Το ύστατο καταφύγιο παντός ανθρώπου είναι η προσευχή, γράφει ο Α. Χατζηαντώνης.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας, φίλοι μου, που τα διάφορα αβάσταχτα, ανείπωτα βάσανα ή οι αναποδιές μάς καταβάλλουν. Είναι οι στιγμές που κανένας άνθρωπος, όσο και να νοιάζεται, όσο και να μας αγαπά, δεν μπορεί να βοηθήσει. Πόσο μάλλον, για κάποιους από εμάς, που η μοίρα τούς κτύπησε αλύπητα. Οι οποίοι ούτε οικογένεια έχουν, ούτε άλλους συγγενείς που να ενδιαφερθούν.
Τότε, ξεχασμένος από όλους, πού θα πρέπει να καταφύγει ο άνθρωπος; Ο πονεμένος, ο αδύνατος; Ή κλείνεται στο σπίτι, δεν λαμβάνει τροφή, δεν καλεί γιατρό και λοιπά, αναμένοντας να αποθάνει, ή αφήνεται στην αγκαλιά και την θεία προστασία του Ελεήμονος Θεού.
Και τότε, ασφαλώς, ο Πανάγαθος δεν θα τον λησμονήσει. Διότι, όλοι είμαστε παιδιά Του.
«Όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών, του εν τοις Ουρανοίς, ότι τον ήλιον Αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους…» (Ματθ. ε’ 45).
Συνεχίζοντας με το γνωστόν: «Ζητείτε και δοθήσεται υμίν…» (Ματθ. ζ’ 7-11).
Συνηθίζω, εδώ και μερικά χρόνια, να προσεύχομαι. Έχω ακούσει κάπου, ότι η προσευχή είναι ένα ταξίδι. Ένα νοερό ταξίδι, μια περιπλάνηση σε κόσμους άγνωστους, υπερβατικούς, που δεν μπορεί να τους συλλάβει ή να τους κατανοήσει ο νους του απλού ανθρώπου. Μια αναζήτηση, μια επίκληση της στήριξης του Δημιουργού, ο οποίος από τη στιγμή που μας έστειλε σε αυτή τη γη, που μόνο τα δυνατότερα, τα αγριότερα θηρία έχουν πιθανότητες επιβίωσης, έχει –μεταφορικώς ομιλούντες– και την ευθύνη για την επιβίωσή μας.
Και, ας μη λησμονούμε ότι αγριότερο θηρίο από τον άνθρωπο δεν υπάρχει, όσο και αν ψάξουμε στο ζωικό βασίλειο. Διότι τα ζώα φονεύουν ή κατασπαράσσουν άλλα ζώα για να επιβιώσουν. Ακολουθούν τους νόμους της φύσης. Αν δεν σκοτώσουν άλλο ζώο, δεν θα έχουν τροφή. Θα πεθάνουν…
Ορισμένοι άνθρωποι όμως επιζητούν το κακό ή και τον θάνατον ακόμη του διπλανού τους, για να αυξήσουν την περιουσία τους. Για να τον ληστέψουν. Ή τον ζηλεύουν και τον φθονούν…!
Και, προσέξτε: Όλα τα κακά σε αυτό τον πλανήτη οφείλονται στη φιλοχρηματία, στην απληστία, στον εγωισμό και στη λαγνεία. Κομπίνες εκατομμυρίων, πίσω από κλειστές πόρτες, μεταξύ συνενόχων, ανθρώπων που το οργανωμένο κράτος τούς εμπιστεύθηκε αξιώματα σε κομβικά σημεία, προς εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος. Εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να πλουτίσουν εις βάρος ημών των υπολοίπων. Που δεν γνωρίζαμε κάποιο υπουργό, για να μας βάλει επικεφαλής ενός πιστωτικού ιδρύματος.
Αλλά, ξεφύγαμε κάπως από το θέμα. Η προσευχή, λοιπόν. Το ύστατο καταφύγιο παντός πονεμένου, παντός πενθούντος, ασθενούς ή χαροκαμένου. Προδομένου.
Ας αφήσουμε λοιπόν την ιδιοτέλεια, τη φιλαυτία και τον εγωισμό, και ας γονατίσουμε, κλαίγοντες μπροστά στη δύναμη του Υψίστου. Επιζητούντες με ταπείνωση το έλεός Του.
