Στις 24/04/2004 ο λαός με συντριπτικό ποσοστό (76%) απέρριψε το επονομαζόμενο σχέδιο Ανάν. Σήμερα 2019, δεκαπέντε χρόνια μετά, πού βαδίζουμε; Ποιες είναι οι προοπτικές;
Αυτά τα ερωτήματα απευθύνονται σε όλους μας, μα κυρίως σ’ εκείνους τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και γενικά όλους τους παράγοντες, που παρότρυναν τον λαό να πει ένα ηχηρό «όχι», αλλά και σ’ αυτούς που του πρότειναν το «όχι» για να «τσιμεντώσουν» το «ναι»!
Μπορούν όλοι αυτοί να μας κοιτάξουν στα μάτια, να μας πουν ξεκάθαρα και με παρρησία, ποιες είναι σήμερα οι ελπίδες, για ένα σχέδιο σαφώς καλύτερο από το «τρισκατάρατο»; Ναι, το τότε σχέδιο δεν ήταν και το ό,τι καλύτερο μεν, αλλά βελτίωνε τη σημερινή οδυνηρή πορεία μας, επανένωνε τη χώρα μας, δε! Δεν μιλώ για απελευθέρωση! Αυτή θέλει κότσια! Από τις καφετέριες, τις λιμουζίνες, τις πισίνες, είναι ολίγον τι δύσκολο η επίτευξή της! Από την άλλη, πού στεκόμαστε σήμερα, σε σχέση με το εδαφικό, το περιουσιακό, τον εποικισμό;
Θα αναφερθώ σε μιαν άδικη πρόνοια του τότε σχεδίου και ας προβληματιστούμε πού είμαστε σήμερα και τι μπορούμε να πετύχουμε.
Α. Θεμελιώδης Συμφωνία – Κύρια Άρθρα – Άρθρο 10. Περιουσιακό.
1…
2…
3. Στις περιοχές που δεν υπόκεινται σε εδαφική προσαρμογή, οι διευθετήσεις για την άσκηση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, με τη μορφή αποκατάστασης ή αποζημίωσης, θα έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
α. …Αφορά όσους επιλέξουν την αποζημίωση.
β. Όλοι οι άλλοι ιδιοκτήτες, οι οποίοι έχουν στερηθεί την κατοχή της περιουσίας τους, έχουν δικαίωμα ανάκτησης του ενός τρίτου της συνολικής έκτασης της περιουσίας τους και να τύχουν πλήρους και αποτελεσματικής αποζημίωσης για τα υπόλοιπα δύο τρίτα. Όμως έχουν δικαίωμα ανάκτησης της κατοικίας που έκτισαν ή στην οποία ζούσαν τουλάχιστον για δέκα χρόνια και μέχρι μια σκάλα γης που γειτνιάζει, ακόμη και αν αυτή υπερβαίνει το ένα τρίτο της ολικής αξίας και έκτασης της περιουσίας τους.
γ… δ… ε… στ…
4…
Ένα απλό διάβασμα αρκεί!
• Επίσης το άρθρο 8. Αποστρατιωτικοποίηση. 1β, αναφέρει επί λέξει, «Το ελληνικό απόσπασμα δεν θα υπερβαίνει τους 950 άνδρες όλων των βαθμίδων και το τουρκικό απόσπασμα τους 650 άνδρες όλων των βαθμίδων, στη συνέχεια, με τριετή αναθεώρηση με στόχο την πλήρη αποχώρησή τους».
Φαντάζομαι για πολλούς, ίσως για τους περισσότερους, είναι έκπληξη αυτή η αναφορά! Όμως, ναι, είναι μέρος του σχεδίου που απορρίψαμε!
• Για να μην μηδενίζω τα πάντα, νομίζω, σήμερα υπάρχουν δυνατότητες επιτυχίας, στα θέματα των εγγυήσεων και του δικαιώματος μονομερούς επέμβασης.
• Καταληκτικά, όσοι τάχθηκαν με λύσσα εναντίον του τότε σχεδίου, πρότασσαν ένα λογικοφανές επιχείρημα. «Η Τουρκία ποτέ και πουθενά δεν τίμησε την υπογραφή της σε συμφωνία». Προσωπικά με καίει για το τι πράττουμε, ως λαός και ηγεσία, για να αποτρέψουμε τους δόλιους στόχους οποιουδήποτε! Επομένως, φαντάζεστε αν οι ίδιοι δεν τσαλαπατούσαμε τη συμφωνία που είχαμε αποδεχτεί (1960), φτάνοντας μοιραία στη χείριστη μέρα της χώρας μας, την 15η Ιουλίου 1974, πώς θα μπορούσε η Τουρκία να βάλει, έστω το μικρό δάχτυλο της και όχι να πατήσει το πόδι της, κατακτώντας το ένα τρίτο της πατρίδας μας;
• Θα μπω στον πειρασμό και θα αναφερθώ στα έωλα επιχειρήματα των πολέμιων του σχεδίου, οι οποίοι υποστήριζαν ότι, δήθεν καταργείτο η Κ.Δ. και η ΑΟΖ μας περνούσε στα χέρια των Άγγλων. Στα αλήθεια ποια πρόνοια του προνοεί ή έστω υπονοεί αυτούς τους ισχυρισμούς;
Τέλος, ας τα βάλουμε στη ζυγαριά και ο καθένας μας, με το χέρι στην καρδιά, ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
