Ο Τάσος Γ. Οικονόμου, σχολιάζει το πρόβλημα της ηχορύπανσης.
Μετά από αρκετά χρόνια, μεγαλώνοντας τα παιδιά και αραιώνοντας οι φίλοι, αποφασίσαμε να θυμηθούμε τα παλιά, και να… κόψουμε την μούττην της Σαρακοστής, την Καθαρά Δευτέρα, στην υπέροχη περιοχή του Κάβο Γκρέκο. Ήταν και η αφορμή, αφού φιλοξενούσαμε την αδελφή της συζύγου μου που ζει μόνιμα στην Αθήνα, μαζί με ακόμη ένα ζευγάρι και τον μικρότερο μας γιο που ευτυχώς επαναπατρίστηκε.
Ηλιόλουστη μέρα, θαυμάσιο το τοπίο, υπέροχο περιβάλλον. Και όμως, ένιωθα ένοχος, προσβεβλημένος και ανατολίτης. Υπήρχε Αστυνομία, αλλά ίσως να έψαχνε κάτι άλλο. Δεν γίνεται και δεν το καταλαβαίνω. Οι τρεις ή τέσσερις με τις μοτοσικλέτες τους, να ξεκουφαίνουν τον κόσμο, να τον διαλύουν και κάθε χρόνο οι επισκέπτες να είναι λιγότεροι. Δεν είναι δυνατόν, στους άλλους τομείς, η Αστυνομία Κύπρου να έχει πολύ καλά αποτελέσματα και στο ζήτημα της ηχορύπανσης πολύ κάτω από τη βάση.
Η ανοχή στο πρόβλημα της ηχορύπανσης, είναι για μένα, το πρώτο που μετρά, στο δικαίωμα της κοινωνίας και την αντίδρασή της, στο μέτρημα της μόρφωσής της και των ηγητόρων της. Η αντιμετώπιση του προβλήματος της ηχορύπανσης νομίζω ότι μετρά την ποιότητα του πολιτισμού τής κάθε κοινωνίας.
Άσχετα, αλλά μιας και μιλούμε για το Κάβο Γκρέκο, το 1964, όπως γράφει ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης στην «Κατάθεσή του», δηλαδή τα απομνημονεύματα του, οι Αμερικανοί, διά να αποφύγουν μια σύγκρουση Ελλάδας–Τουρκίας, μερίμνησαν και άρχισαν μυστικές συνομιλίες στη Γενεύη, μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων διπλωματών, με διαμεσολάβηση του πασίγνωστου πλέον Αμερικανού Άτσεσον. Πρωθυπουργός στην Αθήνα ήταν ο μ. Γεώργιος Παπανδρέου και στην Τουρκία νομίζω ο Ισμέτ Ινονού. Στην αρχή, ο Άτσεσον, πρότεινε να δοθεί η Χερσόνησος της Καρπασίας μέχρι το Μπογάζι στην Τουρκία, με αντάλλαγμα την Ένωση. Όταν το σχέδιο αυτό το απέρριψε ο Μακάριος, ανεφώνησε ο μ. Παπανδρέου, τη βλακώδη ρήση, «Μου προσφέρουν μια πολυκατοικία, με αντάλλαγμα να δώσω ένα διαμέρισμα». Το ίδιο χρονικό διάστημα, ο Άτσεσον, πρότεινε να δοθεί στην Τουρκία ως στρατιωτική βάση, το ακρωτήριο Κάβο Γκρέκο, με όλους τους «βοράτους» της περιοχής. Ευτυχώς το απέρριψαν οι Τούρκοι.
Ηλιόλουστη μέρα, θαυμάσιο το τοπίο, υπέροχο περιβάλλον. Και όμως, ένιωθα ένοχος, προσβεβλημένος και ανατολίτης. Υπήρχε Αστυνομία, αλλά ίσως να έψαχνε κάτι άλλο. Δεν γίνεται και δεν το καταλαβαίνω. Οι τρεις ή τέσσερις με τις μοτοσικλέτες τους, να ξεκουφαίνουν τον κόσμο, να τον διαλύουν και κάθε χρόνο οι επισκέπτες να είναι λιγότεροι. Δεν είναι δυνατόν, στους άλλους τομείς, η Αστυνομία Κύπρου να έχει πολύ καλά αποτελέσματα και στο ζήτημα της ηχορύπανσης πολύ κάτω από τη βάση.
Η ανοχή στο πρόβλημα της ηχορύπανσης, είναι για μένα, το πρώτο που μετρά, στο δικαίωμα της κοινωνίας και την αντίδρασή της, στο μέτρημα της μόρφωσής της και των ηγητόρων της. Η αντιμετώπιση του προβλήματος της ηχορύπανσης νομίζω ότι μετρά την ποιότητα του πολιτισμού τής κάθε κοινωνίας.
Άσχετα, αλλά μιας και μιλούμε για το Κάβο Γκρέκο, το 1964, όπως γράφει ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης στην «Κατάθεσή του», δηλαδή τα απομνημονεύματα του, οι Αμερικανοί, διά να αποφύγουν μια σύγκρουση Ελλάδας–Τουρκίας, μερίμνησαν και άρχισαν μυστικές συνομιλίες στη Γενεύη, μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων διπλωματών, με διαμεσολάβηση του πασίγνωστου πλέον Αμερικανού Άτσεσον. Πρωθυπουργός στην Αθήνα ήταν ο μ. Γεώργιος Παπανδρέου και στην Τουρκία νομίζω ο Ισμέτ Ινονού. Στην αρχή, ο Άτσεσον, πρότεινε να δοθεί η Χερσόνησος της Καρπασίας μέχρι το Μπογάζι στην Τουρκία, με αντάλλαγμα την Ένωση. Όταν το σχέδιο αυτό το απέρριψε ο Μακάριος, ανεφώνησε ο μ. Παπανδρέου, τη βλακώδη ρήση, «Μου προσφέρουν μια πολυκατοικία, με αντάλλαγμα να δώσω ένα διαμέρισμα». Το ίδιο χρονικό διάστημα, ο Άτσεσον, πρότεινε να δοθεί στην Τουρκία ως στρατιωτική βάση, το ακρωτήριο Κάβο Γκρέκο, με όλους τους «βοράτους» της περιοχής. Ευτυχώς το απέρριψαν οι Τούρκοι.
