Σε λίγες μέρες συνέρχεται το Εθνικό Συμβούλιο. Ο ΠτΔ θα ενημερώσει τα πολιτικά κόμματα για τις ενέργειές του για επανέναρξη των συνομιλιών, από κει που έμειναν στο Κραν Μοντανά. Η ενημέρωση είναι σημαντική, επειδή ο κύκλος των εξελίξεων περιστρέφεται γύρω από δηλώσεις περί της σημασίας της Κ.Δ., περί «τολμηρών αποφάσεων», αλλά και εισηγήσεις για «πολιτική γενναιότητα» αμφιβόλου περιεχομένου. Περιπλέκονται ακόμη με την συνεχιζόμενη και διατυμπανιζόμενη τουρκική αδιαλλαξία και τον αμανέ της αναγνώρισης ισότιμης κυριαρχίας δυο κρατών.
Δεν αναμένομε καμιά νεότερη εξέλιξη ή απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου. Αναμένομε δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου και των αρχηγών των κομμάτων. ‘Ολοι θα μιλούν για την ανάγκη λύσης για να μην οριστικοποιηθεί η διχοτόμηση. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ακόμα και η καλύτερη λύση στην βάση των συγκλίσεων και των υποχωρήσεων Χριστόφια – Αναστασιάδη και του πλαισίου Γκουεγιάρ θα νομιμοποιεί τη διχοτόμηση και την κατοχή και κυρίως θα καταργεί την Κ.Δ.
Φυσικά θα τονίσουν ότι πρέπει να πάμε στις συνομιλίες με αποφασιστικότητα και με κινήσεις που να δείχνουν την αξιοπιστία της πλευράς μας και να είμαστε έτοιμοι για τολμηρές αποφάσεις. Μερικοί θα τονίσουν τη διαφωνία τους με την μέχρι τώρα πορεία και θα ζητήσουν αλλαγή της στάσης μας. Κουβέντα να γίνεται, όπως γίνεται πάντα στις συνεδρίες του Εθνικού Συμβουλίου και στις δηλώσεις μετά τη συνεδρία.
Αυτή τη φορά η κατάσταση είναι πιο επικίνδυνη. Για να αρχίσουν οι συνομιλίες πρέπει η Τουρκία να παροπλίσει τη θέση της για δυο κράτη και να μιλά με εποικοδομητική ασάφεια για την κυριαρχική ισότητα, ώστε να δεχτούμε να παρακαθίσουμε στις συνομιλίες. Και αμέσως η Τουρκία θα ζητά ανταλλάγματα για τη διαλλακτικότητά της. Και θα αρχίσουν και πάλι οι πιέσεις προς την πλευρά μας.
Φαίνεται ότι αυτή τη φορά θα μπουν στο τραπέζι νέες ιδέες και νέες διαδικασίες. Μέσω αυτών των διαδικασιών θα καθοριστούν κάποιες νέες προσεγγίσεις, που θα έχουν πολλή βρετανική εποικοδομητική ασάφεια για τις εγγυήσεις, τα επεμβατικά δικαιώματα και την παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων, μια και ο ίδιος ο Γκουεγιάρ μίλησε για κανονικό κράτος και για αλλαγή των εγγυήσεων. Θα τεθεί και το θέμα της ΑΟΖ και του ορυκτού πλούτου, δηλαδή, του ισότιμου διαμερισμού του.
Πιστεύω πως οι συνομιλίες θα οδηγούνται σε αδιέξοδο. Τότε θα επέμβουν τα μεγάλα συμφέροντα των δυτικών δυνάμεων και της Ε.Ε. και θα πιέσουν την πλευρά μας για νέες υποχωρήσεις. Πιστεύω πώς όλα θα σκεπαστούν κάτω από το πέπλο μιας ενδιάμεσης συμφωνίας. Και αν πάθουμε αυτό το κακό, στο τέλος θα αντιληφθούμε ότι δεν θα έχουμε την Κ.Δ. και ότι οι πρόνοιες της νέας συμφωνίας θα καταργούν και την μία διεθνή προσωπικότητα του κράτους, του οποίου οι πολίτες θα έχουν δυο ιθαγένειες και μια τυπική υπηκοότητα, όπως τυπική θα είναι και η μία κυριαρχία.
Ως πολίτης της Κ.Δ. αντιλαμβάνομαι ότι ο ΠτΔ ως εκπρόσωπος της ελληνικής κοινότητας έχει το δικαίωμα της διαπραγμάτευσης. Κάποια κόμματα για να μη χάσουν την ευκαιρία θα τον πιέζουν, αφού το κάνουν από τώρα, να υπογράψει το νεφελώδες πλαίσιο Γκουεγιάρ ως ενδιάμεση στρατηγική σημασία. Τη νομιμοποίηση αυτής της συμφωνίας πιστεύουν ότι θα την δώσουν με ψήφισμα της Βουλής, μια και το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ που ακολουθούν αυτή τη γραμμή έχουν την πλειοψηφία.
Ως πολίτης αυτού του κράτους, ως ‘Ελληνας πολίτης της Κ.Δ. που κινδυνεύει, καλώ τα κόμματα που δεν συμφωνούν με τη γραμμή του ΔΗΣΑΚΕΛ και των μικροκομμάτων που πιστεύουν στην όποια λύση να επιμείνουν στην τελευταία γραμμή άμυνας και της κοινής γνώμης και της Κ.Δ.
Να απαιτήσουν το Εθνικό Συμβούλιο να πάρει απόφαση που να υποχρεώνει τον ΠτΔ, πριν υπογράψει ενδιάμεση ή τελική συμφωνία, να είναι υποχρεωμένος να την φέρει ενώπιον του λαού για δημοψήφισμα. Με το δημοψήφισμα η πλειοψηφία θα αποφασίσει να αποδεχτεί ή να απορρίψει την συμφωνία. Μόνο η πλειοψηφία σε δημοψήφισμα θα δώσει την εξουσιοδότηση για κατάργηση της Κ.Δ. και αντικατάσταση της με το ΔΔΟ όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις συγκλίσεις, τις υποχωρήσεις και το πλαίσιο Γκουτέρες. Αν εμείς που ψηφίσαμε ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν είμαστε μειοψηφία θα έχουμε την ηθική και νομική υποχρέωση να αποδεχτούμε την όποια λύση εγκρίνει η πλειοψηφία του λαού, αλλά όχι η πλειοψηφία των βουλευτών και των κομμάτων. Ο λαός πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο.
