Στις μέρες μας, με το εθνικό πρόβλημα να διέρχεται μια από τις πιο κρίσιμες φάσεις του, χρειαζόμαστε πραγματικά ανθρώπους με σοφία, τετράγωνη λογική και κυρίως, πατριωτισμό.
Ένας τέτοιος Έλληνας, τον οποίο προσωπικά θαυμάζω από τα μαθητικά μου χρόνια, ήταν και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης. Να δούμε λίγο το βιογραφικό του ήρωα αυτού, της Ελληνικής Επανάστασης.
Στρατηγός Μακρυγιάννης (1797 – 1864). Γεννήθηκε στη Δωρίδα από πολύ φτωχούς γονείς, ο πατέρας του λεγόταν Δημήτριος Τριανταφύλλου και η μητέρα, Βασιλική. Το κανονικό του όνομα ήταν Ιωάννης Λιδορίκης. Στην Άρτα γνωρίζεται με κάποιον Οικονόμο, ο οποίος εντυπωσιασμένος από την τιμιότητα και τον πατριωτισμό του, τον εντάσσει στη Φιλική Εταιρεία. Τον Αύγουστο του 1821, σχηματίζει μια επαναστατική ομάδα από δεκαοκτώ πατριώτες, τους οποίους εξοπλίζει με οπλισμό, που του χάρισε ο Ισμαήλ Μπέης που είχε κάποια υποχρέωση στον Μακρυγιάννη γιατί του συμπαραστάθηκε όταν είχε αρρωστήσει βαριά.
Συναινετικός, φιλάνθρωπος, ευσυνείδητος, αλλά και οξύθυμος, τασσόταν πάντα ενάντια στις εσωτερικές διαμάχες ή τα μίση ανάμεσα στους συμπατριώτες του. Κατά τον εμφύλιο του 1824, άντρες δικοί του, λήστεψαν, λεηλάτησαν χωριά στην Πελοπόννησο. Όταν το έμαθε, τους μαστίγωσε και τους ανάγκασε να επιστρέψουν τα κλοπιμαία.
Γράφει στα Απομνημονεύματά του: «Δεν υποφέρω, να βλέπω το άδικο να πνίγει το δίκιο. Δια ’κείνον έμαθα γράμματα εις τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητον, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί, να σπουδάξω…!» (Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη, εκδόσεις Γαλαξία, σελ. 517).
Ο εγωισμός, η διχόνοια, η φιλοχρηματία και απληστία, ταλανίζουν και τον κυπριακό Ελληνισμό, και αυτό το διαπιστώνουμε εκτός από τα θλιβερά γεγονότα του 1974, σε πολλές φάσεις της νεότερης Ιστορίας. Προκάλεσε, επίσης, τραγωδίες απίστευτες στον ευρύτερο Ελληνισμό. Μήπως και η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 δεν οφειλόταν εν πολλοίς και στον διαχωρισμό σε Βενιζελικούς και Βασιλικούς; Ο εμφύλιος, αργότερα 1945 – 49, μεταξύ δεξιών και κομμουνιστών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, και αυτός δεν υπήρξε τέκνο της διχόνοιας που μαστίζει το γένος των Ελλήνων;
Και κλείνω, φυσικά πάλι με ένα απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη: «Το λοιπόν, δουλέψαμεν όλοι μαζί, για να φυλάμε την Πατρίδα. Και να μην λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε πρέπει να λέγει ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκειάσει ή χαλάσει, να λέγει αυτή την λέξη. Όταν όμως, αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν κάτι, τότε να λένε “εμείς”…».
Τον Απρίλη του 1852, συνελήφθη με την κατηγορία ότι συνωμότησε κατά της ζωής του βασιλιά Όθωνα, και φυλακίστηκε στις φυλακές του Μενδρεσέ, όπου φυλακίζονταν τα πιο κακοποιά στοιχεία της εποχής. Οι κακούργοι του κοινού ποινικού Δικαίου…! Τον Σεπτέμβρη του ιδίου έτους, με μεσολάβηση του υπουργού Δημ. Καλλέργη, αφέθη ελεύθερος. Στις 27 του Απρίλη 1864, πεθαίνει εξαντλημένος από τις κακουχίες και τους αγώνες για την Ελλάδα.
