Η κριτική που δέχεται -από κύκλους εκτός Κύπρου- το κυπριακό σχέδιο που επιτρέπει την πολιτογράφηση έναντι σημαντικής επένδυσης, αν και όχι δικαιολογημένη, θα μπορούσε εν μέρει να θεωρηθεί κατανοητή. Γιατί κυρίως προέρχεται από χώρες (ή εκπροσώπους τους στην ΕΕ) που προσφέρουν παρόμοια σχέδια και συνεπώς αντιμετωπίζουν την Κύπρο ως ανταγωνιστή σε αυτή τη βιομηχανία.
Από την άλλη, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να ασχολείται πολύ περισσότερο με το κυπριακό σχέδιο, απ’ όσο η έκταση ή τα αριθμητικά του δεδομένα θα δικαιολογούσαν. Σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της ΕΕ, το 2017 στο σύνολο της Ένωσης πολιτογραφήθηκαν 825.000 μη Ευρωπαίοι πολίτες, από τους οποίους μόλις 5.500 στην Κύπρο (0,67%). Από αυτούς τους 5.500 μόνο περίπου το 10% (δηλαδή γύρω τους 550 – 600) πολιτογραφήθηκαν μέσω του σχεδίου για επενδυτές.
Οι αντιδράσεις που είναι ακόμη πιο περίεργες και ανεξήγητες είναι οι εντός Κύπρου. Όλοι παραδέχονται ότι το σχέδιο έχει συμβάλει στην επανεκκίνηση του τομέα των κατασκευών, ο οποίος πλήγηκε περισσότερο από την κρίση. Όλοι επίσης συμφωνούν ότι προσφέρει θέσεις εργασίας (περίπου 8.000 είναι η αύξηση μόνο στον τομέα των κατασκευών) και ότι συμβάλλει στη μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ενώ ταυτόχρονα έμμεσα οφέλη καταγράφουν και πολλές άλλες επιχειρήσεις και επαγγελματίες.
Κάποιοι λένε ότι μέσω του σχεδίου ξεπουλούμε τη γη μας στους ξένους. Αυτό κι αν δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Το 2018 πωλήθηκαν σε ξένους περισσότερα από 4.000 ακίνητα. Από αυτά είναι ζήτημα αν τα 550 – 600 αφορούσαν το σχέδιο πολιτογράφησης επενδυτών.
Αν πάμε δέκα χρόνια πίσω, το 2008 (πριν την κρίση), οι πωλήσεις ακινήτων σε αλλοδαπούς -χωρίς να υπάρχει το συγκεκριμένο σχέδιο- ήταν περισσότερες από 6.600. Τότε δεν θυμάμαι να διαμαρτυρόταν κανένας.
