Σχεδόν εξευτελιστική είναι η μεταχείριση της οποίας έτυχαν από το κράτος πολίτες οι οποίοι ενώ διαθέτουν περιουσία στα κατεχόμενα δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι στις 20 Ιουλίου 1974, ημέρα της τουρκικής εισβολής, διέμεναν στα κατεχόμενα ώστε να θεωρηθούν πρόσφυγες.

Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι το κράτος ανέμενε από τους πολίτες να μένουν σε αντίσκηνο ή παράγκα προτού προσφυγοποιηθούν, ενώ ένα από τα αποδεικτικά στοιχεία που ζητείται είναι και ο λογαριασμός ρεύματος στα κατεχόμενα, λες και οι κυνηγημένοι από τους Τούρκους έπρεπε την ώρα του αγώνα επιβίωσης να αναζητήσουν τον λογαριασμό του ηλεκτρικού. 

Όμως, ο λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος του σπιτιού στα κατεχόμενα δεν είναι το μοναδικό έγγραφο που ζητούσε κρατική υπηρεσία και χαρακτηριστικό είναι και το περιεχόμενο εντύπου 11 σημείων το οποίο παρουσίασε η βουλευτής Ρίτα Σούπερμαν.

Ούτε αστυνομική ανάκριση να αποτελούσε η διαδικασία δεν θα περιλάμβανε τέτοιες ερωτήσεις, είπε η κ. Σούπερμαν, η οποία πρόσθεσε πως το αίτημα που υπέβαλε πολίτης με σκοπό να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας, απερρίφθη και για τους ακόλουθους λόγους:

Όσον αφορά τον προσωρινό χώρο κατοικίας στις ελεύθερες περιοχές, η υπηρεσία υποδεικνύει, πως το συγκεκριμένο κριτήριο δεν καλύπτεται «επειδή το σπίτι που διαμένατε στις ελεύθερες περιοχές στον Στρόβολο δεν ήταν πρόχειρο κατάλυμα (τσαντίρι/παράγκα) αλλά κανονικότατο σπίτι με πλήρη επίπλωση. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Το αίτημα του πολίτη απερρίφθη και για τον λόγο ότι στο σπίτι που νοίκιαζε στις ελεύθερες περιοχές είχε πλήρη επίπλωση ενώ παράλληλα σε αυτό υπήρχαν και τα προσωπικά του αντικείμενα. Στη συνέχεια και σύμφωνα πάντα με το έντυπο, η απόσταση από τον Άγιο Αμβρόσιο που ήταν ο χώρος καταγωγής του μέχρι και το σπίτι που νοίκιαζε στον Στρόβολο, ήταν μεγάλη, οπόταν τεκμαίρεται ότι «εθελοντικά αποφασίσατε να κατοικήσετε στη Λευκωσία». 

Ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων, στην οποία συζητήθηκε το θέμα, η κ. Θεοδούλου, η οποία διεκδικεί να της αναγνωριστεί η προσφυγική ιδιότητα και κατάγεται από την Κλεπίνη Κερύνειας, ανέφερε και τα ακόλουθα: 

Γεννήθηκα και έζησα μέχρι τα 23 μου στην Κλεπίνη. Ο σύζυγος μου καταγόταν από τους Τρούλλους και λόγω της δουλειάς του κατοικήσαμε στις αστυνομικές κατοικίες κοντά στο ΡΙΚ. Όμως, τις πιο πολλές μέρες, λόγω του ότι είχαμε δουλειές στο χωριό, μέναμε εκεί. Στην Κλεπίνη έμεναν και οι γονείς μου και μάλιστα συνελήφθησαν και έμειναν αιχμάλωτοι για τρεις μήνες. Πριν την εισβολή ο σύζυγος μου οδηγήθηκε στις Κεντρικές Φυλακές και ήρθαν οι γονείς μου και με πήραν στο χωριό μας. Όταν εκδηλώθηκε η εισβολή βρισκόμουν στην Κλεπίνη. Από εκεί πήγαμε στην Κυθραία. Το έμαθε ο σύζυγος μου και με έφερε Λευκωσία. Χάσαμε τα πάντα. Είπαν ότι στις 20 Ιουλίου δεν κατοικούσα στην Κλεπίνη. Έχω 200 σκάλες γη στο όνομα μου στα κατεχόμενα και δεν με θεωρούν πρόσφυγα».

Πρέπει να πληρούνται τα κριτήρια

Η κ. Ζωμενή, η οποία επίσης υπέβαλε αίτηση να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας, ανέφερε: Θεωρώ πως αυτό που συμβαίνει είναι πολύ άδικο. Γεννήθηκα Αγγλία και με έφερε ο πατέρας μου στην Κύπρο σε ηλικία δύο ετών. Ο ίδιος επέστρεψε στην Κύπρο το 1976 με σκοπό να επιστρέψω μαζί του στην Αγγλία. Λένε ότι δεν με βρίσκουν στα αρχεία τους. Την περίοδο της εισβολής μέναμε στα Λιμνιά Αμμοχώστου. Μετά την εισβολή μεταφερθήκαμε στη Λεμεσό. Εδώ και 20 χρόνια κτυπώ πόρτες και ζητώ βοήθεια. Ο πατέρας μου είχε υποβάλει αιτήσεις και του είπαν πως δεν είμαστε δικαιούχοι.