Είναι καλά γνωστή η θέση ότι ο ισχυρός μπορεί να αμφισβητεί το δίκαιο και να επιζητεί όπως ο κος Ερντογάν να ΜΗ συνδέει τις «διεκδικήσεις» της Τουρκίας με τη νομιμότητα. Ενεργεί με βάση την επεκτατική επιθυμία και βλέψεις του, ως να είναι ο μόνος κριτής του τι είναι δίκαιο και ως να είναι ο απόλυτος άρχοντας για ό,τι επιβουλεύεται σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών. Δεν παραλείπει βέβαια, να συγκαλύψει φαινομενικά, την επιθετικότητά του με επίκληση του δικαίου, όπως ο ίδιος αυθαίρετα και αλαζονικά, κατανοεί και ερμηνεύει. Γι’ αυτό σύναψε το μνημόνιο με Λιβύη, γι’ αυτό ισχυρίζεται ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και γι’ αυτό επιμένει μη αναγνωρίζοντας(!) την Κυπριακή Δημοκρατία, σε λύση του Κυπριακού, μη βιώσιμη και μη λειτουργική.
Αυτή του όμως η υπεροψία λόγω της στρατιωτικής δύναμης, είναι κατακριτέα και μη ανεκτή. Χώρες που έχουν μεγάλα συμφέροντα με την Τουρκία αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν άμεσα την Τουρκία ως τον συστηματικόν παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου. Κατάσταση όμως που δεν μπορεί να ανέχεται, συνεχώς η Διεθνής κοινή γνώμη που θεωρεί αναγκαία την ειρηνική επίλυση των διαφορών. Οριστικά για μικρά και ανίσχυρα Κράτη, η απομάκρυνσή τους από τη νόμιμη διεκδίκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους και γενικότερα από το δίκαιο, τις καθιστά απόλυτα ανίσχυρες. Άλλωστε το δίκαιο ως έννοια και πράξη, απαιτεί συνέργεια από πολλούς με συμφωνημένη σύγκληση αρχών, ενώ αντίθετα η αυθαιρεσία του ισχυρού είναι κατά κανόνα μια προσωπική αμφισβήτηση του δικαίου από κάποιον στρατιωτικά ισχυρό ηγέτη, που αφού κινείται από μόνος του έχει σε κάποιες περιπτώσεις το πλεονέκτημα της πρωτοβουλίας στην προσπάθειά του να επιτύχει τετελεσμένα. Οπότε η διεκδίκηση είναι η ανατροπή των παράνομων συνεπειών που επέφερε.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, δικαίως αγωνίζεται κατά της Τούρκικης αυθαίρετης επεκτατικότητας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο ΕΔΑΔ, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά και στην καθόλου γεωγραφική περιοχή μας, ώστε να καταστήσει υπερέχουσα έναντι πάντων, την ισχύ του Δικαίου. Η Κύπρος όπως και η Ελλάδα κατέδειξαν με τις διάφορες διπλωματικές τους προσπάθειες ότι, επιτέλους, δεν υποκύπτουν στην απειλή της αυθαίρετης ισχύος της Τουρκίας. Το πράττουν αποφασιστικά για πρώτη φορά κατά τρόπο σαφή και με αλλεπάλληλους χειρισμούς και προσπάθεια σε διάφορα επίπεδα, μη αποκλεισμένης και της δυνατότητας άσκησης βέτο στα ανώτατα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χειρισμοί έναντι τρίτων που δεν είναι εύκολοι και οι οποίοι όμως προϋποθέτουν ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο και μη εγκατάλειψη παραδοσιακών διαχρονικών φίλων, ως είναι η Ρωσία.
Το δίκαιο της θάλασσας που η Ευρωπαϊκή Ένωση και 159 τόσα άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ έχουν κυρώσει, όπως γενικότερα και το Διεθνές Δίκαιο αποτελούν θεσμικές ρυθμίσεις που αποβλέπουν στην καθιέρωση όρων καταγραφής και άσκησης του κυριαρχικού δικαιώματος απόλαυσης της ΑΟΖ που έχει το κάθε παραθαλάσσιο Κράτος. Κανόνες δικαίου που υπάρχουν ως αποτέλεσμα ευρύτατης συναίνεσης, που συμβάλλουν στην ειρηνική επίλυση διαφόρων. Αυτήν την τάξη νομοτέλειας και δικαιωμάτων, επιζητεί να ανατρέψει ετσιθελικά και αυθαίρετα ο κος Ερντογάν που επιδιώκει να καταστήσει τη σημερινή Τουρκία ως τον τρομοκράτη της περιοχής.
Οπότε και το σαφές αξίωμα ότι, δίκαιη λύση σε κάθε γεωπολιτικό πρόβλημα, μπορεί και πρέπει να προκύπτει με βάση την ισχύ του δικαίου. Αν αφεθεί η ισχύς των όπλων να είναι ο διαμορφωτής της όποιας λύσης επί διαφορών ως το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης ή της μη αναγνώρισης της Κυπριακής ΑΟΖ και γενικότερα της ΑΟΖ των νήσων (ως η Κρήτη και το Καστελλόριζο), τότε αυτή η λύση πέραν από αυθαίρετα «τυραννική», θα συντελεί στην ανατροπή της νόμιμης και δημοκρατικής τάξης πραγμάτων και σχέσεων κατά το Διεθνές Δίκαιο. Πρέπει επιτέλους το δίκαιο να είναι το ισχυρό και καθοριστικό στοιχείο αναζήτησης του δικαίου και όχι η στρατιωτική υπεροχή σε ισχύ.
Η αλαζονική συνεχής προσπάθεια επιβολής των επιθυμιών της Άγκυρας με πρωτοβουλίες εξωνομικές, γιατί απλώς χρησιμοποιεί τη στρατιωτική ισχύ της, είναι ένα φαινόμενο έναντι του οποίου δεν μπορεί να υπάρχει ανοχή από τη διεθνή κοινή γνώμη από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, ή έστω από εμάς. Οι μεγάλοι της γης έχουν πλήρη αντίληψη του πώς ενεργούν για παράδειγμα οι επτά χώρες του Fοrum, όπως το διακήρυξαν εκ συμφώνου πριν λίγες μέρες στην Αίγυπτο (με συμμετοχή μάλιστα Ισραήλ και Παλαιστίνης που τόσες έχουν μεταξύ τους διαχρονικές διαφορές) για από κοινού ειρηνική αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου της περιοχής. Διαδρομή συνεννόησης αντίθετη στη μοναχική διαδρομή που ακολουθεί η Τουρκία με την προβολή της ισχύος (αντί της ειρήνης). Δεν αρκεί να περιορίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο σε διακηρύξεις καταδίκης. Η πολιτική μας εξουσία πρέπει να μη διακόψει τη συνεχή και ξεκάθαρη διεκδίκηση. Ίσως είναι η τελευταία δυνατότητα αντίδρασής μας έναντι της συνεχώς διογκούμενης τουρκικής βουλιμίας.
Η Τουρκία στην Κύπρο, στη Συρία και τώρα στη Λιβύη καταπατά σαφώς, εσκεμμένα και προκλητικά το Διεθνές Δίκαιο. Το πράττει λόγω της αυτοπεποίθησης που της παρέχει η υπεροπλία της, διά της οποίας καθορίζει και την περαιτέρω πορεία της. Πρόκειται για μια γνώριμη τουρκική στάση που δεν θα πρέπει, εμείς και όσοι άλλοι πιστεύουν στην υπεροχή του δικαίου, να αφήσουμε να καταστεί η ωμή βία και η αυθαιρεσία, τρόπος «ανταγωνισμού» στην καταστροφή! 

*Δικηγόρος