα παράξενο μνημόσυνο, που κανένας δεν μπορούσε να το φαντασθεί σε τέτοιες συνθήκες.
Εμείς συντηρούμε τα τζαμιά και τα νεκροταφεία τους. Τα συντηρούμε εδώ και σαράντα χρόνια, ενώ αυτοί έχουν καταστρέψει κάθε τι το χριστιανικό. Είναι αυτοί που θέλουν να μπουν στην Ευρώπη. Τα άλλα κράτη της Ευρώπης παρακολουθούν με απάθεια τη συμπεριφορά της Τουρκίας και βγάζουν νερόβραστες ανακοινώσεις χωρίς να μιλούν για την ένοχη Τουρκία.
Ένας ξάδελφός μου γύρισε πρόσφατα από την Αυστραλία, στην Κύπρο, ύστερα από απουσία 40 χρόνων, για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του.
Πήγε πριν λίγες μέρες με άλλους συγχωριανούς του να επισκεφθεί το χωριό του Μαραθόβουνος που βρίσκεται στη Μεσαορία. Όταν γύρισε μας είπε πως το χωριό δεν υπάρχει πια. Έχουν κατεδαφίσει όλα τα σπίτια του χωριού. Έμειναν μόνο τα χωράφια. Άφωνοι έμειναν οι κάτοικοι όταν αντίκρισαν το θέαμα αυτό. Πόση πίκρα, πόση λύπη, τίποτε δεν υπήρχε να τους θυμίζει το χωριό τους που τόσα χρόνια έζησαν εκεί. Μετά πήγαν στο κοιμητήριο για να δουν τους τάφους των γονιών τους. Εκεί είδαν κάτι συνταρακτικό, όλοι οι σταυροί ήταν σπασμένοι και πεταμένοι σε σωρό, σε μια γωνιά του νεκροταφείου.
Έψαξα, μου είπε, ανάμεσα στους σταυρούς και βρήκα το σταυρό του πατέρα μου, τον φίλησα και έβαλα σε αυτόν δυο κόκκινα τριαντάφυλλα. Τα άλλα τριαντάφυλλα τα έκανα ροδοπέταλα και έρανα τους άλλους σταυρούς όπως στον Επιτάφιο. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια όλων, βρήκαν κι άλλοι τους σταυρούς των δικών τους. Ένας παπάς τέλεσε τρισάγιο κι ο δάσκαλος είπε στους χωριανούς του… Από εδώ πέρασαν οι βάρβαροι… Έγινε ένα παράξενο μνημόσυνο, που κανένας δεν μπορούσε να το φαντασθεί σε τέτοιες συνθήκες.
Εμείς συντηρούμε τα τζαμιά και τα νεκροταφεία τους. Τα συντηρούμε εδώ και σαράντα χρόνια, ενώ αυτοί έχουν καταστρέψει κάθε τι το χριστιανικό. Είναι αυτοί που θέλουν να μπουν στην Ευρώπη. Τα άλλα κράτη της Ευρώπης παρακολουθούν με απάθεια τη συμπεριφορά της Τουρκίας και βγάζουν νερόβραστες ανακοινώσεις χωρίς να μιλούν για την ένοχη Τουρκία.
