Διαβάζω και ακούω στις Ειδήσεις, όλα αυτά τα σχετικά με το ΓΕΣΥ. Δεν είμαι ειδικός, αλλά επειδή είχα την ευλογία του Θεού, να έχω έναν πατέρα, ιατρό-παθολόγο, να μου επιτραπεί να σχολιάσω.
Βέβαια, δεν εννοώ, ότι είναι ευλογία να έχεις πατέρα γιατρό. Άλλο είναι, που ήθελα να πω. Και εξηγώ.
Είναι γνωστόν τοις πάσι και κοινώς αποδεκτόν, ότι όλοι, μα όλοι, επιθυμούμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν και να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι. Διότι, εδώ και πολλά χρόνια και όχι μόνο στην Κύπρο φυσικά, ο άνθρωπος το πρώτο πράγμα που θεωρεί ως ανεκτίμητο ή το πλέον πολύτιμο αγαθό σ’ αυτή την σύντομη και μάταιη ζωή μας, είναι η υγεία. Αλλά και το επάγγελμα του δικηγόρου, τίθεται πολύ ψηλά στη λίστα των πιο καταξιωμένων επαγγελμάτων, διότι εμείς οι άνθρωποι είμεθα εκ φύσεως εγωιστές και ιδιοτελείς.
Ως εκ τούτου, κυνηγώντας πάντα το συμφέρον μας, οικονομικό ή άλλο, πολλές φορές δεν διστάζουμε να αδικήσουμε τον διπλανό μας. Εκείνος αντιδρά και τρέχουμε να βρούμε δικηγόρο.
Να επανέλθω όμως, στο θέμα. Λεπτομέρειες για τις απαιτήσεις των υποτιθέμενων, λειτουργών του Ιπποκράτη ή τα σχετικά με την ένταξή τους σε ένα κοινωνικά δίκαιο σύστημα υγείας, δεν γνωρίζω. Είμαι όμως 100% σίγουρος, ότι είναι οικονομικά τα κίνητρά τους. Νομίζω, ζητούν, πέρα από τη θεραπεία ασθενών του δημόσιου νοσοκομείου, να δικαιούνται να ιδιωτεύουν παράλληλα. Να λειτουργούν και τα ιδιωτικά τους ιατρεία. Αν έχω λάθος, απολογούμαι. Εγώ, είμαι ένας απλός συνταξιούχος δασκαλάκος…
Θα σας πάω λίγο στο παρελθόν. Δεκαετίες του ’50, του ’60 ακόμη και του ’70. Στην Κερύνεια, εκεί που γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα 15 χρόνια της ταλαίπωρης ζωής μου. Το έχω ξαναγράψει και πρόσφατα. Ο μακαριστός πατέρας μου, Μανώλης Α. Χατζιαντώνης, γιατρός της «παλιάς σχολής», αν μου επιτρέπεται ο όρος, δεν είχε καμιά σχέση με τους σημερινούς ιατρούς. Τότε υπήρχε η αλληλεγγύη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας.
Όχι μόνο δεν τον χαρακτήριζε η ιδιοτέλεια, η απληστία και λοιπά, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις -το είχα ακούσει και από τη γιαγιά μου αυτό- πριν φύγει από την οικία ενός φτωχού γέροντα ο οποίος χρειάστηκε ιατρική βοήθεια, όχι μόνο δεν ζήταγε λεφτά λοιπόν, αλλ’ αντιθέτως, έβγαζε από το πορτοφόλι του μια – δυο λίρες και τις εναπόθετε κάτω από το μαξιλάρι του γέροντα ή της πτωχής γερόντισσας…
Σήμερα, βλέποντας ότι στην υπόθεση του ΓΕΣΥ, αναγκάστηκε να παρέμβει ο ανώτατος πολιτειακός άρχων, ο εξοχότατος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, διερωτώμαι πόση ασυνεννοησία υπάρχει μεταξύ των δύο πλευρών: Υπουργείο Υγείας και ιατρών. Διερωτώμαι, πού πήγε ο αλτρουισμός, η συμπόνια προς τον ασθενή που πονά, υποφέρει. Και κάποιοι θέτουν υπεράνω όλων, οικονομίστικα συμφέροντα κ.λπ. Δεν λέγω όλοι. Χθες, άκουσα ότι ορισμένοι επιθυμούν να ενταχθούν στο ΓΕΣΥ.
Η υγεία, είναι το υπέρτατο κοινό αγαθό αγαπητοί μου ιατροί. Μπροστά στον πόνο, στον θάνατο, όλοι στεκόμαστε ανίσχυροι, εναποθέτοντας τις ελπίδες μας στον Κύριο. Αναλογισθείτε το συμφέρον του συνόλου. Αφήστε κατά μέρος τις όποιες εμμονές.
Συνάγοντας: Επιμένω, επικεντρωθείτε στο κοινό καλό. Ως κοινωνία ανθρώπων. Γνωρίζετε ότι στο ζωικό βασίλειο, η εργάτρια μέλισσα, προκειμένου να υπερασπίσει τις υπόλοιπες μέλισσες, επιτίθεται και κεντρίζει τον όποιο εισβολέα, με αποτέλεσμα να πεθάνει και η ίδια;
